آیا آنها تداوم پذیر هستند ؟
خلاصه:
تداوم پذیری بعنوان قابلیت ادامه یافتن یک سیستم تعریف می شود . با در نظر گرفتن این تعریف چندین جنبه فعالیت حفظ محصولات در کشاورزی طبیعی برحسب قابلیت تداوم بازبینی می شوند چون سنجش مطلق تداوم پذیری موجود نیست ، این بررسی شکل مقایسه بین روشهای حفظ محصولات طبیعی و معمولی را به خود می گیرد . دو عامل حفظ محصولات اینها تصور می شوند ، یکی منبع دروندادها برای حفظ محصولات و دیگری خطر محیطی مواد شیمیایی استفاده شده برای حفظ محصولات .بعلاوه تداوم پذیری برخی از مسائل گسترده تر مربوط به روشهای حفظ محصولات در کشاورزی طبیعی نیز مورد بحث واقع می شوند. استنتاج می شود که سیستم های کشاورزی طبیعی بطور قطع تداوم پذیر نمی باشند . برای سیستمهای کشاورزی طبیعی ، درونداد ، مقدار قابل توجه انرژی است ، اکثر ترکیبات بکار رفته در حفظ محصولات از منابع غیر قابل تجدید مشتق می شوند و هزینه های فرآوری و انتقال قبل از کاربرد را به بار می آورند . بعلاوه این ترکیبات بدون خطر زهر شناسی برای انسانها یا بوم شناسی نمی باشند . علیرغم این مشکلات نتیجه گیری می شود که از دیدگاه بیو فیزیک احتمالاً کشاورزی طبیعی تداوم پذیرتر از کشاورزی معمولی است . با این وجود ارزیابی تداوم پذیری کلی سیستمهای کشاورزی می تواند به بهای داده شده توسط جامعه به دروندادها و بازده ها بستگی داشته باشد و از این نظر ارزیابی اینکه کدامیک از سیستم های کشاورزی بیشتر تداوم پذیر هستند بسیار سخت است .
مقدمه:
مطالعات اخیر به بحث و بررسی تداوم پذیری سیستمهای کشاورزی متفاوت پرداخته اند . هرچند به طریق های بسیار این آرایه متنوع کار و مطالعه بواسطه عدم وجود تعاریف مورد قبول در مورد " تداوم پذیری " و " سیستم های کشاورزی تداوم پذیر " مختل شده اند ، اما چند موضوع مشترک از این تجزیه و تحلیل ها پدیدار شده که به نظر می رسد در ارزیابی تداوم پذیری یک سیستم کشاورزی مهم می باشند . اینها شامل حاصلخیزی خاک ، بازده انرژی ، فقط بازه ها ، حفظ اصل ژنتیکی محصولات و حیوانات ، سودآوری ، کیفیت آب ، حفظ طبیعت و عوامل اجتماعی اقتصادی می باشند . به منظور این بررسی ، تعریف تداوم پذیری ارائه شده توسط هنسن وجونز(1996) اتخاذ می شود . این تعرف اظهار می دارد که " تداوم بخشدین از نظر لغوی موجود نگهداشتن ، ادامه دادن ، ابقا کردن یا امتداد دادن است ." بنابراین تداوم پذیری بعنوان قابلیت تداوم یک سیستم در آینده تعریف می شود . اینجا تاکید روی " ادامه یافتن است ." این قابلیت تداوم به هیچیک از ارزش های انسان محور یا " کیفیت" درک شده سیستم مربوط نیست ، بلکه آن ویژگی اصلی یک سیستم و دروندادها و بازده های آن می باشد . بنابراین از لحاظ نظری ، می تواند مشخص شود که سیستم ها جنبه های کیفیتی مطلوب بسیاری دارند اما به خاطر ماهیت دروندادها ، بازده ها و مکانیسم های بازخوردیشان نمی توانند تداوم پذیر باشند . همزمان سیستمهای دیگر می توانند تداوم پذیر باشند ، مثلاً آنها قابلیت تداوم دارند اما جنبه های "کیفیتی" مطلوبی ندارند. بعبارت دیگر آنها ممکن است سیستمهایی باشند که به نظر انسانها "بد" هستند .
هنگام انجام یک بررسی علمی در مورد تداوم پذیری هر سیستم کشاورزی ، مهم است که بررسی روی ویژگی هایی از آن سیستم متمرکز شوند که به قابلیت تداوم آن مربوط می باشند . در سیستمهای کشاورزی قابلیت فراهم کردن یک بازده اقتصادی برای مدیر ، یک ویژگی مهم مربوط به قابلیت تداوم سیستم می باشد . سیستمهای کشاورزی بدون سود تداوم ندارند . مسائل مربوط به حفظ بازده ، مثل حاصلخیزی خاک و کاهش آسیب ها با علف های هرز و آفت ها مهم هستند. استدلال در مورد اینکه اکوسیستم طبیعی یک بازده اصلی و حیاتی برای یک سیستم کشاورزی تداوم پذیر است یا اکوسیستم متغییر ، چندان آسان نیست . برخی عوامل اکوسیستم ها از نظر زراعتی بازده های ارزشمندی فراهم می کنند ، برخی هم نه. هرچند بوم شناسان اغلب روی روابط بین گونه ها تاکید می کنند ، اما سخت است که درک کنیم چطور وجود گونه هایی مثل عقاب دم سفید ، وال آبی ، پروانه چلچله ای یا ارکیده رومی می تواند به تداوم پذیری یک سیستم کشاورزی کمک کند . میزان فزونی در اقلیتهای بوم شناسی نامشخص است . زمینه تحقیق فراوانی برای بوم شناسان باقی می گذارد .این بدان معنا نیست که کشاورزی می تواند در صورت نبود همه گونه های کشت نشده ادامه یابد . برعکس این پیشنهاد وجود دارد که تنها یک زیرمجموعه از هم گونه های موجود برای تولید غذا و الیاف ضروری می باشد .
همچنین این استدلال وجود دارد که آیا استفاده انرژی با یک مولفه مهم بررسی تداوم پذیری است یا نه. بسیاری از بررسی ها استفاده انرژی را در سیستم های کشاورزی در نظر می گیرند، و تولید و استفاده انرژی می تواند غیر قابل تداوم تصور شوند . هنگام بازبینی از دیدگاه تعریف تداوم پذیری اتخاذ شده در این مقاله ، قطعاً این مسئله درمورد انرژی مشتق شده از منابع غیر قابل تجدید درست است . منابع سوختهای کافی محدود هستند و قابلیت بی عیب ماندن اکوسیستم های جهانی ، اگر بطور مداوم در معرض آلوده گسترده های مربوط به استفاده از سوختهای کافی باشند ، بعید است . با این وجود استفاده انرژی از منابع قابل تجدید به نظر می رسد تداوم پذیر باشد . بنابراین هرچند گرفتن انرژی از منابع قابل تجدید و تبدیل آن به شکل قابل استفاده ، بالاخره در دراز مدت ، یک محدودیت فنی روی بسیاری از سیستم ها می گذارد ، اما یک شخص خوش بین فن شناس ممکن است پیشنهاد کند که چون مقدار انرژی مشتق شده از منابع قابل تجدید افزایش می یابد ، بنابراین در کشاورزی انرژی یک عامل محدود کننده نخواهد بود و نباید قابلیت تداوم سیستمهای کشاورزی را تحت تاثیر قرار دهد. با این وجود گرفتن انرژی از منابع غیر قابل تجدید غیر ممکن است پس همزمان در آینده ذخایر سوختهای کانی به پایان می رسند و قابلیت تداوم سیستمهای کشاورزی (و بسیاری از سیستمهای دیگر ) ممکن است تهدید شوند. انرژی حاصل از منابع غیر قابل تجدید دیگر است که در این مقاله به آن توجه کمی شده است . این باعث تاسف است چون اگرچه ذخایر بسیاری از منابع غیر قابل تجدید ، عظیم هستند و بهره گیری از آنها برای بسیاری از سالهای آینده محتمل است ، اما شکی وجود ندارد که این ذخایر محدود هستند و تمام می شوند آنگاه می توانند به قابلیت تداوم سیستمهای کشاورزی نیز آسیب رسانند . بنابراین در نهایت هرچند سیستمی که به منابع غیر قابل تجدید وابسته نیست ، مثل دروندادها ، بطور نامحدود قابلیت تداوم دارند ، اما آن سیستمهایی که کمتر از منابع غیر قابل تجدید استفاده می کنند به نظر می رسند تداوم پذیرتر از آنهایی هستند که از مقادیر بیشتر استفاده می کنند ، اما در حقیقت هیچیک در دراز مدت تداوم پذیر نمی باشند . هدف این مقاله مقایسه تداوم پذیری سیستمهای به اصطلاح رایج و معمولی با سیستمهای کشاورزی طبیعی می باشد . در اینجا کشاورزی طبیعی طبق معیارهای خلاصه شده توسط برنامه های تائید نامه طبیعی تعریف می شود .
این قوانین مجموعه روشهایی را مشخص می کنند که بطور ثور کشاورزی طبیعی را تعریف و مشخص می کنند . در میان این قوانین ، قوانینی هستند که استفاده از دروندادهای شیمیایی و مصنوعی حشره کش ها و کودها منع می کنند و روی استفاده از چرخش ها و حفظ حاصلخیزی خاک تاکید می کنند . اجرای این قوانین به تفاوتهای حقیقتی بین کشاورزی طبیعی و غیر طبیعی ( معمولی) منجر می شود و این واقعاً چیزی است که مصرف کنندگان غذاهای طبیعی بدان معتقدند . با این وجود برخی تعاریف دانشگاهی تر کشاورزی طبیعی از تعریف کشاورزی طبیعی بعنوان مجموعه ای از روشها دور می شوند و آن را بیشتر بعنوان مجموعه ای از اهداف و آمال تعریف می کنند . برای مثال هنینگ و دیگران (1991) اظهار می کنند که :
کشاورزی طبیعی هم یک فلسفه و هم یک سیستم کشاورزی می باشه ، که در ارزشهای بنا نهاده شده اند که نشان دهنده آگاهی از حقایق بوم شناسی و اجتماعی و توانایی افراد برای انجام اقدامات موثر می باشند. عملاً آن کارکردن با فرآیندهای طبیعی جهت حفظ منابع ، خود گردانی از طریق تفاوت و تنوع ، به حداقل رساندن فضولات و تاثیرات محیطی همزمان با حفظ سود آوری کشاورزی می باشد . هدف چنین سیستمهایی تولید غذایی است که مغذی است و با موادی که می تواند برای سلامت انسان مضر باشند آلوده نشده است