مقدمه
بنام خدا اگر بپذیریم که در سراسر گیتی (جهان هستی با تمام وجوه و ابعادش که مخلوق یک واجب الوجود است و برای این خلقت هدفی مشخص شده است و آن رسیدن به کمال است و درنهایت زندگی ابدی دربرابر خداوند متعال، پس از تفکر و تحقیق و تفحص زیاد با تعقل در می یابیم که آن خدای باریتعالی برای رساندن این انسان به کمالات معنویه همراه با انجام عبادات ظاهریه که وسیله ایست برای درک عبودیت باطنیه وسیله ای را دراختیار گذاشته که بهتر و راحت تر و سریعتر و سالمتر با استفاده بهینه این انسان از آن وسایل بنحو مطلوب ره صدساله با طرفه العینی بپیماید و آن وسیله (وسایل) حبل الله است (ریسمان الهی) و آنها 14 معصومند چهارده گلی که هرکدام بوی مخصوص خدائی می دهند و هرکدام آنها نام مبارکشان خواص و برکاتی دارند و درمیان آنها اگر چه (همشان نور واحد هستند) یکی از همه بیشتر نورافشانی می کند و تلئلو خاصی دارد و قلب انسان را کاملاً متوجه خودش می کند و مثل آهن ربا اگر انسانی اعمالش کم یا زیاد و خواص آهن ربائی داشته باشد و سنخیت اعمالش شبیه دستورات آنها باشد مسلماً آنرا جذب می کند و آن یکی نام زیبایش انسان را منقلب می کند و آن یک کلمه است که عزیز دردونه سیزده معصوم دیگر و بالاخص خالق آن سیزده معصوم می باشد و آن معصومی است که با سیزده معصوم دیگر از نظر انجام وظیفه ظاهری جلوه ای دیگر دارد و آن نام مبارک حسین علیه السلام است که با شنیدن و دیدن آن نام مبارک درقلوب مشتاقانش شور و شعف خاصی ایجاد می کند پس با توجه به هدف خلقت و توانائیهائی که خداوند در وجود انسان به ودیعه گذاشته انتظار می رود که با استفاده از آن وسیله (حسین) به تمام خواسته های خود و نهایتاً به لقاء الله که کمال مطلق است برسیم و آنچه بسیار مهم است که باید همیشه و درهرلحظه فراموش نکنیم این است که عشق به حسین و دوستی با حسین و استفاده از حسین و جان دادن در راه حسین بدون پذیرفتن ولایت عملی و بقیه اهل بیت و محبت آن خانواده که مطابق فطرت است مسیر نمی شود پس همه با هم بدون واهمه و باهم با معرفت با عشق به امر ندای علی علی علی علی حسین حسین حسین حسین را سر می دهیم جان می‌دهیم.
پیشگفتار:
حال، این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست
این چه شمعی است که جانها همه پروانه اوست ؟
عقل و فطرت براین مسأله حکم می کنند که حمد و ثنا مخصوص ذات اقدس حق است و درود بی منتهی برگزیده گان آن درگاه خصوصاً رسول مکرم اسلام و اولاد آدم ابوالبشر یعنی حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و اله و سلم.
دوران نوجوانی و جوانی را آنطور که معلوم است و همه می گویند و گذشتگان هم گفته اند (مثل آیه ا.. جعفربن حسین شوشتری
رحمه ا..علیه) به غفلت گذرانده ومی‌گذرانند، این بنده ضعیف بخود گفتم تو بیا و از این گرانبهاترین سرمایه استفاده کن و دانه ای بکار که پس از رشد کردن ریشه اش در زمین محکم و ساقه و شاخه و برگش بطرف آسمان مدت طولانی عرض اندام کند و آن دانه کاشتن نام حسین درقلوب بندگان خداست اگرچه همه بندگان برحسب فطرت موحدند و خدا را می‌پرستند واگر اهل بیت هم درمقابل آنها جلوه ای از خود نشان دهند تا آخر عمر سرمست و فدائی و عاشق و محب محمدو ال محمدند پس بهتر است از دیگران سبقت بگیرم و از این دوران عاشقی خود را ثابت کنم نه اینکه صبر کنم تا زمان پیری برسد و با خود زمزمه کنم که ای مسافر بی زاد و راحله –بازخواهی ماند از قافله ببین چه کشته ای؟ هنگام درو نزدیک است.
حال این عشق من است، حسین من عزیز من حسین من حسین من حسین فاطمه (س)
خصوصیت محل آن حضرت بعداز ولادتش
اول مجلس، بعد از تولد دستهای رسول خدا بوده، چنانکه مروی است که حضرت در حجره ایستاده بودند منتظر ولادت آن جناب، پس چون متولد شد به هیئت سجده، ندا
کرد پیغمبر خدا (صلی الله علیه و آله) اسماء را که پسر مرا بیاور، عرض کرد که هنوز او را پاکیزه نکرده ایم، فرمودند: تو او را پاکیزه می کنی! خداوند او را پاک و پاکیزه کرده، پس آورد او را درحالتی که پیچیده شده بود درپارچه ای که از پشم بود، پس گرفت او را به دست خود، و نظر فرمود باو و گریست، و فرمود : «دشوار است برمن ای ابا عبدالله» و بعد از آن گاهی بردوش و گردن جبرئیل بود، و گاهی بردوش پیغمبر، یا برسینه و پشت آن سرور، و گاهی بردست او هنگامی که بلند می فرمود او را که دهانش را ببوسد و گاهی بلند می فرمود او را که نشان اصحاب دهد و سفارش او را نماید و گاهی درحال سجود برپشت آن حضرت سوار می شد، و گاهی بردست امیرالمؤمنین (علیه السلام) بود که آن حضرت او را نگاه می داشت تا پیغمبر )صلی الله علیه و اله( جمیع اعضای او را می‌بوسید، و آخر محلش در دنیا درسینه پیغمبر خدا بود درحال احتضار، و آن سرور او را می بوسید و می فرمود : «یزید را با من چکاراست؟! خدا او را مبارک نکند»
احترامات خاصه متعلق به طعام آن حضرت
دراحترام خاصی که به جهت طعام او بود که از بهشت چندمورد به جهت آنجناب تحفه آوردند.
منجمله رطب و به وسیب بود بلکه هر طعامی که به جهت پیغمبر وعلی و فاطمه و حسن)علیه السلام ازبهشت آوردند سبب عمده اش استدعای آنجناب بود یا به جهت اوبود.
احترامات خاصه متعلق به لباس آن حضرت
احترام خاصی که متعلق است به لباس آنجناب، بدانکه خداوند منان حسین (علیه السلام) را مخصوص نمود به اینکه چندین مرتبه از بهشت به جهت ایشان لباس هدیه فرستاد، و اختلاف رنگ آن لباسها که یکی سرخ و دیگری سبز بود معروف، و سرآن واضح است.
و حسین (علیه السلام) مخصوص گردید علاوه برآن به لباس مخصوصی، چنانکه ام سلمه روایت نموده که دیدم پیغمبر )صلی الله علیه و اله( می پوشانید به قامت حسین (علیه السلام) لباسی را که مانند آنرا ندیده بودم و شباهت به لباس دنیا نداشت، عرض کردم : این چیست؟ فرمود: این هدیه ای است که خداوند ازبرای حسین فرستاده است که پود آن از پرهای نازک جبرئیل است و بعد از شهادت و عاری کردن بدنش را از لباس، خداوند به اوپوشانید خلعتهای بهشت به دست ملائکه چنانکه تفصیلش بیاید (انشاء الله)
خصوصیات استثنایی حسین (علیه السلام)
الف. خصوصیاتی که مقام زائرین حضرت امام حسین (علیه السلام) را بالا می برد
خصوصیت 1: درکتاب بحار الانوار و کتاب کامل الزیارات آمده که زائرین امام حسین روز قیامت هرکدام می توانند ده نفر یا صد نفر را شفاعت کنند ووسیله نجات آنها شوند و آنها را وارد بهشت کنند.
خصوصیت 2: زائرین حضرت امام حسین (علیه السلام) درعرش با خداوند صحبت می کنند (همان کتابها)