چسبناک بودن سطح زبان آفتاب پرست و داشتن فررفتگی ها و برآمدگی های فراوان ، آن را به یکی از کارامدترین ابزارهای شکار تبدیل کرده است . اما این امکانات فقط برای شکار جانوران کوچکی مانند حشرات کارایی دارند . حال آن که بارها دیده شده است آفتاب پرست ها از جانوران بزرگتری مانند سوسمارها و پرندگان کوچک نیز تغذیه می کنند .
آفتاب پرست برای به دام انداختن چنین شکار هایی ، به زبان بسیار بزرگی نیاز دارد که سطح گسترده ای نیز داشته باشد . چنین زبانی دست کم از سر خود جانور بزرگتر خواهد بود . چگونه آفتاب پرست با همین زبان نه چندان بزرگ و گسترده خود ، این شکارهای بزرگ را به دام می اندازد ؟
آنتونی هرل و همکارانش برای پی بردن به راز زبان آفتاب پرست با زیر نظر گرفتن تعدادی آفتاب پرست از مراحل شکار آن ها فیلم برداری کردند . دوربین فیلم برداری آنان سرعت زیادی داشت . از این رو ، آنان توانستند تغییرات شکل زبان را در جریان به دام انداختن شکار مشاهده کنند . درست چند میلی ثانیه پیش از تماس زبان با شکار ، انتهای این اندام به درون فرورفتگی پیدا می کند و ساختار فنجان مانندی می سازد که شکار را به درون خود می مکد .
عکس های بعدی نشان دادند وقتی این فنجان مکنده به شکار می چسبد ، ماهیچه های زبان منقبض می شوند و فنجان را عقب می کشند تا نیروی مکش افزایش یابد. شکیل ساختار فنجان مانند نه تنها باعث ایجاد نیروی مکش می شود ، بلکه چسبناکی زبان را نیز به میزان زیادی افزایش می دهد ؛ زیرا این ساختار برسطح زبان نیز می افزاید .
آزمایش های بعدی نشان داد ماهیچه هایی که در تشکیل فنجان و ایجاد نیروی مکش دخالت دارند ، در کل برای شکار ضروری اند . وقتی آنان اعصاب این ماهیچه ها را قطع کردند ، دیدند جانور هنوز هم زبان خود را بیرون می آورد اما نمی تواند شکار را بگیرد . بنابر این به نظر می رسد برخلاف ان چه که تصور می شود ، چسبناک بودن سطح زبان شرط لازم برای شکار موفقیت آمیز است ، اما شرط کافی نیست.