اثرات فعالیت های فیزیکی روی تیامین، ریبوفلاوین و ویتامین 6-B
خلاصه: بدلیل افزایش سوخت و ساز بدن بدلیل فعالیت های فیزیکی که وابسته به تیامین، ریبوفلاوین و ویتامین 6-5 است این امکان وجود دارد که دستگاه های گیرنده این مواد در بدن افراد فعال و ورزشکاران افزایش یابد. به طور تئوری فعالیت بدنی نیاز به این مواد مغذی را به چند طریق افزایش می‌دهد: از طریق کاهش جذب مواد غذایی - افزایش نقل و انتقالات – سوخت و ساز و یا از دست دادن مواد غذایی – از طریق وفق‌یابی‌های بیو مکانیکی در نتیجه فعالیت که نیاز به مواد غذایی را افزایش می دهد؛ بوسیله افزایش آنزیم‌های میتوکندری که نیاز به مواد مغذی دارند، و یا از طریق افزایش نیاز به مواد مغذی برای تقویت و بهبود عضلات. شواهدی بیوشیمیایی از کمبود بعضی از این ویتامین‌ها در افراد فعال گزارش شده است، ولی با این حال مطالعاتی که به بررسی این مطلب بپردازند محدود هستند و اگر هم باشند تقریباً شبیه به همند. بر اساس مطالعات متابوبیکی نشان داده شده است که میزان ریبوفلاوین در زنان جوان و مسن تر که بطور متوسط (5-5/2) ورزش کرده‌اند، بنظر می رسد که طی دوره فعالیت کاهش یافته باشد. همچنین طی دوره رژیم غذایی و یا رژیم همراه با فعالیت ورزشی این میزان کمتر از دوره کنترل بوده است. هیچگونه مطالعات متابولیکی به مقایسه میزان ویتامین در افراد دارای فعالیت و افراد کم تحرک نپرداخته است. به نظر می رسد فعالیت بدنی میزان ویتامین را حتی در افرادیکه مقدار کاملی از آنها هم دریافت می‌کنند، کاهش می‌دهد. بنابراین افرادیکه دریافت انرژی خود را محدود می سازند و یا رژیم غذایی سختی برای خود می گذارند.