تحقیق مقاله امام خمینی

امام خمینی رحمه‏الله ، با تمام وجود، شیفته و دلباخته اهل‏بیت و مکتب بی‏نظیر وحی بود و با دیدگاه ژرف خویش، آنان را در جایگاهی بس رفیع می‏دید و اعتقاد داشت که:

«... برای اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‏السلام مقامات شامخه روحانیه‏ای است در سیر معنوی الی اللّه‏ که ادراک آن، عملاً نیز از طاقت بشر خارج و فوق عقول ارباب عقول و شهود اصحاب عرفان است؛ چنان‏که از احادیث شریف ظاهر می‏شود که در مقام روحانیت با رسول اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم شرکت دارند و انوار مطهره آنها قبل از خلقت عوالم مخلوق، اشتغال به تسبیح و تحمید ذات مقدس داشتند». و درباره شخصیت ممتاز امیرمومنان علی علیه‏السلام می‏فرماید:

«حضرت امیر علیه‏السلام از جهت معنویت، یک نفر نبود، همه عالم بود».

و از حضرت زهرا علیهاالسلام این‏گونه تمجید می‏کند:

«فاطمه علیهاالسلام انسانی است به تمام معنی انسان» که «اگر مرد بود، به جای رسول اللّه‏ صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم بود».

و امام زمان علیه‏السلام را عصاره خلقت می‏داند.

با چنین دیدگاهی که امام خمینی رحمه‏الله نسبت به اهل بیت علیهم‏السلام دارد، طبیعی است که واله و شیدای آن بزرگان معصوم باشد، در راه مکتب‏شان جان‏فشانی کند، دنیا را به سوی آنان بخواند، هر پگاه و شامگاه بدانان توسل جوید، در مصیبت آنان سخت بگرید و از شادی آنها شادمان گردد، که در اینجا تنها به سه بخش؛ زیارت، بزرگداشت و عشق به اهل بیت علیهم‏السلام اشاره می‏کنیم:

الف) زیارت

زیارت تربت مطهر پیشوایان معصوم، شهیدان و صالحان، در فرهنگ انقلابی شیعه، جایگاهی خاص دارد و آن جایگاه‏های رفیع، همواره الهام بخش مردان خدا و نیک‏سرشت بوده است.

«امام خمینی رحمه‏الله از روزی که وارد نجف شدند تا روزی که از نجف مهاجرت کردند، هر شب، سه ساعت پس از غروب آفتاب در تابستان و زمستان به حرم حضرت علی علیه‏السلام مشرف می‏شد. این برنامه هرگز ترک نمی‏شد؛ حتی یک سال در عراق کودتایی به وقوع پیوست و حکومت نظامی اعلام شد، در آن شب هم زیارت امام ترک نشد. شهید حاج آقا مصطفی می‏گفت: در آن شب متوجه شدیم که امام داخل اتاق نیست. جاهای دیگر ساختمان را گشتیم، ولی امام را نیافتیم تا اینکه رفتیم پشت بام، ملاحظه کردیم که امام رو به حرم مطهر ایستاده و زیارت‏نامه می‏خواند».

«تشرف امام خمینی رحمه‏الله به حرم مطهر امیرمؤمنان علی علیه‏السلام ، با آداب خاصی صورت می‏گرفت که شایان توجه است؛ امام با کمال ادب و متانت، اذن دخول می‏خواند.از طرف پایین پا، وارد حرم می‏شد، مقید بود که از بالای سر مطهر حضرت امیر علیه‏السلام عبور نکند. هنگامی که مقابل ضریح مطهر می‏رسید، «زیارت امین اللّه‏» یا زیارت دیگری را با نهایت اخلاص می‏خواند، دوباره به طرف پایین پا برمی‏گشت و در گوشه‏ای می‏نشست، زیارت و دعا می‏خواند.سپس دو رکعت نماز می‏خواند، آن گاه با ادب خاصی حرم را ترک می‏گفت».

همچنین نقل کرده‏اند: حضرت امام در اغلب ایام زیارتی، در کنار قبر امام حسین علیه‏السلام بود و در دهه عاشورا، هر روز، زیارت عاشورا را با صد مرتبه سلام و صد لعن می‏خواندند.

نیز «حضرت امام تا وقتی در قم بودند، به طور مرتب هر روز پس از درس صبح و گاهی پس از درس عصر، به حرم مطهر حضرت معصومه علیهاالسلام مشرف می‏شدند و حضور در نماز جماعت ایشان هرگز ترک نمی‏شد و در حرم، معمولاً زیارت جامعه می‏خواندند».

ب) بزرگداشت

مقام والا، شخصیت بی‏نظیر و جایگاه ولایت الهی معصوم ایجاب می‏کند که همواره مورد تقدیس، تکریم و احترام فوق‏العاده قرار گیرد، نامش با عزت و احترام برده شود، سخنش ارج نهاده شود، افکار و عقایدش پیروی گردد، روز تولد و ارتحالش گرامی داشته شود و... .

حضرت امام خمینی رحمه‏الله در بزرگداشت شخصیت معصومین علیهم‏السلام اهتمامی وافر داشت. عمری را در ترویج عقاید و افکار آنان سپری کرد. هیچ‏گاه نام آنان را بدون احترام و درود بر زبان جاری نمی‏کرد. تا آنجا که امکان داشت، مجالس جشن و عزایشان را بر پا می‏کرد و خود نیز در هر فرصت مناسب، خالصانه‏ترین اشک خویش را نثار آن فرزانگان والا می‏کرد.

«امام در مدتی که در نجف اشرف بودند، در تمام شب‏های شهادت معصومین علیهم‏السلام در منزل‏شان ذکر مصیبت داشتند و به مناسبت رحلت زهرا علیهاالسلام این برنامه، سه شب ادامه داشت و گریه کردن و اشک ریختن امام، بدون استثنا، در همه این روضه‏خوانی‏ها مشهود بود».

«یک روز که روز شهادت حضرت فاطمه علیهاالسلام بود از امام تقاضا شد که در جمع برادران دفتر [در جماران] که مجلسی به همین مناسبت تشکیل داده بودند، حاضر شوند. امام آمدند و نشستند. به مجرد اینکه یکی از برادران شروع به خواندن مصیبت کرد، امام، با صدای بلند شروع به گریه کرد... قطرات اشک، همچون دانه‏های مروارید برگونه‏هایشان فرو می‏غلتید».

«تکریم شخصیت‏های معصوم و افشای مظلومیت اهل بیت علیهم‏السلام آن‏چنان مورد توجه امام راحل رحمه‏الله بود که هیچ حادثه‏ای و بحرانی او را از چنین عملی باز نمی‏داشت، به گونه‏ای که روز تاسوعا در پاریس در جمع خبرنگاران، امام دستور می‏دهند که یک ساعت به ظهر، مجلس روضه‏خوانی برپا شود و یکی از آقایان روضه بخواند».

ج) عشق به اهل بیت علیهم‏السلام

«علاقه حضرت امام به اهل بیت رسول اللّه‏ صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم در حد وصف ناشدنی است.امام، عاشق آنهاست؛ عاشقی که تا صدای «یا حسین» بلند می‏شود، بی‏اختیار اشک می‏ریزد. امام با اینکه در برابر مصیبت‏ها صابر است و حتی در برابر مصیبتی چون شهادت حاج آقا مصطفی اشک نمی‏ریزد، اما به مجرد اینکه یک روضه‏خوان بگوید «السلام علیک یا ابا عبد اللّه‏» قطرات اشک از دیدگانش فرو می‏چکد».

عشق و محبت به اهل‏بیت علیهم‏السلام سراسر وجود امام رحمه‏الله را گرفته بود، در حدی که خویش را همواره به آنان نزدیک می‏دید: «امام در برخورد با مشاهد مشرفه و در تشرف به زیارت قبور مطهر معصومین علیهم‏السلام ، [چنین بود که گویا] امام را ناظر و حاضر در جلو چشم خود می‏دید».