تحقیق مقاله طاووس آبی هندی

جهت پرورش طاووسیان شما باید حداقل 400 فوت مربع (37 مترمربع) فضا داشته باشید. مرغ‌های بزرگتر، بهترند. سقف حداقل باید 2/61 فوت ارتفاع داشته باشد با نشستگاهی، حداقل 40 اینچ زیرزمین. طاووس تا سه سالگی پرهای بلندشان را گسترده نمی‌کنند و سپس سال به سال پرهایشان می‌ریزد. در نیویورک آنها در اواخر جولای یا اوایل آگوست به پرریزی می‌کنند و تا سپتامبر آنرا به پایان می‌رسانند. این پرها دم واقعی طاووس نیستند خود این دسته دم، شامل 150-100 پوشش دم است که با 20 Rectric (شاهپر) ساپورت می‌شوند.

بدن طاووسیان

طاووسیان کم سن و جوان‌، دارای جثه‌های یکسان نیستند. اگر شما گروهی از طاووسیان هم سن داشته باشید، پس از چند ماه، معمولاً نرها دارای پاهای بلندتری خواهند بود. نکته دیگر، رنگ تازه از تخم بیرون آمدگان است. این رنگ از همان اول، مشخص و نمایان است در زیر، چند تصویر از پرهای اولیه طاووسیان نر و ماده آمده است.

دسته‌بندی علمی طاووسیان.

شاخه: Chorlata

زیرشاخه: مهره‌داران.

دسته: پرندگان

گونه: Galliforms

خانواده: Phasianina (قرقاولیان)

زیرخانواده: Phasianinae (قرقاول)

سرده: Pavo (طاووس رنگین‌کمانی)

گونه‌های: Pavo Cristatus (آبیها) و Pavo Muticus (سبزها)

زیرمجموعه‌ها برای p. m. spicifer, p.m. muticus: p.muticus و p.m. imperator

سرده دیگری برای طاووسیان کنگو وجود دارد (Afropavo). گونه تک شناخته شده، Afropavo Congenisis می‌باشد. در حال حاضر، اطلاعات کمی راجع به طاووسیان کنگویی در دسترس و شناخته شده است که اولین بار در سال 1936 به ثبت رسید.

نژاد طاووسیان، متعلق به هند، برمه، جاوا، سیلون، شبه‌جزیره مالایا، و کنگو می‌باشد. طاووسیان از خانواده قرقاول است. تفاوت عمده میان طاووس و قرقاول، در بال و پرهاست. طاووسیان، پرندگان بسیار پرتوان و پرطاقتی هستند و با مراقبت کافی، بین چهل تا پنجاه سال عمر می‌کنند. واژه "Peafowl" (طاووسیان) برمی‌گردد به نام این گونه پرنده. نر آن، "Peacock" و ماده آن، "Peahen" نام دارد. نوزادان زیر یکسال، "Peachicks" نام دارند.

طاووسیان در رنگهای بسیار گوناگونی، شامل آبی، سبز، سفید، قهوه‌ای روشن، و بنفش هستند. این رنگها و بسیاری از رنگهیای دیگر که ذکر نشدند زائیده فکری بشر در تمام جهان است. طاووس هندی آبی و طاووس سبز، متداول‌ترین رنگهای طاووسیان یافته شده در جهان هستند. طاووسیان هندی آبی تاکنون متداول‌ترین طاووس در به دام افتادن هستند و همان دسته از طاووسیهانی هستند که مردم با بازدید از باغ‌وحش‌ها و پارکها، با آنها آشنا هستند.

جفتگیری

معمولاً طاووسیان در سن 2 سالگی، جفتگیری می‌کنند. گاهی طاووس‌های ماده یکساله هم روی تخم‌های بارور می‌خوابند. آنها در اواخر تابستان، پس از رسیدن به سن یک‌سالگی تخم‌گذاری می‌کنند. بهترین شانس برای یک مرغ یکساله، جهت تخم‌گذاری کردن زمانی است که در همان مرغدانی که طاووس بالغ نر است، باشد. یک طاووس نر بالغ، طاووس نری است که حداقل 3 ساله است. یک طاووس نر، تا زمانی که 3 ساله نشود، کاملاً بالغ نشده است. دنباله دم، دراز خواهد شد و طی 2 تا 3 سال، پرتر می‌شود. پس از اینکه طاووس پنج یا شش ساله می‌شود، طول دم ثابت می‌ماند و تا زمانیکه پرنده سالم باشد کیفیت آن همچنان تا آخر عمر ثابت باقی می‌ماند. دنباله دم در چرخه جفتگیری طاووس نر بسیاری مهم است. طاووس نر، در اواخر تابستان خواهد ریخت و این، زمانی است که فصل جفت‌گیری خواهد رسید. یک طاووس نر 2 ساله که دارای یک دم 1 تا 2 فوتی است در این سن، برای جفت‌گیری مناسب‌تر از یک طاووس نر 2 ساله که هیچ دنباله دمی ندارد، می‌باشد. یک طاووس نر بالغ، در شرایط اولیه، می‌تواند با پنج طاووس ماده جفت‌گیری کند. زایایی و لقاح‌پذیری برای هر طاووس نر، باید دقیقتاً سنجیده شود تا مشخص شود که هر طاووس نر با چند طاووس ماده می‌تواند جفت‌گیری موفقیت‌آمیز داشته باشد. هنگام انتخاب طاووسیان به منظور جفت‌گیری باید طاووس‌های نر و ماده بی‌نسبیت با هم (از یک خانواده نباشند)، انتخاب شوند. جفتگیری نسبی می‌تواند منجر به مشکلاتی برای تخم‌ها و جوجه‌ها شود. مهم نیست که طاووس با چه سنی جهت جفتگیری، انتخاب یا خریداری می‌شود، مهم این است که پرنده‌ها سالم باشند. یک پرنده سالم، دارای پرهای با کیفیت، پاها و سرپنجه‌های مستقیم و چشمان شفاف و پر فعالیت است. طاووس‌های ماده، در آوریل، مورد لحاق قرار می‌گیرند و در هر روز یک تخم می‌گذارد تا اینکه یکدسته هفت تا ده تخمی بدست می‌آید. تخم‌ها، قهوه‌ای روشن هستند و از لحاظ اندازه‌، مانند تخم‌های بوقلمون است. اگر تخم‌ها جهت جوجه‌کشی از آشیانه جمع‌آوری شوند، یک طاووس ماده قادر است روی 30 تخم هم بخوابد. طاووس‌های ماده‌ای که آزادانه در زمین کشاورزی و اطراف مزارع، آزادانه پرسه می‌زنند، آشیانه‌های خود را در غلف‌های بلند، اطراف درختچه‌ها و پای بوته‌ها پنهان می‌کنند. آشیانه، حفره‌ای است که روی زمین گسترده می‌شود و با علف مشخص و سجاف می‌شود. آشیانه‌ها در چنین مکان‌هایی، در بسیاری از مواقع توسط صاریخ (اپاسم)، راکون‌ها، و راسوها از بین می‌رود که این حیوانات تخم‌ها را می‌خورند. طاووس‌های ماده‌ای که در این آشیانه‌ها می‌نشینند، نسبت به حمله کایوتها، روباهها، و سگهای ولگرد که طاووس‌های ماده را می‌کشند، حساس هستند. طاووس‌های ماده‌ای که در مرغدانی‌های گروهی نگهداری می‌شوند، جهت جای آشیانه، از لاستیکها و تایرهای قدیمی، جعبه‌های چوبی، و بشکه‌های خالی استفاده می‌کنند. این بخش‌ها باید با علوفه خشک یا کاه پر شوند تا آشیانه را مهیا سازند.

جوجه‌ کشی

روش‌های متعددی در جوجه‌کشی تخم‌های طاووسیان وجود دارد. اولین روش، جوجه‌کشی مصنوعی است. ما تخم‌ها را در دمای 100-99 درجه فارنهایت و در پیازه‌های مرطوبی با دمای 85-83 درجه فارنهایت جوجه‌آوری می‌کنیم. تخم‌ها بعد از 27 تا 30 روز، شکسته می‌شوند و جوجه‌ها سر از تخم بیرون می‌آورند. تخم‌ها باید پس از 10 رزو قرارگیری در مرحله جوجه‌کشی مصنوعی، جوجه‌ه ا باید از لحاظ بارور بودن، بررسی شوند. اگر یک تخم بارور نباشد، باید از بخش جوجه‌کشی خارج شود تا هیچ مزاحمتی برای دیگر تخم‌های موجود در دستگاه جوجه‌کشی ایجاد نکند و باعث خراب شدن آنها نشود. تخم‌ها باید تا آنجا که ممکن است، پس از تخم‌گذاری شدن، وارد بخش جوجه‌کشی شوند و هیچ تخمی نباید بیش از 10 روز قبل از شروع جوجه‌کشی، نگهداری شود. همچنین این قاعده در روش‌های متناوب جوجه‌کشی که در بخش بعد به آن خواهیم پرداخت هم، بکار می‌رود.

جوجه‌کشی طبیعی تخم‌های طاووس، به راههای گوناگونی می‌تواند صورت گیرد. اولین روش، این است که به طاووس ماده اجازه دهیم که خود روی تخم‌هایش بخوابد و خود باعث تبدیل تخم‌هایش به جوجه شود. معمولاً طاووس‌های ماده عمل جوجه‌کشی را به خوبی انجام می‌دهند اما این روش، تعداد تخم‌هایی که یک طاووس ماده می‌تواند در سال تولید کند را محدود می‌سازد. هنگامی که ماده‌ای روی یک دسته تخم‌ می‌خوابد، در آن فصل، هیچ تخم دیگری نخواهد گذاشت.

گهگداری، اگر آشیانه‌ای در حین جوجه‌کشی از بین رود، یک طاووس ماده، برای سری دوم تخم‌گذاری می‌کند و روی آنها می‌خوابد. روش دوم جوجه‌کشی طبیعی، که فرصتی جهت تولید بیشینه تخم ایجاد می‌کند، استفاده از مرغ‌های کرچ و جوجه‌ها یا اردک‌ها می‌باشد. تخم‌های طاووس، به محض تخم‌گذاری جمع‌آوری می‌شوند و سپس به عنوان یک سری تخم، زیر یک جوجه یا اردک گذاشته می‌شوند. تعداد تخم‌ها، به سایز اردک یا جوجه‌ای که جهت جوجه‌کشی استفاده می‌شود بستگی دارد. تخم‌ها تا 2 روز قبل از رزو شکست طبیعی تخم‌ها، زیر مادر رضاعی قرار داده می‌شوند. تخم‌ها از آشیانه بیرون برده می‌شوند و در یک دستگاه جوجه‌کشی (Hatcher) قرار داده می‌شوند. یک سری جدید تخم زیر مرغ قرار داده می‌شوند و این روند مجدداً تکرار می‌شود. اگر اجازه دهیم که تخم‌ها، زیر مادر رضاعی شکسته شوند، خطر بیماری در جوجه‌ها بسیار بیشتر است وبسیاری از مواقع، مرغ آنقدر کرچ نمی‌ماند که اجازه دهد تخم‌های بیشتری، زیرش قرار داده شوند.

قانون "Thumb" در جوجه‌های کرچ طاووس، این است که این جوجه‌ها کار خودرا با دمای کرچ 95 درجه فارنهایت و کاهش این دما تا 5 درجه در هر هفته، آغاز کنند. کرچ‌ها را می‌توان در خانه، به عمل آورد یا می‌توان آنها را خریداری کرد. مرغ کرچ، باید یک منبع گرمایی فراهم آورد تا جوجه‌ها در اثر تغییر دما، خیلی سرد یا خیلی گرم نشوند. مکان گرمازا باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا جوجه‌ها برای گرم ماندن روی یکدیگر انباشته نشوند. محیط پرورش جوجه باید دارای یک طبقه سیمی در پایین باشد تا غذاها و زایدات اضافی به آن ریخته شود. آخرین چیزی که یک محیط پرورش جوجه باید داشته باشد، یک سرپوش است.