خطبه های علی علیه الاسلام
قسمت برگزیده خطبه های امیرالمومنین علیه السلام و فرمان های او که در آن گزیده سخنان آن حضرت آمده که مانند خطبه هاست،گاه در مجلس خاص و در جنگ های معروف و پیشامدها ایراد شده است.
خطبه ای است از آن حضرت
ستایش و تعظیم خداوندی ،آفرینش جهان، فرشتگان، توصیفی ازخلقت آدم، برگزیده شدن پیامبران، بعثت خاتم الانبیاء، قرآن، انواع تکلیف ،حج بیت الله الحرام
سپاس خدای را که حق ستایشش بالاتر از حد ستایشگران است و نعمت هایش فوق اندیشه شمارشگران،حق جویان کوشا از ایدای حقش ناتوانند، و همت های دور پرواز آدمیان از درک و احاطه به مقام شامخش نارسا،و حوزه اعلای ربوبی اش از نفوذ هشیاران به دور است.
صفات ذات پاکش به مقیاسات و حدود بر نیاید و هیچ ترسیم و تصویری مشخص نسازد. اوصاف جلال و جمالش فراسوی زمان است و ماورای برهه های معدود و مدت های محدود. با قدت متعالی اش هستی به مخلوفات بخشید . و بادهای جانفزا به رحمتش وزیدن گرفت و حرکات مضطرب زمین را با نصب کوه های سر برافراشته تعدیل فرمود.
آغاز و اساس دین معرفت خدا است و کمال معرفت او تصدیقش، و غایت تصدیق او توحیدش ،و حد اعلای توحید او اخلاص به مقام کبریایی اش و نهایت اخلاص به او نفی صفات از ذات اقدسش می باشد.
چون هر صفتی به دوگانگی با موصوفش گواه است و هر موصوفی به مغایرت با صفتش شاهد گویا.
آن کس که خداوند سبحان را توصیف کند، همسان برای ذات بی همتایش سازد،و دویی در یگانگی اش در آورد و مقام والای احدیت را تجزیه نماید. پندار تجزیه در وحدت ذاتش نشان نادانی است که خدا را قابل اشاره انگارد و با آن اشاره محدودش سازد و چون معدودها به شمار شش درآورد.
کسی که بپرسید: خدا در چیست؟ خدا در آن گنجانیده. و اگر خدای را روی چیزی توهم کند،آن را خالی از خدا پنداشته است . بر هستی او هیچ رویدادی سبقت نگرفته و نیستی بر هستی اش تقدم نداشته است.
او با همه موجودات است ،بدون پیوستگی و غیر از همه موجودات است، بدون دوری و گسیختگی . اوست سازنده همه کاینات . بی نیاز از آن که خود حرکتی کند و ابزاری را وسیله کار خود نماید اوست بینای مطلق بی احتیاج به دیدگاهی از مخلوفاتش . یگانه خداوندی که نیازی به دمساز ندارد،تا از جدایی اش وحشتی بر او عارض گردد.
آفرینش جهان
بساط هستی را بی ماده پیشین بگسترانید و نخستین بنیاد خلقت را بی سابقه هستی بنا نهاد. در امر آفرینش،نه اندیشه و تدبیری به جولان آورد و نه تجربه و آزمایشی او را در خور بود . کاخ مجلل هستی را بدون حرکت و تحولی در ذات پاکش برافراشت و بی نیاز از آن که قوای مضطربی در درونش متمرکز شود، چراغ هستی را برافروخت.
موجودات را درمجرای قانونی اوقات خود به جریان انداخت و حقایق گونه گون را در عالی ترین نظمی هماهنگ ساخت. هر یک از آن حقایق را به طبیعتی معین اختصاص داد ملتزم به تعین خود فرمود. او به همه مخلوقاتش پیش از آغاز وجودشان دانا، و به همه حدود و پایان جریان آن ها محیط، و به هویت و جوانب کل کاینات عالم و داناست.
سپس خداوند سبحان جوها را از هم شکافت و جوانب و ارتفاعات فضا را باز نمود . آب انبوه و پر موج و خروشان را که بر پشت باد تندوز و پرقدرتی قرار داده بود،در لابلای فضاهای باز شده به جریان انداخت. با این تندوز آب را از جریان طبیعی باز داشت و آن گاه باد نیرومند را بر آب مسلط کرد و آب را در بر آن قرار داد . فضا در زیر باد پرقدرت باز و آب در روی باد،جهنده و جنبان گردید.
سپس خداوند سبحان باد دیگری بیافرید که فرمانی جز به حرکت درآوردن آب نداشت. این باد دست به کار زد و تحریک آب را ادامه داد. جریان این باد را تند و منبعش را دور از مجرای طبیعی قرار داد.
خداوند سبحان همان باد را به بر هم زدن آب انبوه و برانگیختن امواج دریاها دستور داد. و مانند مشک شیر که برای گرفتن کره جنبانده شود، آب را به حرکت و زیر و رو شدن درآورد ،وزش باد بر آن آب چنان بود که در فضای خالی وزیدن بگیرد.
آب در مقابل جریان باد مقاومتی از خود نشان نمی داد،آب را سخت به حرکت درآورد و اولش را به آخرش ، و متحرکش را به ساکنش برگرداند. در این هنگام انبوهی از آب سربه بالا کشید و کف برآورد. خداوند سبحان آن کف را در فضایی باز و تهی بالا برد و آسمان های هفتگانه را بساخت.
پایین ترین آسمان ها را از موجی مستقر بنا نهاد که حرکت انتقالی به این سو و آن سو ندارد. و بالاترین آسمان ها را سقفی محفوظ در مرتفع ترین فضا قرار داد،بی ستونی که آن را برپا دارد،و بدون میخ و طنابی که آن ها را به هم بپیوندد.
آن گاه آسمان را با زنیت و زیور ستارگان و روشنایی ها بیاراست و خورشید را با فروغ گسترده و ماه فروزان را با روشنایی‌اش در فلکی گردان و سقفی در دوران و صفحه ای منقوش با ستارگان به جریان انداخت.
آفرینش فرشتگان
سپس خداوند سبحان آسمان های بلند را از هم باز کرد و میان آنها را پر از انواعی از فرشتگان ساخت. برخی از فرشتگان سجده کنندگانی هستند که رکوعی ندارند. برخی دیگر برای رکوع خمیده اند و قامت برای قیام راست نمی کنند . گروهی از آنان ص کشیدگانی هستند که هرگز هیچ دگرگونی در وضع خود نمی دهند. تسبیح گویانی هستند که خستگی و فرسودگی راهی به آنان ندارند. نه بر چشمانشان خوابی پیروز می گردد و نه بر عقولشان اشتباهی. نه بر کالبدهایشان سستی روی می آورد و نه به آگاهی هایشان غفلت فراموشی.
دسته ای از فرشتگان را امنای وحی و زبان گویا بر پیامبرانش قرار داد و دسته دیگری را وسایط اجرای فرمان قضا و امر ربوبی اش . جمعی از آنان را نگهبانان بندگانش فرمود و جمع دیگری را پاسبان درهای فردوس برینش.
بعضی از آن فرشتگان پاهایی در سطوح پایین زمین دارند و گردن هایی بالاتر از مرتفع ترین آسمان ها و اعضای کالبدی گسترده تر از پهنه صفحات کیهان بیکران و دوش هایی همسان پایه های عرش. این موجودات مقدس در برابر عرش خداوندی از روی تعظیم چشم به پایین دوخته اند و در زیر عرش ربانی به بال های خویشتن پیچیده اند.