مناطق انتشار:
این آفت اولین بار در سال 1350 در مزارع برنج مازندران مشاهده گردید و هم اکنون در مناطق برنجکاری گیلان و مازندران شیوع دارد. این آفت در کشورهایی نظیر چین، هندوستان، وتینام، فیلبین و ژاپن انتشار دارد.
مرفولوژی:
پروانه‌های ماده دارای رنگ روشن بوده و لکه‌های تیره رنگی در ابتدا، وسط و انتهای بال جلویی آنها وجود دارد. پروانه‌های نر به رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز هستند. اندازه پروانه‌ها با بالهای باز 16 تا 20 میلی‌متر است. تخم‌های کروی شکل بوده و دارای شیارهای عمودی منظمی میباشند. رنگ آنها ابتدا زرد بوده که بتدریج به صورت تیره در می‌آید. لاروها دارای رنگ سبز علفی بوده و یک خط سبز تیره‌تر از رنگ بدن در طول وسط پشت و دو خط روشن مایل به سفید در دو طرف، به موازات خط میانی بدن قرار دارد. شفیره‌ها سبز رنگ بوده و بتدریج به رنگ قهوه‌ای در می‌آیند.
زیست شناسی و نحوه خسارت:
این آفت زمستان را بصورت شفیره در غلاف، بقایای برنج و یا روی خاک می‌گذراند پروانه‌های ماده پس از جفتگیری تخم‌های خود را بر روی برگ قرار می‌دهند تخمها در اواخر اردیبهشت ماه در مدت 5 تا 6 روز تفریخ می‌شوند. لاروها با تا زدن رگبرگ اصلی برگی که پهنک آن خورده شده است، محفظه‌ای ایجاد کرده و در آنجا تبدیل به شفیره می‌شوند. دوره شفیرگی در اردیبهشت ماه 4 تا 6 روز می‌باشد.
لاروها عموماً در ساعت خنک روز و یا در هنگام شب از برگها تغذیه می‌نمایند بطوریکه تمام پارانشیم برگ را مصرف نموده و تنها رگبرگ وسط را باقی می‌گذارند.
مبارزه:
برای مبارزه با این آفت می‌توان از دشمنان طبیعی این آفت مانند زنبور پارازیت شفیره که از خانواده Ichneumonidae بوده و یک نوع پارازیت تخم بنام Trichoyrama rhenana که در ایران وجود دارد استفاده نمود.
برای مبارزه شیمیایی با این آفت می‌توان سموم فسفره را بکار برد:
سم کارباریل با فرمولاسیون WP 85% به میزان 3-2 کیلوگرم در هکتار به محض ظهور خسارت بصورت سمپاشی می‌تواند در کنترل این افت موثر باشد. همچنین می‌توان از سم تری کلروفن به میزان 2/1 کیلوگرم در هکتار استفاده نمود.