تحقیق مقاله اعتماد به نفس

مقدمه

اعتماد به نفس

میزان احترام و ارزشی که هر فرد برای خود قائل است و میزان اعتمادی که به خود و توانایی ها و با ورهای خود دارد اعتماد به نفس نامیده می شود. هرکس تا اندازه ای اعتماد به نفس دارد میزان آن بالا یا پایین است ولی هرگز به صفر نمی رسد. (مگر هنگام مرگ) از لحظه ای که به دنیا می آییم اعتماد به نفس ما در حال رشد و شکل گیری است. اعتماد به نفس از نظر روانشناختی یک خصوصیت درونی است که تحت تاثیر وراثت و محیط و در طول دوره ی رشد شکل می گیرد. یعنی اعتماد به نفس بر اساس ژنتیک و محیط- رفتار والدین، تشویق ها، تنبیه ها، و بر خورداطرافیان به مرور زمان در فرد ایجاد می شود. (اعتماد به نفس- تا نشر قطره- 1386)

اعتماد به نفس واقعی آن است که روی آگاهی ها و توانایی های ماهم اثر بگذارد. مهارتهای معدودی وجود دارند که انسان می تواند به خوبی آنها را بیاموزد و در انجام دادنشان توانایی فوق العاده به دست آورد. بنابراین چنانچه احساس اعتماد به نفس درونی خود را بر اساس کارهایی که در آنها مهارت دارد بنا کند فقط مواقعی که مشغول انجام دادن این قبیل کارها هست احساس اعتماد به نفس و خود باوری می کند نه در همه ی اوقات. (اعتماد به نفس دست یابی به آن و زندگی با آن از دکتر باربارادی آنجلیس، 1383)

تعداد توانایی ها و مهارتهایی که می توان در زندگی به دست آورد هرچقدر هم که زیاد باشند باز معدود هستند . چنانکه انسان ملاک خودباوری خود را بر آنها بنا کند هرگز نخواهد توانست به معنای واقعی کلمه، اعتماد به نفس داشته باشد و فقط در آن زمینه ها ،‌استعداد های به خصوص احساس اعتماد به نفس خواهد کرد.(اعتماد به نفس، باربارادی آنجلس، 1383)

اعتماد به نفس واقعی هیچ گونه ارتباطی با آن چه در زندگی بیرونی انسان اتفاق می افتد ندارد. اعتماد به نفس واقی زاییده ی شغل نیست. اعتماد به نفس واقعی و راستین نتیجه باور قلبی و درونی انسان به توانایی ها و قابلیت هایش است. اعتماد به نفس واقعی همواره از درون تولید می شود نه از بیرون. اعتماد به نفس واقعی زاییده ی تعهد  انسان نسبت به خودش است. این تعهد که در چه لازم باشد انجام خواهد داد تا به خواسته ها ن نیازهایش برسد. اعتماد به نفس باور شخصی در فرد نسبت به روح خود به عنوان یک انسان است این اعتماد که هر اتفاقی در زندگی بیافتد آنچه می بایست و لازم است انجام دهد انجام می دهد. مهم نیست که آن کارها را انجام خواهد داد یا نه موضوع مهم این است که با میل و رغبت کامل آن را انجام دهد چنانچه به عنوان یک فرد به خودش اعتماد داشته و خود را باور داشته باشد. و هنگامیکه اعتماد به نفس و خودباوری خود را بر اساس  آنکه و آنچه راستی هست و نه بر اساس موفقیت ها و دست یابی ها یا شکست ها و ناکامی های خود بنا می کند چیزی را در خود خلق می کند که هیچ کس و هیچ چیز یارای گرفتن آن را نخواهد داشت. (اعتماد به نفس و دست یابی به آن،‌باربارادی آنجلس 1383)

اعتماد به نفس و خودباوری واقعی و راستین انسان زاییده ی تمایل ، عزم و اراده است نه نتیجه کارش. او فردی است که به خواست ها و تمایلات خود اعتماد دارد. می داند که اگر بخواهد کاری را انجام دهد حتما خواهد آموخت چگونه آن را درست انجام دهد. حتی اگر آنچه انجام می دهد هم با موفقیت بی سابقه و کم نظیری هم روبه رو شود بازهم آن موفقیت منبع اعتماد به نفس واقعی او نخواهد بود. اعتماد به نفس هر انسان بر خاسته از این حقیقت است که عزم و اراده ی انجام دادن هرآنچه را لازم با رشد دارد تا در نهایت به چیزی که می خواهد برسد. (اعتماد به نفس (چگونه آن را به دست آوریم و به کار گیریم) دکتر بارابارادی آنجلیس 1384)

اعتماد به نفس چگونه شکل می گیرید؟

برای ساختن بنای مستحکمی به نام اعتماد به نفس باید ابتدا 6 ستون استعداد بنا کرد تا اعتماد به نفس بر اساس آن به زیبایی ساخته شود.

این بینش ستون عبارتند از

خود توانی

خود آگاهی

خودبازشناسی

خودباوری

خود احترامی

خود نمایی

قبل از اینکه این شش ستون را توضیح بدهیم بهتر است خود را تعریف کنیم:

آگاهی انسان از حد تشین خود نامیده می شود. بارسل پردست، نویسنده ی فرانسوی، می گوید: انسان توانسته است به قعر دریاها نفوذ کند و به اعماق آسمانها بنگرد ولی هنوز این قدرت را نیافته است که به خود بیندیشد.

خود بسیار مهم است و ما باید سعی کنیم خود را بیشتر بشناسیم از این رو باید بیندیشیم و تلاش کنیم تا ضعف ها و توانمندیهای خود را بیابیم آن خصوصیاتی که موجب افتخار ماست، در خود تقویت کنیم و آن چه ما را در چشم خود و دیگران حقیر می نماید تغییر دهیم.

خود یعنی مرکز شخصیت خود آن بخش از خصوصیت درونی مااست که خیلی به ما نزدیک است و ما توسط آن با خدا ارتباط برقرار می کنیم. خود موجودیت واقعی ماست. هر کس در زندگی اجتماعی خود موقعیتهایی مختلفی به صورتهای گوناگون ظاهر می شود اما در تنهایی آدم کاملاً متفاوتی است که واقعیت خود اوست. خود چیزی است پوشیده از دیگران. شاید هیچ گاه نتوانیم خود کسی را بشناسیم . بخشی از خود ذاتی است و بخشی از آن اکتسابی که فرد از والدین و محیط می آموزد. به کلام دیگر خود هر کس همانی است که در تنهایی با خود صحبت می کند تنها بت خودِ خودش و فارغ از صورتک هایی که در اجتماع به صورت می زند.

ستون اول: خود توانی

زمانی که نوزاد به دنیا می آید به طور ژنتیکی دارای توان روانی و جسمانی خاص است . توان جسمانی این است که تکان می خورد‌،‌حرکت می کند، گریه می کند. فریاد می کشد توان روانی این است که می تواند سینه یم ادر را پیدا کند، به مادر نگاه کند و از راه نگاه با مادر ارتباط برقرار کند . این گونه توانایی ها پایه ی زندگی را تشکیل می دهد و تا آخر عمر با ما هستند. برای هریک از این توانایی ها مهم ژن هایی وجود دارد. ممکن است بعضی کودکان این ژن ها را نداشته باشند . این گونه توانایی های ذاتی بعدها به تدریج متکامل  می شوند و به خندیدن، غذاخوردن و ... تبدیل می شوند به این توانایی های جسمانی خود توانی می گویند.

توانایی های روانی ما را قادر به فهمیدن و درک کردن می کند و توانایی های جسمانی به ما کمک می کند که از توانایی های روانی خود به خوبی استفاده کنیم و آنها را پرورش دهیم. توانایی ها اساس و پایه ی اعتماد به نفس هستند. اول باید درک کنیم که نگاه کردن یک توانایی است، خندیدن یک توانایی است. پس از درک و فهم این توانایی ها باید به آنها پاسخ بدهیم. اگر به یک توانایی پاسخ لازم را ندهیم از میان می رود. اگر نوزادی دست ما را محکم گرفت باید دست او را بگیریم.

گرفتن دست نشانه ی سالم بودن عصب است و کودکان از طریق گرفتن انگشتان یاد می گیرند احساسات شامل را نشان دهند ما باید به این احساس او پاسخ دهیم. چون پاسخ دادن به احساسات، عواطف، و عشق دیگران باعث تداوم آنها می شود. و در کل خود توانی یعنی توانایی ها شخصی و ذاتی که با فرد به دنیا می آید و باید پرورش داده شود.

ستون دوم: خود آگاهی

گام دوم رسیدن به اعتماد به نفس ،‌خود آگاهی است. کودکان از همان لحظه که خود را درک می کند یا از بودن خودش آگاه می شد که مرحله بسیار مهمی در رشد روانی است به تفاوت خود با دیگران و اشیاء اطراف پی می برد. در این لحظه ممکن است با 2 مسئله مواجه شد: یا توانایی ها مناسبی دارد که می تواند زندگی طبیعی و خوبی برای او به ارمغان بیاودند یا ناتوانی هایی دارد که زندگی را برای او مشکل می کنند و او باید با آنها کنار بیاید. نوع مواجهه ی کودک تا این موقعیت ها بستگی به رفتار ها و روش تربیتی والدین دارد. نوزاددر چند ماهگی خود آگاه شدن را یاد می گیرد، باید پدر و اطرافیان با پاسخ های مثبت خود این خودآگاهی را در او تقویت کنند. توجه و تشویق نکردن کودک و پاسخ ندادن به عملی که برای ایجاد ارتباط انجام می دهد مانع از ایجاد خودآگاهی می شود و در کل خودآگاهی یعنی شناخت خود و پی بردن به ارزش های خود و باور به این که من کسی هستم.

ستون سون : خود بازشناسی

خودبازشناسی یعنی شناختن هویت خود، و پی بردن به علائق سلیقه ها و معیارهای خود.

خود بازشناسی ادامه ی مرحله ی خود آگاهی است. کودک در این مرحله اعتراض می کند از خود دفاع می کند کودک در مرحله ی خود بازشناسی، که حدوداً از سه سالگی آغاز می شود پی می برد که هویت دارد و برای خودش کسی است،‌سلیقه ها و امیال خاص خودش را دارد توانایی های خود را می شناسد توان خود بازشناسی به ما کمک می کند تا خود را با دیگران و جامعه تطبیق دهیم و راه خود را در زندگی بیابیم و در عین حال آن طور باشیم که خودمان می خواهیم نه آن طور که دیگران می خواهند. گروه درمانی به رشد خودبازشنای ما کمک می کند. گروه درمانی بسیار اثر بخش است. از طریق گروه درمانی تفاوت خود را با سایرین احساس می کنیم و می توانیم تغییرات مثبتی داشته باشیم.