مقدمه
قدمت و عمر دست خالی جنگیدن به قدمت خود بشر است
قدمت و عمر دست خالی جنگیدن به قدمت خود بشر (انسان) است. فرم‌های مختلف و مرتب شده دست خالی جنگیدن در سراسر دنیا توسعه پیدا کرده است و هرکدام منعکس کننده قسمتی از آداب و رسوم ملی می‌باشد و چیزی که ما کاراته می‌نامیم یکی از آنهاست.
عقیده همگان بر این است که کاراته از چین ناشی شده و از طریق راه جزایر (ریوکو) به ژاپن آمده است.
در اوائل قرن هفدهم (اوکیناوا) مورد یورش و فتح ژاپنی‌ها قرار گرفت. ژاپنی‌ها (اوکیناوا) را بیشتر از 250 سال در اشغال داشته و مالکیت و حمل اسلحه را به‌منظور جلوگیری از ایستادگی و مقاومت‌ها ممنوع نموده بودند.
بنابراین مردم (اوکیناوا) مجبور شدند به خاطر محافظت خودشان در مقابل چپاول غارت و همچنین حمله ژاپنی‌ها به مبارزات غیر مسلحانه روی آورند و در این دوره کاراته رونق فراوان پیدا کرد و تا اوایل قرن بیستم در خفا تمرین می‌شد.
در سال 1922 (گی‌چین فونا کوشی) پروفسور اهل اوکیناوا کاراته را به ژاپن معرفی نمود. او به ژاپن دعوت شده‌بود که کاراته را به نمایش بگذارد. ژاپنی‌ها تحت تأثیر او قرار گرفتند و او را تشویق نمودند که در آن‌جا اقامت کند و این فن را به آنها بیاموزد.
او همچنان عمل کرد تا در سال 1957 در سن 88 سالگی درگذشت.
هرچند کاراته هم مثل سایر ورزش ها در هر جلسه احتیاج به نرمش‌ها و گرم کردن بدن دارد ولی این ورزش قبل از هر تمرین احتیاج به بعضی آمادگی‌های روحی نیز دارد.
سوسای اویاما
ماس اویاما دان 10 و مبتکر کیو کوشین کاراته در سال 1923 در جنوب غربی کره متولد شد. در سن 9 سالگی شروع به تعلیم گرفتن (کمپو) نمود.
در سن 15 سالگی پدرش او را به ژاپن فرستاد تا در مؤسسه هواپیمایی جوانان یاماناشی به تعلیم بپردازد. او برای مدت کوتاهی قبل از اینکه کاراته را زیر نظر گی چین فونا کوشی بیاموزد، جودو را در مدت کوتاهی آموخت.
ماس اویاما زیر نظر معلمین مختلف کاراته تعلیم گرفت و خیلی سریع پیشرفت نمود و در سن 22 سالگی موفق به دریافت دان 4 شد.
دوسال بعد در سال 1947 موفق شد که تمام قهرمانان کاراته ژاپن را شکست دهد. دوران بعد از جنگ جهانی دوم دوران آشفتگی و زحمت برای ژاپنی‌ها بود و در همین دوران ماس اویاما اغلب دچار مشکلات ناشی از اشغال آمریکائی‌ها بود. بنابراین در سال 1948 ماس اویاما تصمیم گرفت که به تنهایی در کوهستان به تمرین و تعلیم بپردازد. او برای مدت طولانی با تمرینات روزانه به قوی نمودن بدن و قدرت خود مبادرت ورزید.
در سال 1950 پس از مراجعت از کوهستان با یک گاو نر وحشی به مقابله پرداخت و در مبارزات دیگر خود با 51 گاو وحشی که چهار تای آنها را کشته و شاخ 47 گاو وحشی دیگر را شکست.
در سال 1952 به آمریکا دعوت شد و 32 برنامه اجرا نمود. در ایالات مختلف درس داد و در هفت مبارزه که در مقابل بوکسورها و کشتی‌گیران آمریکائی شرکت نمود به پیروزی نائل گردید. او مجدداً در سال 1953 به آمریکا رفت و این مرتبه در شهر شیکاگو در مقابل یک گاو وحشی به مبارزه پرداخت و با جدا نمودن شاخ‌های گاو در قاره آمریکا نیز بسیار مشهور شد. در سال 1954 او اولین (دوجو) خود را در (می‌جروتوکیو) افتتاح نمود
این دوجو شروع کیوکوشین‌کای‌کان (مرکز کیوکوشی‌کای) بود و در سال 1964 توکیو هونبو (باشگاه مادر در توکیو) افتتاح شد و سازمان بین‌المللی کاراته تأسیس شد.
امروزه کیوکوشین کاراته در تمام قاره‌های دنیا نفوذ کرده است و در سال 1979 دومین دوره مسابقات قهرمانی کاراته جهان در ژاپن با شکوه و موفقیت بی‌نظیری با شرکت 72 تیم از سراسر پنج قاره جهان از جمله تیم ایران (به سرپرستی یوسف شیرزاد، بنیانگذار کیوکوشین کاراته در ایران و تنها نماینده سازمان بین‌المللی کاراته ژاپن) برگزار شد. و هم‌اکنون روزبه روز بر تعداد کسانی که با این سبک اصیل و علمی کاراته آشنا می‌شوند و سعی در فراگیری آن می‌نمایند افزوده می‌گردد. به‌طوری که در حال حاضر بیش از ده میلیون نفر در سراسر جهان مشغول آموختن کیوکوشین کاراته می‌باشند.
مختصرى درباره کاراته
شاید شمایى که با هنر هاى رزمى تنها از طریق فیلم هاى اکشن جکى چان و جت لى و سایر بازیگران رزمى کار آشنا هستید تفاوتى بین کانگ فو و کاراته و تکواندو قائل نباشید. خیلى از شما زد و خوردهاى این جور فیلم ها را کلاً به اسم «کاراته بازى» مى شناسید! در حالى که هرکدام از این هنرها، روش و منش و خاستگاه خود را دارد و کاملاً با دیگرى متفاوت است.
لغت «کاراته» Karate از دو بخش تشکیل شده: «کارا» Kara که اصلیتى چینى دارد و در زبان ژاپنى و رسم الخط اُکیناوائى معنى«خالى» مى دهد و «ته» te که در ژاپنى به معنى دست است. در مجموع این لغت به گونه اى از هنرهاى رزمى با دست خالى و بدون تجهیزات گفته مى شود.
جالب است بدانید که کاراته نسبت به کانگ فو هنر رزمى جوان ترى است. سال ۱۹۳۳ به دنبال اشغال چین شرقى توسط ژاپنى ها فردى به نام گى چین فوناکوشى که پدر کاراته نوین شناخته شده است تحت تأثیر سبک هاى رزمى چینى مثل شائولین، کاراته را رسماً بنیان نهاد. کاراته تنها هنر مشت و لگد زدن و دفاع شخصى نیست، فلسفه اى دارد که با «ذن» در ارتباطى تنگاتنگ است
«ذن» Zen فرقه اى از مذهب بودایى است که در هند تولد یافت و سپس به ژاپن کشانده شد. اساس مکتب ذن، جست وجوى حقیقت از طریق خویشتن نگرى است. پیروان ذن، ذهن خود را از هر قید و بند دنیایى خالى مى کنند همان طور که یک کاراته کا (کارآموز کاراته) خود را از قید تجهیزات مى رهاند و با دستان خالى به نبرد با حریف مى رود. گى چین فوناکوشى در یکى از نوشته هایش آورده: «یک آینه که غبار از سطح آن روبیده شده هر چه را که در برابرش قرار مى گیرد به روشنى نمایش مى دهد و یک دره آرام، حتى کوچکترین صدا را انعکاس و قوت مى بخشد. بنابراین یک هنرآموز کاراته هم باید چنان فکرش را از ضعف ها و خودپسندى خالى کند که بتواند در مواقع لازم در برابر هرآنچه که باید، واکنش سریع نشان دهد. این معناى «خالى» یا همان «کارا» در مکتب کاراته karate-do است.»
روش و طریقت کاراته که علاوه بر فنون رزمى، شامل تفکر و فلسفه آن هم مى شود «کاراته دو» karate-do نام دارد.
عمده رشد و پیشرفت کاراته در چین و جزیره اکیناوا (اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیست) صورت گرفت و کاراته نوین در جزیره اکیناوا تکامل یافت. کاراته در واقع تلفیقى از هنرهاى رزمى اکیناوایى و مبارزه با دست خالى چینى بود که توسط فرستادگان سیاسى به اکیناوا آورده شد. بسیارى معتقدند که هنرهاى رزمى چینى و اکیناوایى هر کدام ۴۰ درصد بر کاراته امروزى نفوذ داشته و سهم سایر مکاتب رزمى مثل جوجیتسو در حدود ۲۰ درصد است. برخى هم تأثیر چینى ها را ۸۰ و اکیناوایى ها را ۲۰ مى دانند.
۴۰۰ سال پیش که ژاپن کنترل کامل جزیره اکیناوا را به دست گرفت از اهالى خواست تا سلاح هاى خود را تسلیم کنند. در میان آن ابزار جنگى، شمشیرى سه شاخه نوک تیز معروف به «ساى» خود نمایى مى کرد. این ابزار که بسیار کارآمدتر از شمشیر سامورایى بود تأثیر فراوانى بر کاراته گذاشت و اساتید کاراته در ابداع بسیارى از حرکات حمله و دفاع با دست، از ضربات «ساى» الهام گرفتند طورى که هنوز، شمشیر ساى نشانه بعضى مکاتب کاراته است.