ما در کجای هنر قرار داریم؟
دیر زمانیست که هنر در کشور ما خاموش و در حالت رکود و خاموشی به سر میبرد و هیچگاه نتواسته است از حاشیه به متن جامعه وارد گردد و خودش را در گیر مسایل اجتماعی و فر هنگی سازد . هنر در کشور ما به مردم بیگانه بوده است که این بیگانگی و انزوا و عدم ارتباط با مردم سبب شده است تا جای آنرا محصولات خارجی وبیگانه بگیرد . دلایل عمده در مورد کم رنگ بودن نقش هنر در کشور ما وجود دارد ٫ یکی از آن دلایل اوضاع آشفته سیاسی و اجتماعی بوده است که این آشفگتی اوضاع بشترین صدمات را بر ارزشهای هنری ما وارد ساخته است . از جانب دیگر عدم توجه مسولین کشور در قبال جایگاه اصلی هنر که هیچگاه با دید ژرف به نگرسته نشده است و هیچگونه توجه چشم گیر در زمینه شگوفان ساختن هنر از خود تبارز نداده اند . این جفای است که هنر در کشور ما متحمل شده است . عامل دیگر در زمینه کم رنگ بودن نقش هنر در جامعه ما سنتی بودن و قبیلوی بودن فرهنگ ما بوده و است . متاسفانه جامعه سنتی ما در حدی نیست که از آزادی های فکری بر خوردار باشند ٫ همیشه مقید به سنتی بودیم که مثل زنجیر دست و بال ما را بسته و هیچگاه اجازه اندیشیدن توانایی قبول ازرشهای نوین را نداشتیم . لهذا یکی از عوامل عمده در راه کم رنگ بودن هنر ما همان قبیلوی بودن و سنتی بودن فرهنگ ما بوده . کم رنگ بودن نقش واقعی جوانان در زمینه بارور نمون هنر ریشه در فرهنگ سنتی ما دارد .جوانان ما هیچگاه به صورت فعال و چشم گیر در عرصه رشد هنر سهم نداشتند و حالا هم ندارند و اینجاست که هنر از ریشه کم بار تر و ضعیف تر جلوه داده شده است . هنر در یک جامعه وقتی زنده است که قشر نیرومند آن جامعه در عرصه رشد آن سهیم باشند . هنر وقتی حرفی برای گفتن دارد که جوانان ان باور های اجتماعی را در جامعه خویش زنده کند .
هنر خلاقیت ٫ ابتکار و نو آوری ٫ بازتاب و انعکاس واقعیت های اجتماعی همرا با زیبایی ها و آینه است برای اعمال یک ملت یا یک جامعه . ما وقتی نواوری را میتوانیم رونما کنیم که نیرو ی جوان یک کشوربا شکستاندن قیودات و محدودیت های زنجیری٫ فضا را اماده حرکت های سازنده و معقول سازد .
سینمای ما
سینما ی هنری از باب معقوله های یافتنی نیست . چیزی است حسی ٫ اما وقتی مفهوم تکنیک در آن مطرح میشود بیشتر وجه یافتنی کسب می کند و امیزه می شود از هنر و فن ٫ یعنی در یک بعد ماهیت هنری کسب می کند و در بعد دیگر ماهیت فنی یا علمی . ولی اگر به اصل هنر سینما تا کید کنیم بیشتر یک معقوله عاطفی و حسی و احساساتی که به هیچ وجه جنبه کسبی ندارد . اگر کمی دقت کنیم احساساتی بودن و حسی بودن در سینما با هم فرق دارد به این تعبیر که هر چه از باب معقوله های حسی است احساساتی نیست. بر عکس هر چیزی که احساساتی است حسی نیست . مثلا شخصیت هنر مند در سینما شخصیت محسوس و حسی است . گاه گاهی اتفاق افتاده که بر خی کنش ها جنبه احساساتی در کار بازیگر داشته باشد ٫ اما توجه به یک نکته که این احساساتی بودن گاه گاه ویژه گی هنری در کار هنر مند محسوب نمی گردد . امروز ما میبینیم که ده ها چهره مختلف در عرصه سینما حضور یافتند اما از آنجای که بیشتر این چهره ها استعداد و ظرفیت های هنری ندارند با چند حرکات نمایشی از اندام موزن شان یا در بتلاق فاجعه می افتد و یا هم در زرفای خشونت کشانده می شود . و مفهمو واقعی سینما و بازیگر را اصلا نمیداند . اضهار دو مسله ( سینمای تجارتی و سینما انسانی ) که سینمای تجارتی تعریف مشخص و روشن ندارد ٫ سینمای تجارتی جز ارایه ابتذال و و میان خالی بودن مثل خشونت و نماد های کلیشه ای بودن عاملی نخستین در این گونه سینما است . که اصلا دارای فرم ( شکل ) معین نیست . اما سینمای انسانی یا هنری بر عکس مشخصه های سینما تجارتی عمل می کند . در یک کلام به مخاطب تزکیه نفس می دهد و مهم ترین ویژه گی های یک جامعه را برای بیننده گان مستقیم و گاهی هم غیر مستقیم و سمبولیک تصویر می کند . علت اساسی در در شکل گیری فلم های تجارتی کسب و به دست اوردن ثروت است . در حالیکه یک فلم زمانی با ارزش است که هم از لحاظ محتواه و درون مایه و هم از لحاظ فنی اصول سینمایی را رعایت کند