چگونه با دانش آموزن رفتار کنیم؟
احترام متقابل: معلمی که دانش آموز را پائین تر از خود می داند و به او با دیده تحقیر می نگرد نباید انتظار احترام از طرف او را داشته باشد. اگر دانش آموز را به عنوان یک انسان مستقل بپذیریم و به خواسته‌ها و نظرات او احترام بگذاریم درواقع به خود احترام گذاشته ایم و این احترام متقابل صمیمیت و نزدیکی روحی ایجاد خواهد کرد. در محیطی که دانش‌آموز با معلم خود احساس نزدیکی نکند و از او بترسد و یا به او اعتماد نداشته باشد، یادگیری به نحو احسن انجام نمی‌گیرد. تجربه نشان داده است که اگر حتی دانش آموز به درسی علاقه‌مند نباشد، اما معلمِ آن درس را دوست داشته باشد و با او ارتباط روحی برقرار کند، درس را به خاطر معلم خوانده و چه بسا که به درس هم علاقه‌مند شود.
الگوی خوب: برای الگوی خوب بودن باید به حرف های خود معتقد باشیم و به آن عمل کنیم. فقط با گفتن «دروغ بد است» یا «منظم بودن خوب است» تأثیری بر اخلاق و رفتار دانش آموز نمی گذارد. زمانی می توانیم انتظار رفتار درست از آنها را داشته باشیم که خود نیز به آنها مقید و معتقد باشیم. معلمی که از دانش آموزان توقع نظم دارد، باید خود نیز منظم بوده و در سر کلاس به موقع حاضر شود. زیرا دانش آموزان خیلی زود دوگانگی رفتار را متوجه می‌شوند.
شوخ طبعی : شوخی کردن به جا در کلاس هم موجب تلطیف فضای درسی خواهد شد و هم از فشار درس می کاهد. البته باید مواظب بود که شوخ طبعی شکل تمسخر و ریشخند دانش آموزان را به خود نگیرد. چرا که استهزای دانش‌آموز به خصوص در حضور دیگران نه تنها موجب تنفر وی از درس می شود بلکه گاهی لطمات روحی زیادی را ایجاد می‌کند.
روانشناسی رفتار: مدرسه بهترین جا برای یادگیری رفتارهای اجتماعی است. اگر به سخنان دانش آموز به دقت گوش داده و حرفش را قطع نکنیم، او یاد می گیرد به طرف مقابل خود احترام گذاشته و به حرف‌هایمان خوب گوش دهد. ایجاد بحث های دو یا چند نفره و وادار کردن دانش‌آموزان به گوش دادن موجب می‌شود این هنر را عملاً یاد بگیرند. همچنین هنگام پاسخ دادن دانش آموز تمام حواس خود را جمع صحبت هایش کنیم . این کار موجب می‌شود دانش آموز احساس کند به او توجه می‌شود و صحبت هایش (هرچند تکراری یا نادرست باشد) برای معلم مهم است. این کار موجب تشویق دانش‌آموز شده و سبب می شود به درس با دقت بیشتری گوش کرده و همواره در مباحث آن شرکت کند.
برنامه ریزی : تحقیر و توبیخ دانش آموز همیشه شیوه مناسبی برای اصلاح دانش آموزان بعضاً تنبل نیست. گاه تشویق تأثیری می گذارد که توبیخ نمی گذارد. استفاده از دانش‌آموزان درس خوان برای کمک به ضعیف ترها، دسته بندی دانش آموزان و ایجاد گروه های درسی و رقابت سالم بین آنها می تواند به پیشرفت درسی کمک نماید. مشورت و صحبت با والدین نیز می تواند در این زمینه گره‌گشا باشد. بیشتر دانش‌آموزانی که از نظر درسی ضعیف هستند افراد بی‌برنامه‌ای هستند که در طول روز زمان مفید خود را هدر می دهند و شب امتحان نمی‌توانند جبران کنند. با همکاری مشاورین مدرسه، اولیا و خود دانش آموز می‌توان برنامه‌ریزی و نظم را به آنها آموخت.