گاوهای لیموزین
گاوهای لیموزین یک نژاد از گاو های گوشتی هستند که خاستگاه آنها در نواحی لیموزین و مارس فرانسه است. آنها از طریق رنگ قرمز طلایی قابل تشخیص هستند.
تاریخچه
اوّلین نسب نامه در سال 1886 برای بهبود این نژاد از طریق انتخاب طبیعی، ایجاد شد. امّا این نژاد قدمتی برابر با تاریخ خود اروپا دارد. گاوهایی در نقاشی های غارها که 20000 سال قدمت دارند در غار "لاسکوس" نزدیک ونتگناس فرانسه یافت شده است که شباهت زیادی به گاوهای لیموزین امروزی دارند.
ویژگی
لیموزین ها یک منبع ژنتیکی از وزن زیاد در زمان از شیرگرفتن و توده ی ماهیچه ای بالا هستند و این در حالی است که وزن کم، در زمان تولّد را حفظ می کنند. لیموزین ها به خاطر ساختار ماهیچه ای، کارایی تغذیه ای، کنترل آسان و زایمان راحت در مقایسه با دیگر نژادها، مشهور هستند. گاوهای لیموزین برش های خطی و خم شونده ای در گوشتشان دارند که باعث شده کالای مهم در بازارهای جدید شوند.
ظاهر
گاوهای لیموزین دارای رنگ قهوه ای- طلایی هستند. اگر چه رنگهای دیگری مثل سیاه از طریق جفت گیری با دیگر نژادهای گاوی ایجاد شده است به علاوه تغییر در رنگ طبیعی و دیگر خصوصیاتی مثل بی شاخی (فقدان ژنتیکی شاخ) با جفت گیری با گاوهای دیگر ایجاد شده است.
خلق و خو
تکثیرکنندگان لیموزین از زمان ورود به آمریکای شمالی به طور وسیع روی موضوعات مربوط به خلق و خو کار کرده اند و در حال حاضر تنها نژاد دارای EDP مطیع هستند. بسیاری از تولید کنندگان آنها را نسبت به هر نژاد گاو گوشتی و کار کردن با آنها را راحت تر دیده اند.
لیموزین یک نژاد گوشتی است همانطور که از نقاشی های غار لاسکوکس فرانسه مشخص است بین 16000 تا 13000 سال قبل به وجود آمده است. این نژاد در مارس مرکزی و مناطق لیموزین جنوب فرانسه ایجاد شده است. منطقه نسبتاً محدود بوده و نژاد گاو توانسته بدون تأثیرات خارجی یا تأثیرات بسیار کم رشد یابد. به خاطر محیط، لیموزین استقامت و سازگاری فوق العاده ای کسب کرده است. در دهه ی 1700 و 1800 تلاشهایی برای تولید نژاد بزرگتری از لیموزین ایجاد شد. گله ی به وجود آمده در حالیکه بیشتر بودند، نیاز به غذای بیشتری داشتند. لیموزین بزرگتر یک گزینه ی مناسب از نظر اقتصادی نبود، بنابراین ادامه پیدا نکرد و برنامه های تکثیر به طور طبیعی دنبال شد و هدف آنها دستیابی به حیوانات با کیفیت بالاتر و اندازه ی متوسط بود. یکی از کلیدی ترین برنامه های تکثیر گاو، متعلق به چارلز لو دوواری بود که از طریق انتخاب دقیق، گله ای از گاوهایی ایجاد کرد که در زمان خود اوج نژاد لیموزین بود. موفقیت تکثیر او منجر به این شد که ازآن زمان به بعد لیموزین به عنوان حیوانات کشتاری فرانسه شناخته شوند. اوّلین کتابهای مربوط به گله ی لیموزین در سال 1886 نوشته شد. مداخل آن با چنان دقتی انتخاب شده بود که کمتر از نیمی از حیواناتی که برای ثبت معرفی شده بودند، پذیرفته شوند.
پذیرفته شدن کتاب گله باعث ایجاد نمایش های انحصاری گاو لیموزین در فرانسه شد.
گله گاو لیموزین بخشی از نژاد های گاو قاره ی اروپا را تشکیل می دهد. این نژادها گاهی در ایالات متحده عجیب و غریب محسوب می شوند زیرا ورود آنها به آمریکای شمالی بسیار دیرتر از گله های بریتانیایی بود. لیموزین در ابتدا از طریق کانادا در سال 1968 وارد قاره ی آمریکا شد. اوّلین گاو نر لیموزین که در سال 1971 وارد آمریکا شد کانزاس کولونل نامیده شد. قبلاً ژنتیک لیموزین با استفاده از دو نطفه ی وارداتی که عمدتاً از "پرنس پومپادور" کانادا بود به دست آمده بود. انجمن لیموزین آمریکای شمالی که در سال 1968 تشکیل شد، بزرگترین انجمن لیموزین در جهان است. گله ی لیموزین دارای سه ویژگی مهم در نژاد خود می باشد: کارایی تغذیه ای عالی، قابلیت سازگاری، بازده بدنی بالا. گاو قرمز یا طلایی، چرنده های خوبی هستند، لاشه ی لیموزین قابلیت برش خوبی دارد و معمولاً گفته می شود که به طور ژنتیکی اصلاح شده اند. گوشت نرم و دارای رشته های نازک است که به خاطر سطح چربی کم آن است.
نقاطی که در آن می توان ضعف لیموزین را دید، نقاطی هستند که تکثرکنندگان برای ارتقاءِ قابل ملاحظه ی نژاد ابتکار عمل هایی به خرج داده اند. به خاطر شرایط سختی که لیموزین از آن ریشه گرفته، برای تضمین بقایای خود، دارای خلق و خوی متغیّر است. دیده شده که لیموزین ها حصارهای بلند را به راحتی از بین برده و عموماً غیرقابل پیش بینی هستند. در سال 1998، انجمن لیموزین آمریکای شمالی یک EDP خلق و خو را ایجاد کرد. این EDP میزان مطیع بودن گله را درجه بندی می کرد که این کار به تکثیرکنندگان اجازه می داد حیوانات آرام تر را انتخاب کنند و آنها را که دارای خلق و خوی نامناسب هستند را کنار بگذارند. از صحبت با گله داران و تکثیرکنندگان فوراً متوجه می شویم که ماهیت این گله با شهرت آنها همخوانی ندارد. خلق و خو به اندازه ی کافی ارتقاء یافته آنقدر که بعضی دارای گله هایی هستند که از دست آنها هم غذا می خورند. باید این موضوع را مد نظر قرار داد که لیموزین یک حیوان عضلانی است که حرکات صرف آن دارای تأثیر بسیار قابل ملاحظه تری نسبت به گله ی با حجم کمتر خواهد داشت. در حالیکه شهرت آنها به عنوان دارنده ی نوسانات زیاد غالب می باشد امّا تجربه با این حیوانات، دیدگاه متفاوتی ایجاد خواهد کرد.
ساختار بدنی سنگین لیموزین یک ویژگی وراثتی است. یکی از موفق ترین اختلاط نژادها آنگوس می باشد که یک رده ی ایده آل برای تولید کنندگان و مصرف کنندگان است. این دو رگه از عضلات سنگین لیموزین و کارایی بالای آن و بی شاخی آنگوس بهره می برد. از نقطه نظر یک مصرف کننده، گوشت به دست آمده شامل طعم مطلوب آنگوس و عدم چربی لیموزین می باشد.