تمرینات استقامتی در برنامه زنان قرار می گیرد:
تمرینات استقامت برای زنان طاقت فرساست اما این برنامه به نوع مسابقه بستگی دارد نه به جنسیت ،
یک بررسی روی دانش آموزان امریکایی در سال 1985 که شامل آزمون های حرکتی مختلف بود، نشان داد که بطور متوسط دختران 18 ساله فقط یکبار می توانند بارفیکس بروند، این بررسی همچنین نشان داد که رکورد دراز و نشست یک دقیقه ای در دختران 14 ساله به بیشترین مقدار میرسد و میزان استقامت عضلات شکمی دختران از این گروه سنی به بعد کاهش می یابد. همچنین آزمون پرش مشخص کرد که بطور متوسط گروه سنی 14 سال دختران مسافت بیشتری را می پرند. در مقایسه، متوسط رکورد پسران در این آزمون بطور محسوس بالاتر و در گروه سنی 18 سال بهتر هم بود.
این آمارها فقط آنچه را که همه می دانند نشان می داد، اینکه طبیعتا قوای جسمی زنان کمتر از مردان است. این تفاوتها با این حقیقت قابل توضیح هستندکه در پسران میزان تسترون رشد ماهیچه ها و نمو استخوانها را افزایش می دهد. در حالیکه در دختران افزایش استروژن بر سرعت رشد استخوان لگن و مقدار چربی کپل و رانها می افزاید.
بعد از سن بلوغ، توده چربی بدن پسران از 16 به 13 درصد کاهش می یابد در حالیکه این مقدار در دختران از 18 به 16 درصد افزایش می یابد. تحقیقات نشان داده اند که بسیاری از تفاوتها میان قدرت زنان و مردان در بستر تفاوت در چگونگی توزیع توده استخوانی، عضلانی و چربی قابل توضیح هستند. دور بازوان زنان کوتاه و ضخامت پوست آن بیشتر از مردان است. این تفاوت در توزیع چربی فراوان و توده ماهیچه ای اندک درمورد بسیاری از تمایزات میان قدرت دو جنس به حساب می آید. زنان حدود 66 تا 75 درصد پاهایشان و 59 تا 60 درصد بازوانشان قوی است.
باوجوداین، تحقیقاتی که از تفاوتهای کلی میان ماهیچه و چربی بدن زنان و مردان بدست آمده اند، نشان می دهد که بمنظور متعادل سازی توده استخوانی بدن، گرم به گرم ماهیچه بدن زنان در استقامت و سختی شبیه بدن مردان است.
آیا زنان می توانند به تمرینات استقامت پاسخ دهند؟
در گذشته براین عقیده بودند که تمرینات سخت برای زنان مفید نیست زیرا در افزایش قوای جسمانی آنها تاثیر ندارد. اما بسیاری از تحقیقات اخیر این تئوری را نقض کرده اند. پروفسور جک ویل مور استاد دانشگاه تگزاس نشان داد که پس از برنامه ده هفته ای، زنان 29 درصد در وزنه برداری خوابیده و 30 درصد در وزنه برداری ایستاده پیشرفت نشان داده اند. این درحالی است که مردان 17 درصد و 29 درصد در هر رشته فوق الذکر پیشرفت کردند. بااین حال مردان عضلات پا و بازوانشان پرورش می یابد حال آنکه در زنان چنین نیست. ویل مور چنین فرضیه پردازی کرد که علت فزونی نیرو در زنان مرهون افزایش توانایی در تقویت رشته های ماهیچه ای و هماهنگ سازی حرکات است. تحقیقات بعدی مبهم هستند برخی بر این باورند که زنان می توانند بطور محسوس مقدار عضلات خود را افزایش دهند و برخی آن را رد می کنند. نتایج تجربی عموما چنین می گویند که دستیابی به توده ماهیچه ای برایشان سخت است.
اخیرا خلاصه ای رسمی از تمام این تحقیقات درباب تمرینات استقامت برای زنان، از سوی کمیته قوای ملل و انجمن سلامتی در امریکا ارائه گردید، آنان گزارش کرده اند که:
1- زنان تندرستی، فعالیت های ورزشی و کاهش آسیبها را بواسطه ورزش های استقامتی همانند مردان، بهبود می بخشند .
2- واکنشهای روانی مردان و زنان در استفاده از ورزشهای سنگین و تمرینات استقامتی مشابه است.
3- زنان می توانند همان تمرینات و تکنیکهای قدرتی را که مردان استفاده می کنند، بکار ببرند.
4- تفاوت فاحشی میان جنسیتها و توانایی نیروی جسمی در هر واحد از مقطع ماهیچه ای وجود ندارد. مردان عمدتا قدرت خالص و مطلق تری نشان می دهند، چون ابعاد بدنشان عریض تر و توده استخوانی بیشتر از درصد چربیهایشان است.
5- زنان در پاسخ به تمرینات با مردان برابرند. اگر زنان ورزشکار بخواهند در تمرینات موفق شوند باید اطمینان یابند که ورزشهای قدرتی جامع بطورکامل در فهرست تمریناتشان قرار می گیرد. مسابقات برخلاف آنچه تحقیقات آزمایشگاهی می گویند برای توده استخوانی ضرری ندارند. استخوانهای کسی که برنده می شود سریع عمل می کند و این دیگر محشر است. اگر می خواهید برنده باشید باید به قوای خود خوش بین باشید. بنظر من این یک برتری ورزشی است.
چه نوع ورزشی ؟
آنچه به زبان می آید سؤال بعدی است که بهترین شکل تمرینات استقامتی برای زنان چیست؟ پاسخ این سؤال نه جنسیت که بیشتر شرایط خاص مسابقه ورزشکار است که برای مردان و زنان یکسان می باشد. از سوی دیگر با نگاهی بروی دیگر قضیه اگر توان واقعی ورزشکاران کمتر از نیروی درخواستی در مسابقه اش باشد، نباید دوپینگ کنند.
برای ایجاد بهترین برنامه استقامت که بر پایه شرایط مسابقه باشد، باید مسابقه را از نظر میزان استفاده از ماهیچه ها، نوع انقباض در هر بار استفاده از ماهیچه ها، بیومکانیک های حرکات و اینکه آیا ماکزیمم نیرو یا نیروی استقامت مدنظر است، مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. به این ترتیب «لزوم تجزیه و تحلیل» می تواند ما را در طرح نوعی برنامه قدرتی هدایت کند. به عنوان نمونه از چنین تجزیه و تحلیلی بگذارید نگاهی به دوی 10 کیلومتر بیندازیم.