تحقیق مقاله کفپوش های استاندارد برای نابینایان

تعریف کفپوش

به رویه‌ها و لایه‌هایی که بر روی کف یک ساختمان یا هر مکان دیگر پوشانده شود کفپوش می‌گویند. کفپوش‌ها در شاخه‌ای از صنعت به نام کف سازی کاربرد دارند.

کفپوشها در بسیاری از زمین‌های ورزشی و همچنین برخی استخرها (برای جلوگیری از سر خوردن) بکار می‌روند. در برخی زمینهای فوتبال از کفپوشهای چمن‌نما استفاده می‌شود.

کفپوش‌ها بنا به جنس ماده بکار رفته می‌تواند در انواع زیر باشد:

در ساختمان های مسکونی:

سنگ (مرمر، گرانیت و غیره)، لاستیک، پی.وی.سی، کاشی، چوب (پارکت)، مخمل، موکت، فرش و غیره.

در صنعت:

پشم‌شیشه، نایلون، چوب پنبه، پشم، ورقه (فلزی)، وینیفلکس و وینیل گرانیت، سیمان، بتن و غیره.

کفپوش‌ها بنا به کاربردشان به گونه‌های زیر بخش می‌شوند:

کفپوش حفاظتی

کفپوش گرمایشی

کفپوش متحرک

کفپوش پُرزدار

کفپوشهای متحرک امکان کنترل دما و جریان هوای محیط را ممکن میسازد، همچنین کابلهای برق و داده‌ها توسط این کفپوشها محافظت و نگهداری می‌شوند.

حمل و نقل معلولین در محیط های شهری و وسایل مربوطه

    6- وسایل و تجهیزات توان بخشی مختص معلولین جسمی- حرکتی

    1-6- واکر کوچک بی چرخ.

    2-6- واکر بزرگ بی چرخ.

    3-6- واکر کوچک چرخدار کوتاه.

    4-6- واکر بزرگ چرخدار بلند.

    5-6-صندلی چرخدار کوچک (ویلچر)

    6-6- صندلی چرخدار بزرگ (ویلچر)

    7-6-کفش طبی در اندازه های مختلف.

    8-6- عصای زیر بغل و معلولین.

    9-6- صندلی مخصوص کودکان C.P

    10-6- صندلی ویژه افراد چپ دست.

7- دلیل انتخاب صندلی چرخدار:

 بمنظور عمومیت بخشیدن به ضوابط بطوری که بتواند جوابگوی گروه وسیعی از معلولان جسمی- حرکتی باشد صندلی چرخدار به عنوان حجیم ترین و جایگیر ترین وسیله کمکی و شخص معلول استفاده کننده از آن، با بیشترین محدودیت حرکتی، به عنوان مبنا قرار داده می شود.

8- فضای لازم برای حرکت، چرخش و عقب گرد صندلی چرخدار:

1-8- توالت، حمام، لوازم و سرویس های بهداشتی و آشپزخانه ها:

به منظور استفاده بهتر از سرویس های بهداشتی، حمام و توالت و لوازم آشپزخانه لازم است که فضایی برای چرخش صندلی چرخدار در نظر گرفته شود و با در نظر گرفتن این فضاست که شخص معلول می تواند به آسانی به کنار توالت فرنگی ، وان، دوش حمام، ماشین لباسشویی، یخچال برقی و مقابل دستشویی، اجاق گاز و میز آشپزخانه برسد و به فعالیت بپردازد.

2-8- ورودیها، و راهروهای افقی و عمودی:

اساساً ورودیها، و راهروهای داخلی باید اولا دارای عرضی بیشتر از 100 سانتیمتر و ثانیا دارای طولی کمتر از 10 متر باشند و ثالثاً به فرد معمولی که بر روی صندلی چرخدار نشسته امکان عقب گرد و مانور دهند. برای این منظور در نظر گرفتن فضای لازم برای مانور و چرخش صندلی چرخدار در حوالی ورودیها، نواحی ابتدایی و انتهایی، جلو درها و بطور کلی در فاصله ای کمتر از 10 متر ضروری می باشد، اصولا فضای مانور باید در سطح مسطح واقع شود.

3-8- پیاده روها:

حداقل عرض پیاده روها باید 90 سانتی متر باشد زیرا معمولا یک طرف پیاده روها آزاد است در حالی که هر دو طرف راهروها به توسط دیوار بسته بوده از فعالیت جانبی بدن معلول به طرفین جلوگیری می کند.

9- حمل و نقل معلولین جسمی- حرکتی در محیط شهری و مشکلات و مسایل کلی مربوط به آن:

اساساً در محیط شهر، موانع و سدهایی وجود دارد که تردد و حمل و نقل معلولین جسمی- حرکتی را با اشکالاتی مواجه نموده است.

 مطابق آمار رسمی سالنامه آماری کشور در مهر ماه 1387، تعداد -/804/515 نفر معلول در سرتاسر کشور وجود داشته است و بر اساس گزارش سازمان ملل متحد منتشر شده در سال 1982، هم اکنون بیش از پانصد میلیون نفر معلول در جهان وجود دارد.

   معلولیت این افراد ناشی از اختلال در سیستم عصبی نقص عضو و یا به هم خوردن حالت روحی آنها می باشد. آنها استحقاق استفاده از امکانات مساوی و حقوق یکسان در مقایسه با افراد عادی و نرمال را دارند.

    سند ارزشمند سازمان ملل متحد حاکی از آنست که می بایست موانع فیزیکی جسمانی و روانی- اجتماعی موجود در مقابل معلولین را از بین ببرند و امکانات مساوی برای تمام شهروندان خود را فراهم نمایند و میلیونها انسان را از تبعیض جسمی نجات داده، در داخل بافت شهری وارد سازند.

    پرواضح است که سالمندان و معلولان دارای مسایل و مشکلات عدیده ای بوده و می بایست برای آنها، متناسب با وضعیت جسمی شان توقفگاههای ویژه ایجاد و یا تابلوهایی را نصب نمود که محل توقف فرد معلول را مشخص نماید. سرعت حرکت وسیله نقلیه نیزحائز اهمیت است. اتوبوسهای شهری در نقاط حساس و نواحی مرکزی از مسیرهای ویژه استفاده می کنند. تعداد بیش از حد وسایل نقلیه این شهرها بصورتی است که یک مسافر بیش از 15 دقیقه منتظر اتوبوس شهری و 5 دقیقه منتظر متروی زیر زمینی نمی شود.

    نظافت و راحتی وسیله نقلیه عمومی نیز از اهمیت خاصی برخوردار است. در این زمینه نمی توان سهمیه معلولین جسمی- حرکتی و سالمندان را به دست فراموشی سپرد. این افراد باید به آسانی از تمام وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنند این وسایل باید به نحوی ساخته شوند تا معلولینی که بر روی صندلی چرخدار نشسته اند بتوانند راحت وارد آنها شده و در محل مناسب قرار گیرند. در داخل این وسایل باید حداقل 3 صندلی در نزدیکی ورودیهای اصلی برای معلولین سالمندان و زنان باردار اختصاص داده شود. این اشخاص می توانند برای راحتی و بدون عمل و بدون آنکه مجبور شوند از راهرو داخلی وسیله نقلیه عبور نمایند. از در خروجی آن نیز وارد شوند و در محل مناسب بنشینند.

    ایستگاه نیز باید هم سطح کف وسیله نقلیه قرار گیرد. در غیر این صورت می توان از سطوح شیب دار مورب یا صفحات متحرک جرثقیلی خودکاری که متصل به وسیله نقلیه هستند، استفاده کرد.

    آسانسور برقی و سطوح شیب دار متحرک نیز می توانند انسانها را به طبقات زیر زمین برسانند. ایستگاه اتوبوس یا متروی شهری نیز باید حتماً به صورت سر پوشیده انتخاب شود تا مسافرین را از تحولات جوی در امان نگه دارد. ایستگاه باید مجهز به تلفن عمومی باشد و در نزدیکی آن توالت عمومی، صندوق پست، شیر آب آشامیدنی، سطل زباله و بخصوص پارکینگ عمومی قرار داده شود. در این صورت در این پارکینگ باید به نسبت هر 50 ماشین یا کمتر از آن، یک محل برای معلولین در نظر گرفته شود. پارکینگ معلولین باید دارای ابعاد 320× 500 سانتی متر بوده با علامت ویژه مشخص گردد در صورتیکه پارکینگ به صورت کرایه ای اداره می شود، فضای مخصوص پارکینگ معلولین باید به صورت مجانی در اختیار آنها گذاشته شود و هرگز محل آنها از طرف دیگران اشغال نگردد. در داخل واگنهای قطار شهری و متروی برقی نیز باید حداقل یک محل برای معلولینی که از صندلی چرخدار استفاده می کنند انتخاب شود. در ورودی کلیه وسایل نقلیه ای که از طرف معلولین مورد استفاده واقع می شود نیز باید طوری انتخاب گردید که صندلی چرخدار بتواند بدون اشکال از آن عبور کند. در این صورت این وسایل باید با علامات مخصوص مشخص شوند. استفاده از تلفن داخلی و زنگ اعلان خطر در دسترسی معلولین نیز ضروری است استفاده از رنگهای متضاد و مصالح مختلف می تواند راه حل مناسبی برای تغییر مسیر پیاده رو یا وجود سطح شیبدار برای نابینایان و کسانی که دارای دید محدود هستند، واقع شود. در این صورت نابینا می تواند وجود سطح شیبدار یا تغییر جهت مسیر را با استفاده از تشخیص صدای ضربه عصا یا پا، بر روی مصالح کف پوش دریابد. استفاده از رنگ هایی که به صورت متضاد و یا با مصالح گوناگون بر روی دیوارها کشیده می شوند نیز حائز اهمیت است. ثانیاً می تواند با لمس کردن مسیر خط کشی شده ای که بر روی دیوار ترسیم شده است، مصالح گوناگون را از یکدیگر تشخیص دهد و راه خود را انتخاب نماید. می توان از بوهای مختلف نیز در تعیین مسیر نابینایان استفاده کرد. بعضی از نابینایان به دستگاههای الکترونیکی حساسی مجهز هستند که قادرند آنها را در مسیر خود هدایت نمایند. این دستگاهها به کمک ارتعاشات صوتی اشیاء موجود در محوطه حرکت نابینا را به او اعلام می کند و وی را همانند کسی که در داخل معبر معینی در حرکت است، راهنمایی می کند. در اینجا تذکر یک نکته ضروری است که مسیرهای عبوری، راهروها و گذرگاههای خارجی در عرض 120 سانتی متر و ارتفاعی برابر 210 سانتی متر نباید هیچگونه شیء قرار داده شود. این مسئله در حرکت آزاد نابینایان، معلولین جسمی- حرکتی و حتی افراد سالم مهم می باشد.

    10- محلهای عبور پیاده روها و گذرگاههای خارجی

    1-10- موازین و معیارهای طراحی:

    کلیه ساختمانهای مسکونی، اداری و تجاری باید طوری در نظر گرفته شوند که ورودی اصلی آنها توسط یک ناحیه مسطح (پیاده رو یا گذرگاه) به ساختمانها و تأسیسات فرعی اطراف متصل گردد.

   این پیاده رو ها، حتی الامکان باید عریض، مسطح و بدون موانع سد معبری بوده و به آسانی از طرف معلولین و افرادی که به عللی دارای حرکت کند هستند (کودکان و کهنسالان) قابل استفاده باشند.

    وقتی صحبت از قابلیت استفاده معلول از پیاده رو یا ورودی ساختمان می کنیم منظور این است که راه برود و وارد کلیه ساختمانها، اماکن و مغازه هایی که در طول مسیر حرکت وی قرار دارند، بشود و به کارهای خود بصورت خودکفا رسیدگی کند.