ازرا پاوند» Ezra Pound شاعر و منتقد ادبى آمریکایى تبار است که به واسطه تاثیرات عمیقى که بر ادبیات انگلیسى قرن بیستم برجاى گذاشته است، به او لقب «شاعر شاعران» داده اند. او هنر سرایش شعر را برترین هنرها مى دانست و در این راه با بسیارى باورهاى ادبى و دیدگاه هاى انتقادى مبارزه کرد. این شاعر بزرگ آمریکایى ۱۲ سال از زندگى خود را در آسایشگاه روانى گذراند. بزرگترین اثر ادبى او «سرود» نام دارد که در ۱۰ جلد از سال ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۹ به چاپ رسید و در آخر نسخه کامل آن با نام «سرود هاى ازرا پاوند » Cantos of Ezra Pound به چاپ رسید.
«ازرا لومیس پاوند» در ۳۰ اکتبر ۱۸۸۵ در «هایلى» منطقه «آیداهو» چشم به جهان گشود و دوران کودکى خود را در فیلادلفیا در کنار پدرش که در ضرابخانه مشغول به کار بود گذراند. پس از اتمام تحصیلات مقدماتى به دانشگاه پنسیلوانیا رفت و به تحصیل زبان هاى خارجه پرداخت و در همین دوران با «ویلیام کارلوس ویلیامز» آشنا شد که بعدها به عنوان یکى از ارکان گروه شاعران نوگرا و پیشرو نیویورک صاحب شهرت شد. در خلال سال هاى ۱۹۰۳ تا ۱۹۰۶ «پاوند» به یادگیرى زبان هاى «انگلو ساکسون» و «رومى» در کالج هامیلتون اهتمام ورزید. «پاوند» از سال ۱۹۰۸ سلسله سفرهاى خود به سراسر اروپا را در مقام یک خبرنگار آغاز کرد و در همان سال اولین کتاب شعر خود با نام «A Lume Spento» را به چاپ رسانید و پس از آن در لندن سکنى گزید و به همراه «ریچارد آلدینگتون» و دیگر ادیبان مکتب شعر جدید «تصویرگرایى» Imagism را بنیان نهادند و اولین نسخه آن را تحت عنوان «مکتب تصویرگرایى» در ۱۹۱۴ به چاپ رساندند. این مکتب ادبى سرآغاز جنبشى در عالم ادبیات بود که از اندیشه هاى «رمى دو گورمونت» صاحب کتاب «فلسفه طبیعى عشق» و «تى یى هولم» نشأت مى گرفت. «پاوند» بعدها کتاب «فلسفه طبیعى عشق» «گورمونت» را ترجمه کرد. در بیان اندیشه هاى «تى پى هولم» به این نکته اکتفا مى کنیم که وى تاکید بسیارى بر «تازگى» زبان و درک صحیح از طبیعت داشت. «پاوند» در این باب مى نویسد: «هرگز از ترکیبى مانند «سرزمین تاریک صلح» استفاده نکنید که تصویر طبیعى صلح را خدشه دار مى کند و به همین دلیل هیچ تاثیرى بر تخیلات خواننده ندارد و این از عدم درک شاعر از مفاهیم وابسته به طبیعت سرچشمه مى گیرد.»
چندى نگذشت که «پاوند» علاقه خود نسبت به مکتب «تصویرگرایى» را از دست داد و پس از آنکه با «امى لاول» Amy Lowell دچار اختلاف و مشاجره شد جنبش ادبى خود را نه «Imagism» که «Amygism» خواند و پس از این به همراه «ویندهام لوئیس» و مجسمه سازى به نام «گودیر برزسکا» مکتب «Vorticism» را که نوعى کوبیسم ادبى به شمار مى آمد تاسیس کردند و نشریه اى به نام «بلاست» را نیز در شرح دیدگاه هاى این مکتب منتشر کردند. در همین نشریه بود که «تى اس الیوت» و «جیمز جویس» موفق به چاپ آثار خود شدند و بعدها به مدد آن در مجلات «پوئترى» و «اگوئیست» نیز موفق به انتشار آثارشان شدند. «پاوند» در این دوران با «جیمز جویس» مکاتبه داشت و حتى طى مکاتباتى مبالغى پول و لباس براى او جمع آورى کرد و فرستاد. «پاوند» در ویرایش و انتشار کتاب «سرزمین از دست رفته» اثر «الیوت» نیز نقش بسزایى داشت و نویسنده اثر کتابش را به «پاوند» تقدیم کرد.
بسیارى در زمان ما «پاوند» را مخترع و مبدع شعر چینى مى دانند. او از سال ۱۹۱۳ با الهام از یادداشت هاى زبان شناس معروف «ارنست فئولوسا» که عمرى را در تحقیق متون باستانى چینى گذرانده بود موفق شد بسیارى از نوشته هاى کنفوسیوس را ترجمه کند و مجموعه آنها را در کتابى با عنوان (Cathey) به چاپ رسانید. در سال ۱۹۲۰ «پاوند» به پاریس مهاجرت کرد و سرزمین انگلستان را «فاحشه پیر» خواند. چهار سال بعد به ایتالیا رفت و بیش از ۲۰ سال از زندگى خود را در آنجا گذراند. در سال ۱۹۳۳ موفق به ملاقات با موسولینى شد و بر سر عقاید ضدیهودى خود احساس قرابت کردند. در سال ۱۹۴۵ او به دست نیروهاى آمریکایى دستگیر شد و این در حالى بود که او هنوز یک شهروند آمریکایى به شمار مى آمد. «پاوند» را به محاکمه کشیدند و او را «مجنون» اعلام کردند و ۱۲ سال او را به جرم جنون در آسایشگاهى روانى در واشینگتن محبوس کردند. او در خلال همین سال ها موفق به دریافت جایزه ادبى «بولینگن» شد. پس از آنکه «پاوند» از آسایشگاه مرخص شد به ایتالیا بازگشت و تا آخر عمر در این سرزمین ماند. او در اول نوامبر ۱۹۷۲ در ونیز درگذشت. آنان که او را مى شناختند همگى بر این اعتقادند که پاوند بى تکلف و دور از غرور زندگى کرد و به واسطه رک گویى اش به تعداد دوستانش، دشمن داشت
آثار
شخصیت ها (۱۹۰۹) , (شعر)
شادمانی ها (شادی ها) (۱۹۰۹) , (شعر)
روح رومانس (۱۹۱۰) , (مقاله)
لوسترا (۱۹۱۶) , (شعر)
Hugh Selwyn Mauberley هیو سلوین موبرلی (۱۹۲۰)
چگونه باید خواند (۱۹۳۳) , (مقاله)
الفبای اقتصاد (۱۹۳۳) , (مقاله)
الفبای خواندن (۱۹۳۵) , (مقاله)
نو گرداندن (۱۹۳۵) , (مقاله)
فرهنگ (۱۹۳۸) , (مقاله)
آواز
راهنمای فرهنگ ( (میلادی))
ذات خویش ( (میلادی))
ترانه‌ها (سرودها) ( (میلادی))
نور خاموش ( (میلادی))
تصویرگران ( (میلادی))
ضربات متقابل ( (میلادی))
انگیزش ها ( (میلادی))
گفتارهای ادبی ( (میلادی))