نگاهی اجمالی به منظومه شمسی که مجموعهای از اجرام گوناگونی است که در اثر جاذبه خورشید در یک سیستم به دور این ستاره میگردند.
تیر یا عطارد
تعریف جدید سیاره نیروی جاذبه را یک عامل تعیینکننده میداند. جاذبه در صورت وجود میزان معینی از جرم باعث گرد شدن سیاراتی مانند عطارد میشود.
یک جرم آسمانی برای آنکه سیاره باشد باید مداری به دور یک ستاره داشته باشد نه آنکه به دور یک سیاره دیگر بچرخد. عطارد یک سیاره خاکی یا صخرهای است. قطر آن 5600 کیلومتر است و کوچکترین عضو گروه سیارات صخرهای داخلی است.
ناهید یا زهره
قطر این سیاره خاکی 13913 کیلومتر است و به خاطر داشتن سطحی سوزان ناشی از اثر گلخانهای مهارنشدنی معروف است ابرهای غلیظی تمام سطح زهره را پنهان میکنند.
زمین
قطر کره زمین14663 کیلومتر است و بزرگترین سیاره خاکی شناختهشده محسوب میشود. برخی از ستارهشناسان معتقدند که دست کم یک جرم به بزرگی کره زمین ممکن است در بخش بیرونی منظومه شمسی وجود داشته باشد.
بهرام یا مریخ
مریخ تنها سیاره منظومه شمسی غیر از زمین است که بیشترین احتمال داشتن حیات را دارد. قطر مریخ 7801 کیلومتر است.
سرس
اولین سیارک منظومه شمسی سرس در سال 1801 کشف شد.سرس با قطر1073 کیلومتر یک پنجم قطر عطارد را دارد. تعریف جدید پس از بیش از دویست سال دوباره عنوان سیاره را به آن میدهد. اتحادیه بینالمللی ستارهشناسی پیشنهاد میکند که آن را یک سیاره کوتوله بنامند. چند سیارک دیگر ممکن است پس از پژوهشهای بیشتر در گروه سیارات قرار گیرند.
(تصاویر در فایل اصلی موجود است )