مهمترین ویژگی دوران جوانی ، تغییر نگرش درباره آزادی‌‌هاست. در این دوران جوانان بیشتر درباره ناکافی بودن آزادی های فردی بحث می‌کنند و آن را عمده‌ترین دلیل بی‌عدالتی می‌دانند. احتمالا شما هم با این جملات جوانان آشنا هستید: «چرا باید این کار را بکنم؟»، «چرا نباید این کار را بکنم؟» احتمالا پس از گفتن این جملات هم نزاع ها و درگیر‌ی های کلامی و... بسیاری را شاهد بوده‌اید.
در سنین نوجوانی و جوانی واژه «باید» را به طور مکرر از زبان آنها می‌شنویم زیرا برای آنان ارضای فوری خواسته‌ها از هر چیز دیگری مهم‌تر است. در این دوران سنی، جوانان از جملات زیر استفاده می‌کنند: «باید بروم»، «اگر اجازه ندهید، بدبخت می‌شوم»، «این از هر کاری مهم‌تر است». در این سن اگر با تقاضای جوان‌تان مخالفت کنید یا آن را به تعویق بیندازید، در واقع آزادی‌های لازم او را به خطر انداخته‌اید. بنابراین باید چه کار کنیم؟
طفره رفتن، عصبانیت و رفتار نسنجیده از شایع‌ترین مشکلات دوران جوانی است که والدین باید در این خصوص مهارت هایی را آموزش ببیند. طفره رفتن به جوان و نوجوان امکان اجتناب از شنیدن حرف‌های دیگران را می‌دهد و به این ترتیب، او می‌تواند از شنیدن و پاسخ دادن به نکات مهم حرف‌های والدین که ممکن است در راه آزادی‌های او مطرح شود، طفره رود. در ظاهر، جوان به این نتیجه رسیده است که اگر والدین نتوانند با من ارتباط برقرار کنند، توان کنترل من را ندارند. یا اینکه برای آزاد بودن باید از بحث کردن با والدین درباره کارهای خودم خودداری کنم. جوانان برای جلوگیری از ارتباط با والدین از شیوه‌های رایجی استفاده می‌کنند که همگی آنها برای حفاظت از خود است. برخی از آنان تظاهر به عصبانیت می‌کنند. برای مثال، می‌گویند «الان نه، نمی‌بینید حالم خوب نیست؟» یا اینکه تظاهر می‌کنند که کار دارند. برای مثال، می‌گویند «الان نه، نمی‌بینید کارهای خیلی مهم دیگری دارم؟» همچنین برخی از جوانان از شیوه در دسترس نبودن استفاده می‌کنند و می‌گویند «الان نه، باید بروم وگرنه دیر می‌رسم» و دست آخر برخی از آنان شیوه وعده دادن را به کار می‌برند و می‌گویند «الان نه، وقتی برگشتم، درباره‌اش صحبت می‌کنیم.» اما هدف اصلی جوانان از این طفره رفتن‌ها، کسب آزادی مورد نظر است تا با صحبت نکردن، خواسته‌ها و نیازهای مبرم درونی خود را سیراب کنند، بنابراین والدین باید بدانند که اغلب بدترین مواقع، زمانی مناسب برای صحبت کردن به شمار می‌رود که باید آن را غنیمت شمرد. عصبانیت به فرزندتان کمک می‌کند تا با از کوره دررفتن به هنگام نزاع با والدین، کنترل شرایط را به دست گیرد و آنها را وادار کند تا بر سر آزادی‌های مورد مخالفت خود، توافق کنند. برخی از نوجوانان و جوانان هم به جای رعایت اصل امنیت در دعوا های خانگی ممکن است به تهدید و درگیری‌های جسمی یا کلامی روی آورند تا با صدمه زدن به دیگران به هر قیمتی که شده برنده شوند. هدف اصلی آنها از عصبانیت این است که با افزایش دعواها، والدین بحثی را که مورد نظرشان نیست مطرح نکنند. در این شرایط والدین باید زود تسلیم نشوند . آنها باید هر موضوعی را که لازم باشد با وجود توافق یا مخالفت فرزندشان، مطرح کرده و اصرار ورزند که ارتباط به شیوه‌‌ای ایمن و محترمانه میان طرفین برقرار شود.