علائم بروز پسامدرنیسم را از نیمه ی دوم سده ی بیستم در همه ی اَشکال هنر و عرصه های فرهنگی می توان یافت، اشکالی که در نیمه ی نخست سده ی بیستم کلمه ی مدرنیسم را به دوش کشیدند در نیمه ی دوم عزیمت گاه پسامدرنیسم گردید، و اینکه پسامدرنیسم با مشخصه های اوایل سده ی بیستم شروع به شکل گرفتن یافت که ظهور بازارهای انبوه ارتباطات جوامع رشد تکنولوژی و صنعت شتاب در زندگی روزمره و اتفاقاتی از این دست هر یک به نوعی دغدغه های این جریان قرار گرفت.
همانگونه که فرانسوا لیوتار، پسامدرنیسم را قبل از شروع مدرنیسم می داند و تعابیری که امانوئل کانت ارائه می کند به اینکه احساسات زیبایی شناسانه باید دور از امیال علایق و احساسات باشد و هدف هنر را بر نفی ها و رد کردن ها می داند و یا ایهاب حسن (منتقد ادبیات) و چارلز جنگس (منتقد معماری) که قراردادها و تمامی اشکال هنری که در قالب هایی تعریف شده ی قبل از مدرنیته به نهادینه شدن گرویدند را سًست و علناً خاصیتی از دست رفته قلمداد می کند (با اینکه ایهاب حسن و چارلز جنکس به دو گونه ی مختلف و متفاوت نحوه ی پیدایش پسامدرنیسم را ذکر کرده اند) همه و همه ما را بر این باور می دارد که پسامدرنیسم باعث فروپاشی و یا دگرگونی اساسی تمامیِ چرخه های اجتماعی اقتصادی و سیاسی مدرنیته گردیده است.
پسامدرنیته را شاید بتوان حاصل شدت یافتن تمامی انرژی هایی دانست که رو به سمت دگرگونی و اضمحلال حرکت کردند که دیویدها روی نیز پسامدرنیسم را موجب ایجاد تزلزل در اشکال و سازمان دهی اجتماعی و سیاسی ای می داند که در جریان مدرنیته، جانشین اشکال سنتی گذشته (سبک ها) و تزلزل در منافع اقتصادی و بی ثباتی در الگوها گردید.
تزلزل و یا حتی شک کردن به تمامی الگوها و پیشرفت های خطی که به سوی مقصدی واحد حرکت می کنند و نفی بازار لامتغیر در عرصه های مختلف و فروپاشی تمامی فرا روایت های جامع از مؤلفه های پسامدرنیسم محسوب می گردد که به این جریان شکل می دهد.
از مشخصه های دیگر وضعیت پسامدرن ظهور خودآگاهی در حایت فرهنگی می باشد توانمند بودن یک صنعت، دیگر مدنظر نیست. آنجا که شرکت ها و تولیدکنندگان محصولات به تولید مشابه نمی پردازند، بلکه شرکت هایی چندمنظوره محسوب می گردند و همواره در حال تغییر نسبت به تغییرها (مُد) هستند و همین طور اقتصادهایی که در آنها سلایق و تنوع یابی محصولات مدنظر قرار می گیرد. به نوعی معرف پسامدرنیته است، یعنی همواره از یک اقتصاد کالا محور به سوی اقتصادی برحسب بازار و چندمحوری طبق اطلاعات و خدمات هستند، می باشد.
همان طور که هاروی اسکات لش جان اوری آلن لیپیتس و منتقدانی دیگر پیامدرنیته ی اجتماعی و اقتصادی را در فروپاشی قالب سرمایه داری سازمان یافته ای می دانند که در اواسط سده ی بیستم آغاز گردید.
با این همه شاید بتوان پسامدرنیسم را رویکردی دوباره به سنت دانست، رویکردی پسامدرنیته که در آن سلایق و علایق و رویکردهایی به گذشته به خودآگاهی می رسد.
اندیشه های انتقادی در فرهنگ به مثابه ی داشتن فرهنگی که در جریان های گذشته به سمت و احدیت حرکت نمود و یا فروپاشی تقسیم بندی مشخص منافع اقتصادی در بین صاحبان سرمایه را از مشخصه های جهان اقتصادی پسامدرنیته می توان دانست. جهانی که نه فقط در اقتصاد سیاست اجتماع … بلکه در من شخصیِ انسان امروزی، هر روز در حال شکل گرفتن و به صورت ناخودآگاه، نه فقط جهان پسامدرنیسمی، بلکه به انسان های پسامدرنیسمی تبدیل می گردیم.
هنر مفهومی :
همانگونه که تصویر، از نوشتار در ذهن تحلیلگر انسان امروزی، بیشتر ماندگار و تداوم می یابد مفهوم نیز از این محمل دور نیست، مفهوم بلکه ماندگاری بیشتری نسبت به نوشتار و تصویر از خود در ذهن باقی می گذارد و حال اینکه هنرمند امروزی برای نشان دادن درون خود نه هنر خود دست به آفرینش اثر می زند و این امر باعث آن گشته که هنرمندان در برهه ایی از زمان از تمامی امکانات برای رسیدن به مفهومی تصویری در ذهن من طب و بیننده ی اثر، به منظور انتقال پیام استفاده نمودند، تا مخاطب بتواند به طور منطقی فکر کند و انسجام ذهنی اش را به تحرک وا دارد