تحقیق مقاله ظهور منجی عالم حضرت مهدی ( ع ) در ادیان مختلف و اسلام

مسأله ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) در آخرالزمان و پایان دادن به ظلم و ستمها از مسائل  اساسی ادیان و اسلام است، و تمامی ادیان و مذاهب گوناگونی که در روی کره زمین حکومت می کنند، وقوع حتمی و قطعی آن را خبر داده اند.

بر اساس تعالیم انبیا و نویدهای کتب آسمانی، علیرغم عوامل بدبینی بیشماری که نسبت به آینده بشر در جهان دیده می شود، اوضاع کنونی جهان قابل دوام نیست، و دیر یا زود گردونه زمان به نفع محرومان خواهد چرخید، و چهره جهان دگرگون خواهد شد، و مفاسد اجتماعی و کشمکشهای کنونی جای خود را به آرامش و امنیت خواهد داد. مطابق وعده های انبیا و نویدهای کتب آسمانی، چشم انداز آینده جهان و سرنوشت بشر روشن است.

خوشبختانه هنگامی که به ادیان آسمانی مراجعه می کنیم، کتب آسمانی را سراسر مملو از امید، و سرشار از نویدهای بهروزی و وعده های ظهور آن «مصلح جهانی» می بینیم، و شاید برای برخی کمی تعجب آور باشد که در تمام ادیان و مذاهب بزرگ جهان، اعم از سنی، کلیمی، مسیحی، یهودی و آیین مبین اسلام … از مصلحی که در پایان جهان ظهور خواهد کرد و به جنایتها و خیانتهای انسانها خاتمه خواهد داد و شالوده حکومت واحد جهانی را، بر اساس عدالت و آزادی بنیان خواهد نهاد، گفتگو شده و برتر و بالاتر از همه، نوید ظهور آن مصلح بزرگ جهان، به خصوص در اسلام و قرآن نیز، به صورتی جامع‌تر، کامل تر، عمیق تر و جدی تر، مطرح شده است.

و جای بسی خرسندی است که اکثریت قریب به اتفاق نویدهایی که در رابطه با ظهور «مصلح بزرگ جهانی» در کتابهای آسمانی آمده است- اگر نگوییم همه آنها- تنها با وجود مقدس مهدی موعود (علیه السلام)، آخرین بازمانده حجت الهی از امامان معصوم شیعه مطابقت دارد.

آری خواننده عزیز! نویدهای مصلح بزرگ جهانی و بشارت ظهور مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) علاوه بر قرآن مجید در تمام کتب مذهبی اهل ادیان مانند : کتاب زند، کتاب جاماسب، کتاب شاکمونی، کتاب جوک، کتاب دید براهمه، کتاب باسک، کتاب پاتیکل، کتاب دادنگ، کتاب ضفینای نبی، کتاب اشعیاء، کتاب وحی کودک، کتاب حکی نبی، کتاب مکاشفات یوحنای لاهوتی، کتاب دانیال نبی، انجیل متی، انجیل لوقا، انجیل مرقس، و سایر کتابها و الواح ذکر شده، و در همه این کتابها نویدها و بشارتهای ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) به عبارات و مضامینی که همه اصالت و حقیقت «مهدویت» را تایید می کنند، و آن را یک عقیده عمومی مشترک بین همه امتها و ملتها می دانند، به روشنی بیان شده است.

اگر چه غیر از قرآن مجید، همه کتابهای دیگر آسمانی مورد دستبرد و تحریف قرار گرفته است، ولی باز هم مطالبی در آنها دیده می‎شود که از دستبرد دگران مصون مانده، و در آنها عبارات و جملاتی از آمدن «مصلح جهانی» به چشم می خورد.

جالب توجه این که : در تمام کتابهای مقدسی که در میان اهل ادیان، به عنوان کتابهای آسمانی شناخته شده و آورندگان آن کتابها به عنوان پیامبر، شناخته می شوند، تصریحات زیادی به «مهدی موعود» شده است.

هر چند که ما این کتابها را به عنوان «کتاب آسمانی» نمی دانیم، و یقین نداریم که آورندگان آنها پیامبر بوده اند، بلکه معتقدیم که آنها یا «پیامبر» بوده اند، یا این مطالب را از کتابها و تعلیم پیامبران گذشته اقتباس کرده اند، ولی شگفت آور است که در برخی از این کتابها، بعضی از القاب خاص و اسامی مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) و حتی سلسله «نسبی» آن حضرت و این که وی از سلاله پاک پیغمبر آخر الزمان، و از فرزندان دختر آن پیغمبر، و آخرین جانشین آن حضرت است، نیز مشخص گردیده است.

اینکه برای اثبات این مدعا قسمتی از نویدها و بشارتهای ظهور مهدی موعود (علیه السلام) را که در کتب مذهبی اهل ادیان آمده است، از کتب مقدسه هندیان، یهودیان، مسیحیان، زرتشتیان و سایر کتابهایی که در میان پیروان خود به عنوان کتاب آسمانی شناخته شده، نقل می کنیم، تا اصالت مسأله «مهدویت» و جهانی بودن اعتقاد به ظهور مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) به خوبی روشن شود.

فصل اول

مهدی موعود (علیه السلام) در کتب مقدسه هندیان

در کتابهای مذهبی مقدسی که در میان هندیان به عنوان کتاب های آسمانی شناخته شده و آورندگان این کتاب ها به عنوان پیامبر شناخته می شوند، تصریحات زیادی به وجود مقدس مهدی موعود (علیه السلام) و ظهور مبارک آن حضرت شده است که قسمتی از آنها از نظر خوانندگان گرامی می گذرد.

الف) بشارت ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) در کتاب اوپانیشاد

در کتاب «اوپانیشاد» که یکی از کتب معتبره و از منابع هندوها به شمار می رود، بشارت ظهور مهدی موعود (علیه السلام) چنین آمده است :

«این مظهر ویشنو (مظهر دهم) در انقضای کلی یا عصر آهن، سوار بر اسب سفیدی، در حالی که شمشیر برهنه درخشانی به صورت ستاره دنباله دار در دست دارد ظاهر می شود، و شریران را تماماً هلاک می سازد، و خلقت را از نو تجدید، و پاکی را رجعت خواهد داد … این مظهر دهم در انقضای عالم ظهور خواهد کرد.»[1]

با اندک تاملی در جملات بشارت فوق، ظاهر می‎شود که مقصود از «مظهر ویشنو» همان وجود مقدس حجت بن الحسن العسکری (علیه السلام) است، زیرا طبق روایات متواتر اسلامی آن حضرت در آخر الزمان و در پایان جهان، ظهور خواهد نمود و با شمشیر قیام خواهد کرد، و تمامی جباران و ستمگران روی زمین را از بین خواهند برد، و در دوران حکومت آن مظهر قدرت خداوندی، جهان، آفرینش نوینی خواهد یافت.

در این زمینه اخبار و احادیث بسیار زیادی در کتب شیعه و سنی از پیامبر گرامی اسلام و ائمه معصومین (علیه السلام) روایت شده است که برخی از آنها را جهت توضیح فرازهای بشارت مزبور، تحت چند عنوان می آوریم.

مهدی (علیه السلام) در آخر الزمان ظاهر می‎شود

در کتاب «غیبت» شیخ طوسی (رحمه الله) از ابوسعید خدری روایت کرده است که گفت :

از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) شنیدم که بر فراز منبر می فرمود :

«مهدی از عترت و اهل بیت من است. او در آخر زمان ظهور می‎کند. در آن هنگام آسمان بارانش را فرو می فرستد. زمین گیاهان خود را می رویاند. و او سراسر روی زمین را پر از عدل و داد می نماید، آن چنان که دیگران- ستمگران- آن را پر از ظلم و جور کرده باشند»[2].

و در روایات اهل بیت (علیهم السلام) در ضمن روایتی از امام محمد باقر (علیه السلام) نقل شده است که فرمود :

«دولت ما آخرین دولتهاست و هیچ خاندانی نیست که حکومتی برای آن مقدر شده باشد، جز این که پیش از ما به حکومت می رسد تا وقتی که ما به حکومت رسیدیم کسی نگوید: اگر ما نیز به قدرت می رسیدیم، همانند اینان رفتار می کردیم، و این است معنای کلام خداوند که فرموده است: «والعاقبه للمتقین»[3] [سرانجام از آن پرهیزکاران است][4].

مهدی (علیه السلام) بر اسب دست و پا سفیدی سوار است.

این عنوان که در دومین فراز بشارت کتاب «اوپانیشاد» آمده است، در اخبار معصومین (علیهم السلام) بدان اشاره شده که برای نمونه برخی از آنها را در اینجا می آوریم:

در حدیثی از حضرت امیر مؤمنان علی (علیه السلام) روایت شده که در مورد ظهور مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) و به هنگام حرکت آن حضرت از نجف به سوی مسجد سهله فرموده است :

«گویی او را با چشم خود می بینم که در نزدیکی نجف از وادی السلام عبور کرده، به سوی مسجد سهله پیش می رود در حالی که بر اسب دست و پا سفیدی سوار است که پیشانی سفید و درخشنده ای دارد، و همه درخشندگی آن را چون چراغ و ستاره می بینند و او را در حال دعا می خواند …»[5]

امام صادق (علیه السلام) در همین زمینه می فرماید:

«گویی قائم (علیه السلام) را در پشت نجف به چشم خود می بینم که بر اسب تیره رنگی، سیاه و سفید که متمایل به مشکی است سوار است و در میان دو چشمش سفیدی خیره کننده ای است. سپس اسبش او را به حرکت در می‎آورد به طوری که مردم هر شهری خیال می کنند که آن حضرت در میان آنها و در شهر آنهاست.»[6]

مهدی (علیه السلام) با شمشیر قیام می‎کند

بر اساس روایات فراوان، تنها کسی که از امامان معصوم (علیهم السلام) برای تاسیس خلافت اسلامی و حکومت واحد جهانی قیام می‎کند و شمشیر می کشد و مخالفان ستیزه جو را سرکوب می نماید و در مبارزه حق علیه باطل پیروز می شود، حضرت مهدی (علیه السلام) است که او با آن هیبت و شکوه الهی و شمشیر برنده ای که در دست دارد از طرف هر کس از ستمگران و سرکشان و طاغوتیان اطاعت می‎شود، و هیچ کس هر اندازه که قدرتمند و سرکش و یاغی باشد جرأت مخالفت با او را ندارد.

در این زمینه، روایات بسیاری زیادی در منابع معتبر شیعه و سنی از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و سایر پیشوایان معصوم (علیهم السلام) وارد شده که برای اثبات مطلب برخی از آنها را در اینجا می آوریم.

در کتاب «فرایئد السمطین» در ضمن حدیث مفصلی از ابی بن کعب روایت کرده است که پیامبر گرامی اسلام در توصیف قیام شکوهمند حضرت مهدی (علیه السلام) فرمود :

«او شمشیری دارد که در غلاف است و چون هنگام ظهورش فرا رسد شمشیرش از غلاف بیرون می‎آید و خدای تعالی آن را به سخن می‎آورد، و او مهدی (علیه السلام) را صدا می زند: ای ولی خدا! قیام کن که دیگر برای تو روا نیست که از دشمنان خدا دست برداری.

پس او قیام می‎کند و دشمنان خدا را در هر کجا بیابد می کشد؛ و حدود خدا را بر پا می دارد، و به حکم خداوند حکم می نماید.»[7]

در کتاب «کفایه الاثر» از امام صادق (علیه السلام) از پدران بزرگوارش از امیرمؤمنان (علیه السلام) نقل کرده است که روزی رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) خطاب به وی فرمود :

«ای علی! هنگامی که قائم (علیه السلام) خروج کند 313 نفر به تعداد مردان- جنگ- بدر، در اطراف او گرد آیند. چون زمان ظهور او فرا رسد شمشیرش که در غلاف است او را صدا می زند: ای ولی خدا! برخیز و دشمنان خدا را طعمه شمشیر کن».[8]

علامه قندوزی حنفی در کتاب «ینابیع الموده» و گروهی دیگر از محدثان علی مقام شیعه از امیر مؤمنان علی (علیه السلام) نقل کرده اند که در ضمن خطبه مفصلی در رابطه با ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) فرمود :

«صاحب پرچم محمدی (صلی الله علیه و آله و سلم) و بنیانگذار دولت احمدی ظهور می‎کند در حالی که شمشیر در دست دارد و جز راستی بر زبان نیارد، زمین را مهد زندگی سازد، و احکام اسلام (اعم از سنت و فرض) را زنده گرداند».[9]

در کتاب «غیبت نعمانی» از بشر بن غالب اسدی نقل کرده است که وی گفت: حضرت حسین بن علی (علیه السلام) به من فرمود :

« ای بشر ! چه می ماند از قریش هنگامی که مهدی قائم قیام کند؟ پانصد نفر از آنها را می‎آورد و دست بسته گردن می زند، سپس پانصد نفر دیگر می‎آورد و گردن می زند، آنگاه پانصد نفر دیگر می‎آورد و همه را گردن می زند.

بشر گوید: به حضرتش عرض کردم: خداوند حال شما را به صلاح گرداند! آیا آنها به این مقدار می رسند؟

فرمود : هم پیمان هر طایفه ای از آنها محسوب می‎شود …»[10]

4. مهدی (علیه السلام) پاکی را به جهان برمی گرداند

در حدیثی از امیرمؤمنان علی (علیه السلام) می خوانیم که حضرتش فرمود:

«خداوند به زودی- در آینده- گروهی را می‎آورد که آنان را دوست می دارد و آنها نیز خدا را دوست می دارند، کسی در بین آنان مالک جهان می‎شود که در بین آنان غریب است و او مهدی (علیه السلام) است که دارای صورت و موی سرخ خواهد بود، زمین را بدون سختی از عدل و داد پر خواهد کرد، در کودکی از پدر و مادر خود جدا می گردد، عزیز اهل خود می‎باشد و با امنیت مالک شهرهای مسلمین می شود، زمان مطیع و فرمانبردار او می گردد و سخن او را می شنود، پیران و جوانان از او فرمانبرداری خواهند نمود، زمین را از عدل و داد پر می‎کند آن گونه که از ظلم و جور پر شده باشد.

آنگاه امامت او کامل و خلافتش ثابت و پابرجا می گردد، خداوند آن افرادی را که در قبرها هستند بر می انگیزد و جز مسکن آنان چیزی دیده نخواهد شد، زمینها آباد و به وسیله وجود مقدس مهدی (علیه السلام) نورانی می‎شود، نهرهای زمین جاری می‎شوند و تمام فتنه ها و غارتگریها از بین می روند و خیر و برکات فراوان خواهد شد»[11]

ب) بشارت ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) در کتاب «باسک»

در کتاب «باسک» که از کتب مقدسه آسمانی هندوهاست، بشارت ظهور حضرت ولی عصر (علیه السلام) چنین آمده است.

«دور دنیا تمام شود به پادشاه عادلی در آخرالزمان که پیشوای ملائکه و پریان و آدمیان باشد، و حق و راستی با او باشد، و آنچه در دریا و زمین ها و کوه ها پنهان باشد همه را بدست آورد، و از آسمان ها و زمین و آنچه باشد خبر دهد، و از او بزرگتر کسی به دنیا نیاید»[12].

ناگفته پیداست که منظور از آن پادشاه عادل، موعود همه ملتها، وجود مقدس ححت بن الحسن العسکری (علیه السلام) است؛ زیرا طبق روایات اسلامی و وعده های تمامی انبیا، تنها اوست که به عدل و داد قیام می‎کند و ریشه ظلم و بیداد را از بنیاد بر می‎کند، و جهان را پر از عدل و داد می نماید، و آنچه در دریا و زمین و کوه ها پنهان شده بدست می‎آورد، و تنها اوست که در آخرالزمان ظاهر می‎شود و تحول و دگرگونی عظیمی در دنیا به وجود می‎آورد، و زحمات همه پیامبران را که به منظور برقرار ساختن عدالت اجتماعی آمده اند به ثمر می رساند، و فرمانش بر همه موجودات جهان نافذ است.

به هر حال، در این بشارت و بشارات دیگری که در سایر کتب مقدسه مذهبی اهل ادیان آمده، موضوع ظهور مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) به قدری واضح و روشن است که هیچ گونه نیازی به توجیه و تفسیر ندارد؛ ولی در عین حال، برای این که معلوم شود تمام مضامین بشارت مزبور در احادیث اسلامی نیز آمده است، پیرامون برخی از فرازهای آن توضیحاتی می‎دهیم.

منظور از پادشاه عادل مهدی موعود (علیه السلام) است.

بار دوم نظر کرد همان عطا را دید و همان دعا را کرد و همان جواب را شنید، برای سومین بار نظر کرد، همان عطا را دید و همان درخواست را نمود و همان جواب را شنید»[13].

ج) بشارت ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) در کتاب «پاتیکل»

در کتاب «پاتیکل» که از کتب مقدسه هندیان می‎باشد و صاحب این کتاب از اعاظم کفره هند است و به گمان پیروانش، صاحب کتاب آسمانی است، بشارت ظهور مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) چنین آمده است:

«چون مدت روز تمام شود، دنیای کهنه نو شود و زنده گردد، و صاحب ملک تازه پیدا شود از فرزندان دو پیشوای بزرگ جهان که یکی «ناموس آخر الزمان» و دیگری «صدیق اکبر»

یعنی وصی بزرگتر وی که «پشن» نام دارد. و نام آن صاحب ملک تازه، «راهنما» است، به حق، پادشاه شود، و خلیفه «رام» باشد ، و حکم براند، و او را معجزه بسیار باشد. هر که پناه به او رد و دین پدران اختیار کند، سرخ روی باشد در نزد رام».

و دولت او بسیار کشیده شود، و عمر او از فرزندان «ناموس اکبر» زیاده باشد، و آخر دنیا به او تمام شود. و از ساحل دریای محیط و جزایر سراندیب و قبر بابا آدم (علیه السلام) و از جبال القمر تا مشال هیکل زهره، تا سیف البحر و اقیانوس را مسخر گرداند، و بتخانه «سومنات» را خراب کند. و «جگرنات»[14] بفرمان او به سخن آید و به خاک افتد، پس آن را بشکند و به دریای اعظم اندازد، و هر بتی که در هر جا باشد بشکند»[15]

از آنجا که در این بشارت، الفاظ و تعابیری به کار رفته است که امکان دارد برای بعضی از خوانندگان نامفهوم باشد بعضی از آنها را جهت روشن تر شدن مطلب توضیح می‎دهیم:

مقصود از «ناموس آخر الزمان»، ناموس اعظم الهی، پیامبر خاتم حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله و سلم) است.

پشن، نام هندی حضرت علی ابن ابی طالب (علیه السلام) است.

صاحب ملک تازه، آخرین حجت خداوند حضرت ولی عصر (علیه السلام) است و راهنما، نام مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) است که بزرگترین نماینده راهنمایان الهی و نام مقدس وی نیز، هادی و مهدی و قائم به حق است.

کلمه «رام» به لغت «سانسکریتی» نام اقدس حضرت احدیت (خدا) است.

این جمله «هر که به او پناه برد، و دین پدران او اختیار کند، در نزد رام، سرخ روی باشد» صریح است در این که ، حضرت مهدی (علیه السلام) جهانیان را به دین اجداد بزرگوارش، اسلام، دعوت می‎کند.

سومنات- بنا به نوشته علامه دهخدا، در کتاب لغت نامه بتخانه ای بوده است در «گجرات». و گویند: سلطان محمود غزنوی آن را خراب کرد، و «منات» را که از بتهای مشهور است و در آن بتخانه بود، شکست. و گویند: این لغت هندوی است که مفرس شده و آن نام بتی بود، و معنی ترکیبی آن «سوم، نات» است : نمونه قمر، زیرا «سوم» به لغت هندوی قمر را گویند، و نات، تعظیم است. برای اطلاع بیشتر به لغت نامه دهخدا، ماده «سومنات» مراجعه فرمایید.

و اما «جگرنات» به لغت سانسکریتی، نام بتی است که هندوها آن را مظهر خدا می دانند.

د) بشارت ظهور حضرت بقیت الله (علیه السلام) در کتاب «وشن جوک»

در کتاب «جوک» که رهبر جوکیان هندو است و او را پیامبر می دانند، درباره بشارت ظهور حضرت «بقیت الله» (علیه السلام) و رجعت گروهی از اموات در دوران حکومت عدالت گستر آن حضرت، چنین آمده است:

«آخر دنیا به کسی برگردد که خدا را دوست می دارد و از بندگان خاص او باشد و نام او «خجسته» و «فرخنده» باشد. خلق را، که در دین ها اختراع کرده و حق خدا و پیامبر را پایمال کرده اند، همه را زنده گرداند و بسوزاند، و عالم را نو گرداند، و هر بدی را سزا دهد، و یک «کرور» دولت او باشد که عبارت از چهار هزار سال است، خود او و اقوامش پادشاهی کنند»[16]

دو کلمه «فرخنده» و «خجسته» در عربی به (محمد و محمود) ترجمه می‎شود و این هر دو اسم، نام مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) می باشد، و شاید هم اشاره به «محمد» و «احمد» باشد؛ زیرا در روایات اسلامی وارد شده است که حضرت مهدی (علیه السلام) دو نام دارد، یکی مخفی و دیگری ظاهر است، نامی که مخفی است «احمد» و آن که ظاهر است «محمد» می‎باشد.

ه) بشارت ظهور حضرت ولی عصر (علیه السلام) در کتاب «دید»

در کتاب «دید» که از کتب مقدسه هندیان است بشارت ظهور مبارک حضرت ولی عصر (علیه السلام) چنین آمده است:

«پس از خرابی دنیا، پادشاهی در آخر الزمان پیدا شود که پیشوای خلایق باشد، و نام او «منصور» باشد و تمام عالم را بگیرد، و به دین خود درآورد، و همه کس را از مؤمن و کافر بشناسد، و هر چه از خدا بخواهد برآید»[17]

در برخی از روایات اسلامی، ائمه معصومین (علیهم السلام) «منصور» را یکی از اسامی مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) خوانده و آیه شریفه «و من قتل مظلوما فقد جعلنا سلطانا فلایسرف فی القتل انه کان منصورا»[18] را به آن حضرت تفسیر نموده اند که آن یگانه بازمانده حجج الهی، ولی خون مظلومان و منصور و موید من عندالله است.

ز) بشارت ظهور حضرت حجت الله (علیه السلام) در کتاب «ریگ ودا»

در کتاب «ریک ودا» که یکی از کتب مقدسه هند است، بشارت ظهور حضرت حجت الله (علیه السلام) چنین آمده است :

«ویشنو، در میان مردم ظاهر می گردد … او از همه کس قوی تر و نیرومندتر است … در این دست «ویشنو» (نجات دهنده) شمشیری به مانند ستاره دنباله دار و دست دیگر انگشتری درخشنده دارد هنگام ظهور وی، خورشید و ماه تاریک می‎شوند و زمین خواهد لرزید».[19]

در این بشارت، از ظهور انسانی ممتاز و با عظمت و برخی از نشانه های ظهور وی سخن رفته است که در وقت ظهور با شمشیر آتشبار که بسان ستاره دنباله دار است، قیام می‎کند. و این تعبیر (یعنی : قیام با شمشیر) تعبیر دقیق و لطیفی است که مضمون آن در رابطه با ظهور حضرت ولی عصر (علیه السلام) در احادیث اسلامی نیز آمده است.

زیرا بر اساس نصوص وارده و روایات متواتر اسلامی، ظهور مبارک آن یگانه منجی بشریت و ظهور قدرت خداوندی که برای نجات انسانها از شرک، کفر، بت پرستی، ظلم و بیدادگری، و انحراف از جاده حق و حقیقت قیام خواهد کرد، با شمشیر خواهد بود.

ح) بشارت ظهور آخرین حجت خدا (علیه السلام) در کتاب «شاکمونی»:

در کتاب «شاکمونی» که از کتب مقدسه هندیان می باشد و به اعتقاد کفره هند، پیغمبر صاحب کتاب است و می گویند: وی بر اهل خطا و ختن مبعوث بوده است، بشارت ظهور آخرین حجت خدا حضرت ولی عصر (علیه السلام) چنین آمده است:

«پادشاهی و دولت دنیا به فرزند سید خلایق دو جهان «گشن» بزرگوار تمام شود، و او کسی باشد که بر کوه های مشرق و مغرب دنیا حکم براند و فرمان کند، و بر ابرها سوار شود، و فرشتگان کارکنان او باشند، و جن و انس در خدمت او شوند، و از «سودان» که زیر خط «استوا» است تا سرزمین «تسعین» که زیر قطب شمالی است و ماورای بحار و ماورای اقلیم هفتم و گلستان ارم تا باغ شداد را صاحب شود، و دین خدا یک دین شود و دین خدا زنده گردد، و نام او «ایستاده» باشد ، و خداشناس باشد».[20]

«گشن» در لغت هندی نام پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) است که در این بشارت فوق، فرزند برومند ولی را به نام «ایستاده» و «خدا شناس» نامیده ، چنان که شیعیان او را «قائم (علیه السلام)» و حضرت مهدی (علیه السلام) می خوانند.

و اما موضوع سوار شدن آن حضرت بر ابرهای آسمان که در این بشارت آمده است، یکی از بزرگترین امتیازات آن موعود مسعود است که نه تنها در بشارت فوق و مکرراً در بشارتهای انجیل از آن سخن رفته است؛ بلکه در روایات متواتره اسلامی نیز به صورت یک امر جدی و خارق العاده مطرح گردیده است.

زیرا پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و امامان معصوم (علیهم السلام) در مواردی که از ظهور مبارک آن ولی مطلق الهی سخن رانده اند، سیر و حرکت آن مصلح بزرگ جهانی را در ایام ظهور خارق العاده دانسته ، و به پیروان خود مژده داده اند که حضرت مهدی (علیه السلام) با قدرت و جلال در حالی که بر ابرهای آسمان سوار است، ظهور خواهد فرمود.

فصل دوم

بشارت ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) در کتب «یهود»

در کتاب تورات که از کتب آسمانی به شمار می رود و هم اکنون در دست اهل کتاب و مورد قبول آنها است، بشارت زیادی از آمدن مهدی موعود و ظهور مصلحی جهانی در آخرالزمان آمده است که چون مضمونهای آن بشارات در قرآن کریم و احادیث قطعی و متواتر اسلامی به صورت گسترده ای وارد شده و نشان می‎دهد که مسأله «مهدویت» اختصاص به اسلام ندارد، قسمتی از آن بشارات را در اینجا می آوریم، و برخی از نکات آنها را توضیح می‎دهیم تا موضوع تشکیل حکومت واحد جهانی، و تبدیل همه ادیان و مذاهب مختلف به یک دین و آیین مستقیم، بر همگان روشن شود.

گفتنی است که چون در کتاب «عهد عتیق» (یعنی: تورات و ملحقات آن) همچون کتاب انجیل، از بازگشت و رجعت حضرت عیسی (علیه السلام) سخن به میان آمده است و این مطلب، رابطه مستقیم با ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) دارد، نگارنده نیز در ضمن بشارات ظهور حضرت مهدی (علیه السلام)، فرازهایی از «تورات» را آورده است تا دانسته شود که قوم یهود نیز بر اساس آنچه در کتابهای مذهبی خودشان آمده است همچون مسلمانان به «رجعت» و بازگشت حضرت مسیح (علیه السلام) معتقدند. و در این باره تردید ندارند که بالاخره روزی فرا می رسد که حضرت عیسای روح الله (علیه السلام) به زمین باز می گردد و برخی از آنها را تنبیه و از برخی دیگر انتقام می گیرد، هر چند که بسیاری از آنان بر اثر آیات و معجزاتی که از حضرت مهدی (علیه السلام) و عیسای مسیح (علیه السلام) می بینند ایمان آورده و تسلیم می‎شوند و در برابر حق خاضع و خاشع می گردند.

اینک به قسمتی از بشاراتی که در «تورات» و ملحقات آن آمده است، توجه فرمایید:

الف) بشارت ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) در «زبور و داوود»

در زبور حضرت داود (علیه السلام) که تحت عنوان «مزامیر» در لابلای کتب «عهد عتیق» آمده، نویدهایی درباره ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) به بیانهای گوناگون داده شده است و می‎توان گفت: در هر بخشی از «زبور» اشاره ای به ظهور مبارک آن حضرت، و نویدی از پیروزی صالحان بر شریران و تشکیل حکومت واحد جهانی و تبدیل ادیان و مذاهب مختلف به یک دین محکم و آیین جاوید و مستقیم، موجود است.

و جالب توجه این که ، مطالبی که قرآن کریم درباره ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) از «زبور» نقل کرده است عیناً در زبور فعلی موجود و از دست برد تحریف و تفسیر مصون مانده است.

قرآن کریم چنین می فرماید :

«ما علاوه بر ذکر (تورات) در «زبور» نوشتیم که [در آینده] بندگان صالح من وارث زمین خواهند شد».[21]

مقصود از «ذکر» در این آیه شریفه، تورات موسی (علیه السلام) است که زبور داود (علیه السلام) پیرو شریعت تورات بوده است.

این آیه مبارکه از آینده درخشانی بشارت می‎دهد که شر و فساد به کلی از عالم انسانی رخت بر بسته، و اشرار و ستمکاران نابود گشته اند، و وراثت زمین به افراد پاک و شایسته منتقل گردیده است. زیرا کلمه «وراثت و میراث» در لغت، در مواردی استعمال می‎شود که شخص و یا گروهی منقرض شوند و مال و مقام همه هستی آنها به گروهی دیگر به وراثت منتقل شود.

به هر حال، طبق روایات متواتره اسلامی- از طریق شیعه و سنی- این آیه شریفه مربوط به ظهور مبارک حضرت مهدی (علیه السلام) می باشد، و قرآن کریم این مطلب را از زبور حضرت داود (علیه السلام) نقل می کند، و عین همین عبارت در زبور موجود است. و اینک متن زبور:

«(9) زیرا که شریران منقطع می‎شوند. اما متوکلان به خداوند، وارث زمین خواهند شد. (10) و حال اندکست که شریر نیست می‎شود که هر چند مکانش را جستجو نمایی ناپیدا خواهد بود (11) اما متواضعان وارث زمین شده از کثرت سلامتی متلذذ خواهند شد (12) شریر بخلاف صادق افکار مذمومه می نماید، و دندانهای خویش را بر او می فشارد (13) خداوند به او متبسم است چون که می بیند که روز او می‎آید (14) شریران شمشیر را کشیدند و کمان را چله کردند تا آن که مظلوم و مسکین را بیندازند، و کمانهای ایشان شکسته خواهد شد (16) کمی صدیق از فراوانی شریران بسیار بهتر است. (17) چون که بازوهای شریران شکسته می‎شود و خداوند صدیقان را تکیه گاه است (18).

خداوند روزهای صالحان را می داند و میراث ایشان ابدی خواهد بود. (19) در زمان «بلا» خجل نخواهند شد، و در ایام قحطی سیر خواهند بود (20) لکن شریران هلاک خواهند شد، و دشمنان خداوند، مثل پیه بره ها فانی بلکه مثل دود تلف خواهند شد؛ (22) زیرا متبرکان خداوند، وارث زمین خواهند شد، اما ملعونان وی منقطع خواهند شد (29) صدیقان وارث زمین شده ، ابدا در آن ساکن خواهند شد (34) به خداوند پناه برده، راهش را نگاهدار که تو را به وراثت زمین بلند خواهند کرد و در وقت منقطع شدن شریران این را خواهی دید (38) اما عاصیان، عاقبت مستاصل، و عاقبت شریران منقطع خواهند شد».[22]