مقدمه
طبقه بندی خاکها, یک متد برای کنار یکدیگر قرار دادن انواع خاکهایی است که دارای خصوصیات مشابه می‌باشند. بر خلاف گروههای گیاهان و حیوانات که در آنها گونه های مشابه در یک دسته قرار دارند و گونه های دسته های دیگر با یکدیگر تفاوت دارند, گونه های خاک به ندرت به یکدیگر شباهت دارند. گونه های خاک اغلب به نرمی‌و به تدریج از گونه ای به گونه دیگر هنگام پیمایش سراشیبی یا دشتی وسیع طبقه بندی می‌شوند عمق, رنگ و محتوی نمک و سایر خصوصیات خاک به تدریج تغییر می‌کنند به این خاطر برای مشخص نمودن خصوصیات یک خاک باید حجم مینیمیی از آن انتخاب و مورد بررسی قرار گیرد. یک چنین حجمی‌از خاک که پدان نامیده میشود تقریبا حدود چهل اینچ مربع (یک متر مربع) وسعت دارد و دارای عمق کافی برای رشد ریشه ها می‌باشند. هنگام بررسی بسیاری از انوع خاکها, می‌توان محدوده های وسیع تری از خاک را که دارای خصوصیات یکسان می‌باشند مورد بررسی قرار دارد که به این حجم بزرگتر پلی پدان (به معنای تعداد زیادی پدان) اطلاق میشود.
از آنجا که خاکها به تدریج از گونه ای به گونه دیگر طبقه بندی می‌شوند رده های خاک دارای افق های (محدوده های) قرار دادی می‌باشند که توسط عمق ضخامت و درصد نمک یا رطوبت و سایر خواص قابل اندازه گیری تحمیل می‌شوند.
بسیاری از این افق های قرار دادی, خصوصیات زیادی از خاک را در بر می‌گیرند که در افق های مختلف شرح داده می‌شوند که به آن ها افق های تشخیصی گفته میشود. همان طور که افرادی که حیوانات را دسته بندی می‌کنند آنها را بر اساس تعداد پاها, داشتن یا نداشتن بال, استخوان بندی داخلی یا خارجی و سایر خصوصیات دیگر طبقه بندی می‌کنند کسانی که گونه های خاک را نیز دسته بندی می‌کنند آنها را بر اساس نوعی افق های تشخیصی از یکدیگر جدا می‌کنند به طوری که در همه روش های طبقه بندی, رده های رایج تر و متداول تر دارای تعداد کمتر و به صورت گسترده تعریف شده اند و رده های خاص تر دارای تعداد بیشتر و به صورت جزئی تر تعریف شده اند.
2-20 روش های طبقه بندی خاک در ایالات متحده
طبقه بندی که اکنون برای خاک استفاده میشود در سال 1965 توسط ایالات متحده اتخاذ شد یک توضیح ساده از این سیستم طبقه بندی به شرح زیر میباشد.
راسته:
این طبقه بندی عمومی‌ترین و رایج ترین دسته میباشد همه انواع خاکها, در یکی از 10 راسته موجود طبقه بندی می‌شوند. هشت راسته از آنها بر اساس حضور یا عدم حضور افق های تشخیصی با سایر خصوصیات همانند شدت فرآیند شکل گیری خاک و تفاوتهای آب و هوایی در آن مناطق طبقه بندی می‌شوند از میان دو راسته دیگر., انتیسول دارای محدوده های تشخیصی مشخصی نمی‌باشد و هیتوسل ممکن است در هر منطقه آب و هوایی مرطوبی که رشد گیاهان را تضمین می‌کند وجود داشته باشد.
زیر راسته:
زیرراسته ها در یک راسته خاک به صورت گسترده بر اساس خصوصیات خاک که از تفاوت در میزان رطوبت و دما نتیجه میشود متمایز می‌شوند چهل و هفت زیر راسته در حال حاضر شناسایی شده اند. زیرراسته ها در هر راسته مشخص و متمایز می‌باشند و قایل جای گیری در راسته های دیگر نمی‌باشند.
گروههای بزرگ:
هر زیر راسته خود به گروههای بزرگی تقسیم بندی میشود. تنها در ایالات متحده از میان تقریبا 225 گونه موجود در جهان 185 گروه بزرگ شناسایی شده است که به صورت گسترده بر اساس افق های متمایز خاک و خصوصیات آن ها طبقه بندی شده اند. این افق ها شامل آنهایی می‌باشند که دارای آهن, خاک رس و یا گیاخاک هستند و آنهایی که دارای لایه های سخت شده و به هم پیوسته خاک, موسوم به پنس می‌باشند که در حرکت آب و نفوذ ریشه ها در خاک دخالت دارند. خصوصیات مشخصه این گروهها دمای خاک و درصد عناصر معدنی همانند منیزیم, سدیم, پتاسیم و سایر نمکها میباشد. به ضمیمه B, فهرست معانی جدول G-3 صفحه 600 مراجعه کنید.