تحقیق مقاله پیدایش و تحول زبان

چکیده

آنچه در این مقاله تحت عنوان پیدایش و تحول گفتار ارائه شده نظریه ای بنیادی در گستره زبان است. بسیاری از نظریاتی که تاکنون در مورد علل پیدایش زبان در نزد نوع انسان ارائه شده اند، این فرض را پیشاپیش یدک می کشند که گفتار وسیله ای جهت انتقال پیام است که بشر آن را برای ارتباط با همنوع آفریده است. ولی نظریه ای که در این مقاله گرد آمده است ادعا می کند که در بسیاری موارد گفتار تنها پاسخی به برانگیختگی حاصل از برنامه ای تحت عنوان الگوی کلمه ای در مغز است. آن چه در بسیاری از موارد مکالمه ای دو یا چند نفره به حساب می آید، رفتاری است که  هر فرد در جهت پاسخگویی به برانگیختگی حاصل از برنامه ای در مغز خود داده است که متقابلا برنامه ای را در مغز افراد برانگیخته می سازد. این نوع گفت و شنودها، مکالماتی نیستند که ضرورتا منظور از آن، انتقال پیام باشد. این نظریه برای تحول زبان که گفتار تنها بخشی از آن است، روندی قائل است که از شیوه ارتباط افراد با محیط نشات گرفته است، به طوری که انواع تعاملات افراد با جامعه یا اجتماع (که از تعاریف متفاوت برخوردارند) می تواند به الگوهای متفاوتی از گفتار منجر شود. همچنین، با پیگیری چگونگی شکل گیری گفتار در نزد کودکان، نشان داده شده که چارچوب گفتار در نزد افراد در جوامع ابتدایی و کودکان یکسان است و تنها پس از تعاملات افراد در جوامع باستان و جوامع امروزی است که مفاهیم و معانی در مغزها جای گرفته و گفتار چارچوبی جدید در نزد بزرگسالان در جوامع امروزی یافته، به طوری که مغز و گفتار، مفاهیم و معانی را به کار می برند. نظریه ای که از یک طرف تشریح کننده گفتاری است که از واژه ها، نه به مثابه نشانه هایی دلالت کننده بر موضوعها و معانی، بلکه همچون ״خود موضوعها״ استفاده می کند و از طرف دیگر تعیین کننده گفتاری که کلمات، نشانه های موضوع ها و مفاهیم و دلالت کننده بر آنها به حساب می آیند. همچنین، بر طبق نظریات مذکور تبیین شده است که بسیاری از خصایص موجود در زبان (به تعدادی که در این اثر تشریح شده است) ، نه آن گونه که تجربه گرایان، رفتار گرایان و تداعی گرایان پنداشته اند از طریق یادگیری آگاهانه کسب می شود و نه آن گونه که ساختگرایان تصور کرده اند، از ویژگی های ذاتی مغز است، بلکه از طریق درون سازی ناآگاهانه در مغز تثبیت شده و پس از برانگیختگی در قالب زبان ریخته می شود. نظریه ای که ״تعاملی״ لقب گرفته است.

مقدمه

نخستین کلمات ادا شده توسط انسانهای ابتدایی، در حقیقت، دلالت کننده بر موضوع ها نبوده، بلکه بیان کننده خود موضوع های به زبان آورده شده به شمار می رفتند. به بیان دیگر، واژگان مورد استفاده در گفتار به هیچ وجه نماد یا نشانه موضوعها به شمار نمی رفتند، از این روی بین واژگان و تعریف آنها فاصله ای که تحت عنوان دال و مدلول ذکر می شود وجود نداشت. زبان و گفتار در ابتدا به هیچ وجه خصلت انتقال دهنده پیام و مفاهیم را نداشت، بلکه به زبان آوردن هر موضوع مساوی با خلق آن موضوع بود. این شکل از زبان هنوز در جوامع ابتدایی قابل مشاهده است. اسکیموها عقیده دارند انسان از سه جزء تشکیل شده است: جان، روح و نام و برای آنکه دوباره جوان شوند نام خود را تغییر می دهند. کافرها آنقدر برای نام،موجودیت خارجی قایل لودند که تصور می کردند، اگر نام فردی را در برابر دیگ آب جوش به زبان آورند،اسم فرد همچون موضوعی موجودیت دارد و در آب جوشیده و تصفیه می شود. مصریان قدیم نیز با نامیدن مردگان به نام خدایان،آنها را زنده و جاوید می ساختند. چون به زبان آوردن نام چیزی، یعنی وجود بخشیدن به موضوع مورد نظر،سرخپوستان چروکی نیز بر این باورند که موفقیت در شکار به کاربرد واژه های مناسب بستگی دارد. به عقیده اعضای قبیله تولام پورا،ساکن در جزیره سولاوسی،اگر نام کسی ضبط شود می توان روح او را به چنگ آورد. در نزد کاراد جری ها، بومیان استرالیا، افسانه ای مرسوم است که می گوید: دو اسطوره از زمین بیرون آمده در حالی که تا آن موقع هیچ چیز وجود نداشت و پس از آن که اسطوره ها به روی جانوران، گیاهان، ماه و ستارگان نامگذاری کردند آنها حقیقتا به وجود آمدند. در قبایل شمال آفریقا، در یافتن نام دشمن مانند آن بود که فرد به ابزاری دست یافته که می تواند بر دشمن مستولی شود. در طایفه اوجیبوی، نام خود را به بیگانگان نمی گویند; چرا که اسم هر فرد را قسمتی از وجود وی می پندارند و می ترسند با به زبان آوردن نام خویش از وجود خود بکاهند. بومیان سولکا برای آنکه دشمنان خود را در جنگ ضعیف و ناتوان کنند، آنها را به نام درخت پوسیده صدا می کنند و عقیده دارند آنها با به زبان آوردن این کلمه واقعا ضعیف و ناتوان می شوند مالینوفسکی از معدود مردم شناسائی است که در طی تحقیقات خود با بسیاری از بومیان زندگی کرده و زبان و گفتار ایشان را فرا گرفته بود، از این رو به خوبی نسبت به تمایز آشکار زبان در نزد بدویان با آن چه در جوامع امروزی از پدیده ای به نام گفتار استنباط می شود، آگاهی داشت. وی طی تحقیقاتش پی برد که گفتار در جوامع ابتدایی خصلت پیام رسانی ندارد. او اذعان می دارد: در جوامع ابتدایی، زبان به عنوان یک پیوند در فعالیت های انسانی سنجیده شده و جزئی از رفتار انسانی شناخته می شود. او، نام ارتباط احساس برانگیز بر آن می نهد و از خود می پرسد: آیا در این نوع ارتباط، کلمات در مرتبه اول به جهت انتقال معنی، معنایی که از نظر نمادین از آن آنان است، به کار رفته است؟ و پاسخ می دهد: مسلما خیر، و ادامه می دهد، زبان در این جوامع به عنوان وسیله ای برای انتقال اندیشه ( آن چنان که ما بدان می نگریم) به کار نمی آید. او اذعان می کند که زبان در این جوامع نشات گرفاه از شیوه تفکر نیست، بلکه باید آن را نوعی تبادل احساس بین افراد ارزیابی کرد که کارکرد اجتماعی دارد. از طرفی ما با نوع دیگری از زبان در جوامع امروزی مواجه ایم که در آن واژگان به مثابه نشانه هایی هستند که بر مفاهیمی دلالت می کنند که از بیان آنها مقاصدی دنبال می شود. به بیان دیگر، در زبانی که در جوامع امروزی متداول است و بیشتر این نوع از زبان مورد توجه زبان شناسان قرار گرفته است، کلمات به کار رفته، نه به عنوان خود موضوع ها، بلکه به مثابه نماینده های آنها، معانی و مقاصد معینی را به دیگران انتقال میدهد.

تعریف زبان و شکل گیری آن:

مهم ترین ابزار انسانها برای برقراری ارتباط با یکدیگر، زبان است. زبان ابزاری است برای بیان اندیشه ها و در عین حال بهتر اندیشیدن. و کودک هم برای برقراری ارتباط با دیگران از زبان استفاده می کند. تکامل زبان در کودک از است که در شناخت هرچه بیشتر کودک موثر است اغلب افراد فکر می کنند که زبان کودک با به کار گیری اولین کلمات شروع می شود و در واقع یادگیری سخن گفتن فقط یکی از ابعاد پیشرفت کودک در زبان است که خود بر پایه ی تجارب قبلی او بنا می شود. دو شاخه ی رشد زبان یعنی ارتباط و صدا سازی همزمان با هم در طول سال اول حیات کودک رشد می کند. و نوزادان در در حدود یک سالگی احساس روشنی نسبت به نقش زبان در ایجاد ارتباط پیدا می کنند و مقدار زیادی از آنرا می فهمند برای مثال کودک در سن هشت یا نه سالگی در برابر سوال دیگران ممکن است.

بینی، دهان یا چشم خود اشاره می کند و از سوی دیگر نوزادان در این مدت با گریه غان غون و من من توانایی صداسازی خود را کامل می کنند.

دو شاخه ی ارتباط و صدا سازی اغلب در طول سال اول از یکدیگر جداست ولی در سال با همدیگر ...... می شوند و صداسازی نوعی شیوه ی ارتباط می گردد که ترکیب ارتباط و صدا سازی آغاز دوره ی زبانی یا زبان حقیقی را نشان می دهد که انتقال از یک آواگری بی معنا (من من) به سخنگویی معنا دار یعنی اولین کلمات نوزاد است. که این انتقال یکباره صورت نمی گیرد ولی از سن 9 ماهگی می توان عناصری از زبان یا مشابه بر کلمات را در صداهای کودک یافت.

انواع زبان در کودکان :

زبان علامتی- نشانه ای : کودک در برقراری ارتباط با دیگران ابتدا از زبان علامتی- نشانه ای و بعد از زبان گفتاری استفاده می کند. تکامل زبان در کودک در حقیقت گذر از زبان علامتی- نشانه ای به زبان گفتاری است که کودک قبل از آنکه گفتار را یاد بگیرد با زبانی از علامت ها و نشان ها به بیان و خواسته ها و نیازهای خود می پردازد. که این یادگیری گفتار فرآیندی پیچیده و طولانی است که در پژوهش ها نشان داده شده که کودک از 12 تا 14 ماهگی اولین واژه را به زبان می آورد که در واقع زبان کودک پیش از 12 تا14 ماهگی در برگزیدن علامت ها و نشانه هاست

زبان گفتاری یا (تکلم):

تکلم رفتار پیچیده ای است که کودک برای اینکه بتونه چنین رفتار پیچیده ای را انجام دها به حداکثر کمک دیگران نیاز دارد. گفتار آواها یا واژه هایی است که برای رساندن منظور یا مفهومی بیان می شوند در واقع زبان گفتاری در مقایسه با زبان علامتی شکل پیشرفته بیان خواسته ها و اندیشه هاست روند یادگیری گفتار بدلیل دشواری و پیچیدگی آن کندتر از روند یادگیری مهارت های دیگر است و این کندی ناشی از آن است که پیشرفت اجزای دستگاه گفتاری مستلزم زمانی طولانی است که بین 12 تا 18 ماهگی کودک رای گفتار آماده می شود و چنانچه کودک در این دوره زبان نگشاید بدلیل عدم توانایی در بیان خواسته ها و احساسات خود ممکنه دچار اختلالات عاطفی شود .