برخی از شکست های سیستمهای مهندسی را می‌توان به‌وجود ریزشیارهای ازپیش موجودی نسبت داد که پس از اعمال تنش بحرانی معین باعث شکست می‌شوند. به‌علاوه، ممکن است این نواقص قبل از شکست تا ابعاد بحرانی رشد کنند. جلوگیری از رشد ریزشیارهای زیربحرانی به چند دلیل مهم است. اول، اگر سازه یا قطعه‌ای نقص به اندازه‌ی کافی بزرگی داشته باشد که به هنگام بارگذاری باعث شکست آنی شود، لازم است نقص را به روشهای غیرمخرب (NDT) شناسایی و قبل از اعمال نیروهای مخرب، قطعه را تعمیر یا تعویض کرد. اگر نقص شناسایی نشود، انجام آزمایش گواه، (آزمایشی که قبل از قراردادن قطعه درکار در تنش‌هایی مساوی یا کمی بالاتر از تنش طراحی شده انجام می‌شود، مثل مخزن تحت فشار) باعث شکست سازه خواهد شد، اما این شکست درشرایط کنترل شده با حداقل خطر برای زندگی افراد و خسارت به سایر قطعات در سیستم مهندسی همراه است. ازسوی دیگر، وقتی ترک زیر اندازه‌ی بحرانی باشد و با روش NDT معلوم شود، یک آزمایش گواه موفق فقط تأئید می‌کند که در آن زمان ترکی با اندازه‌ی بحرانی وجود نداشته است. هیچ تضمینی نیست که به هنگام کار قطعه، ترک تا اندازه‌ی بحرانی رشد نکند و باعث شکست ناگهانی نشود. این فصل را به بررسی عواملی می‌پردازد که گسترش ترک خستگی (FCP) درمواد مهندسی را کنترل می‌کند.
ارتباط تنش و طول ترک با FCP:
داده های مربوط به گسترش ترک خستگی را می‌توان از تعدادی نمونه مثل نمونه‌های شکل به دست آورد. با ترکی که به‌طریق مکانیکی تیز شده است شروع می‌کنیم، نمونه‌ی تحت نیروهای چرخه‌ای قرارگرفته و تغییرات حاصل در طول ترک را نسبت به تعداد چرخه‌های نیرو ثبت می‌کنیم. روشهای متعددی برای ثبت کردن وجود دارد، مثل کاربرد میکروسکوپ متحرک مدرج. روشهای جریان اِدی، اندازه‌گیری های الکترو پتانسیلی، اندازه‌گیری‌های سازگاری، و تعیین‌کننده‌های نشر صوتی، نمونه‌ای از این داده‌ها در شکل آمده است، مطابق شکل با افزایش تعداد چرخه‌ها طول ترک افزایش می‌یابد. از این نوع منحنی آهنگ گسترش ترک به روش ترسیمی یا با محاسبه به‌دست می‌اید. از این روشها، آهنگ‌های گسترش ترک درطول ترک‌های ai و aj به‌ترتیب ai (ad/dn) و aj(ad/dn) می‌باشد.