نبرد کربلا یکی از نامهایی است که اشاره به رخدادی دارد که در دهم محرم ۶۱ هجری قمری (۲۱ مهر سال ۵۹ خورشیدی) اتفاق افتاد و به عاشورا معروف است. این نبرد میان سپاه حسین بن علی و سپاه یزید بن معاویه در نزدیکی محلی بهنام کربلا در گرفت.
حسین بن علی روز دوم محرم به کربلا رسید و روز سوم عمر بن سعد با ۴۰۰۰ نفر در کربلا اردو زد. در روز هفتم محرم آب را بر حسین و همراهانش بستند و در نهم محرم، شمر با ۴۰۰۰ نفر و نامهای از طرف عبیدالله بن زیاد وارد کربلا شد، او در این نامه به عمر بن سعد دستور داده بود با حسین بجنگند و او را بکشند و اگر اینکار از دوست او برنمیآید، فرماندهی را به شمر واگذارد.
روز دهم محرم حسین بن علی با ۳۲ سواره نظام و ۴۰ پیاده[۲] و دشمن با ۳۰۰۰۰ نفر[نیازمند منبع] در مقابل هم قرار گرفتند، جنگ آغاز شد و امام حسین و یارانش کشته شدند. پس از جانباختن حسین، سپاه عمر بن سعد سر ۷۰ تن از لشکریان حسین را جدا کرد (غیر از حر و علیاصغر) و بر بالای نیزهها گذاشت.[نیازمند منبع]
خیمهها غارت و در نهایت آتش زده شد، ساربان شترهای کاروان حسین بن علی بهنام بجدل بن سلیم برای بدستآوردن انگشتر حسین بن علی، انگشت وی را برید تا انگشتر را بدست آورد و در نهایت سپاه عمر بن سعد اجساد شهدای کربلا را در بیابان رها کرد و این اجساد پس از سه روز توسط قوم بنیاسد دفن شدند.