آب در محدوده دمایی وسیعی، یک مایع باقی می‌ماند که بین 0 تا 100 درجه سانتی‌گراد، یعنی بین دمای یخ زدن و جوش است. این دمایی است که اغلب بخشهای کره زمان که دارای حیات هستند، در این محدوده دمایی قرار دارند.
آب گرمای ویژه بسیار بالایی دارد که بدین معنی است که می‌تواند گرمای بیشتری را قبل از تغییر دمایش از دست دهد و یا به دست آورد. این امر در ثابت مانند دمای بدن پستانداران مانند خود ما مهم است. شروع تبخیر انرژی زیادی به خود اختصاص می‌دهد، زیرا گرمای نهان تبخیر بالایی دارد. به همین دلیل، آب حوضچه‌ها و دریاچه‌ها به کندی تبخیر می‌شود و بقای بسیاری از اشکال حیات به این امر بستگی دارد. آب، در حالت جامد خود دارای چگالی کمتری از حالت مایع خود است، بطوریکه یخ به جای اینکه در آب غرق شود، روی آن شناور می‌ماند. این خصوصیت به حیات اجازه می‌دهد در نواحی قطبی و نیمه قطبی که یخ روی آب شناورند، گسترش یافته و در زیر سطح آب نیز وجود داشته باشند. اگر چگالتر از آب بود، در آب فرو می‌رفت و یخ بیشتری روی آن شکل می‌گرفت. در نتیجه، تمام حیات درون آبها، در یخ نقاط بسیاری از جهان که آب دمای یخبندان را دارد، محبوس می‌ماند. کشش سطح آب (توانایی یک جسم در چسبیدن stickبه خودش) باعث می‌شود که یک ماده اجسام سنگین را بر روی خود شناور نگه دارد. آب نه تنها به خود می‌چسبد، بلکه به سطوح دیگر می‌چسبد و این به آب اجازه می‌دهد برخلاف جاذبه حرکت کند، و این پدیده برای گیاهان، هنگام انتقال آب از خاک به برگهایشان بسیار مهم است. این حرکت رو به بالا به نام ئولینگی یا حرکت لوئینگی شناخته شده است.