تمدن ایرانى در طول تاریخ چند هزار ساله اش همواره در خطر بوده است. خطر مهاجمان بى فرهنگ، مغول ها و مانند آنها؛ خطر پادشاهانى که دیدن جلوه هاى فرنگ را به حفظ میراث وطن ترجیح مى دادند؛ خطر سیاستمدارانى که با اهداى هویت این کشور، نظر اجانب را به خود جلب کردند؛ خطر مورخان و باستان شناسان به ظاهر دلسوز بیگانه، که تمدن کهن ایران را ذره ذره به غارت بردند؛ خطر حفاران و سوداگران وطن فروش که یادگار هاى اجدادشان را به دست نامحرمان سپردند؛ خطر فرهنگ غرب و شرق که سایه سیاهشان بر اندیشه و تمدن اصیل مان سنگینى مى کند و ...
تاریخ ایران را که ورق بزنیم، بارها و بارها به صفحاتى مى رسیم که این خاطرات دردناک را به یادمان مى آورد. اما دو دهه اى است که بیگانگان مجال جولان دادن در مناطق باستانى ایران را نیافته اند. ایران تحت سیطره هیچ استعمارگرى نیست و کسى براى باج و خراج و چرب کردن سبیل این قدرت وآن ابرقدرت، به گنجینه ملى دست درازى نمى کند. علاوه بر این باستان شناسان داخلى به مهارت و تجربه کافى براى تحقیق و بررسى در حیطه تمدن کهن ایران، دست یافته اند. هر چند سال هاى سخت پس از انقلاب ۵۷ و هشت سال جنگ، تمرکز و سرمایه گذارى روى این مقوله را دشوار و حتى دور از ذهن کرده بود. آباد کردن خانه هاى ویران و شهر هاى با خاک یکسان شده، فرصت توجه کافى به میراث فرهنگى را از مسوولان و مردم گرفته بود. فرهنگ ایرانى انتظار کشید و پا به پاى مردمش، روزگار سختى را تاب آورد تا زمان آرامش فرا رسد و چشم ها دوباره به شکوه و عظمتش خیره شود.
تمدن ایرانى در معرض خطرات بسیارى بوده است، اما به هر حال جان سالم به در برده و همچنان نفس مى کشد. خودمان نجاتش دادیم و دست بیگانگان را کوتاه کردیم. حالا زمان آن است که کمک کنیم برخیزد و جلوه نمایى کند. اما هنوز هم خطرى ارثیه گرانبهاى اجدادمان را تهدید مى کند. خطرى نه از جانب بیگانه و غاصب و وطن فروش، از طرف خودى ها! کسانى که براى تعطیلاتشان برنامه مسافرت به شهرهاى دیدنى و تاریخى را انتخاب مى کنند، به دیدن اماکن باستانى مى روند، ذوق زده مى شوند، عکس و فیلم مى گیرند، روى دیوار ها یادگارى مى نویسند، زباله هاى چیپس و پفک را جا مى گذارند و با خاطرات فراوان به خانه هایشان باز مى گردند! و کسانى که به شهرهاى شان مى بالند، اما خانه هاى قدیمى را خراب مى کنند و آپارتمان مى سازند، سفره خانه ها را مدرن مى کنند و...
این ماجراى شهر هاى بزرگ است؛ تصور مى کنید در شهر هاى تاریخى اما مهجور چه اتفاقى مى افتد؟! به نظر مى رسد میراث فرهنگى وظیفه خطیر دیگتمدن ایرانى در طول تاریخ چند هزار ساله اش همواره در خطر بوده است. خطر مهاجمان بى فرهنگ، مغول ها و مانند آنها؛ خطر پادشاهانى که دیدن جلوه هاى فرنگ را به حفظ میراث وطن ترجیح مى دادند؛ خطر سیاستمدارانى که با اهداى هویت این کشور، نظر اجانب را به خود جلب کردند؛ خطر مورخان و باستان شناسان به ظاهر دلسوز بیگانه، که تمدن کهن ایران را ذره ذره به غارت بردند؛ خطر حفاران و سوداگران وطن فروش که یادگار هاى اجدادشان را به دست نامحرمان سپردند؛ خطر فرهنگ غرب و شرق که سایه سیاهشان بر اندیشه و تمدن اصیل مان سنگینى مى کند و ...
تاریخ ایران را که ورق بزنیم، بارها و بارها به صفحاتى مى رسیم که این خاطرات دردناک را به یادمان مى آورد. اما دو دهه اى است که بیگانگان مجال جولان دادن در مناطق باستانى ایران را نیافته اند. ایران تحت سیطره هیچ استعمارگرى نیست و کسى براى باج و خراج و چرب کردن سبیل این قدرت وآن ابرقدرت، به گنجینه ملى دست درازى نمى کند. علاوه بر این باستان شناسان داخلى به مهارت و تجربه کافى براى تحقیق و بررسى در حیطه تمدن کهن ایران، دست یافته اند. هر چند سال هاى سخت پس از انقلاب ۵۷ و هشت سال جنگ، تمرکز و سرمایه گذارى روى این مقوله را دشوار و حتى دور از ذهن کرده بود. آباد کردن خانه هاى ویران و شهر هاى با خاک یکسان شده، فرصت توجه کافى به میراث فرهنگى را از مسوولان و مردم گرفته بود. فرهنگ ایرانى انتظار کشید و پا به پاى مردمش، روزگار سختى را تاب آورد تا زمان آرامش فرا رسد و چشم ها دوباره به شکوه و عظمتش خیره شود.
تمدن ایرانى در معرض خطرات بسیارى بوده است، اما به هر حال جان سالم به در برده و همچنان نفس مى کشد. خودمان نجاتش دادیم و دست بیگانگان را کوتاه کردیم. حالا زمان آن است که کمک کنیم برخیزد و جلوه نمایى کند. اما هنوز هم خطرى ارثیه گرانبهاى اجدادمان را تهدید مى کند. خطرى نه از جانب بیگانه و غاصب و وطن فروش، از طرف خودى ها! کسانى که براى تعطیلاتشان برنامه مسافرت به شهرهاى دیدنى و تاریخى را انتخاب مى کنند، به دیدن اماکن باستانى مى روند، ذوق زده مى شوند، عکس و فیلم مى گیرند، روى دیوار ها یادگارى مى نویسند، زباله هاى چیپس و پفک را جا مى گذارند و با خاطرات فراوان به خانه هایشان باز مى گردند! و کسانى که به شهرهاى شان مى بالند، اما خانه هاى قدیمى را خراب مى کنند و آپارتمان مى سازند، سفره خانه ها را مدرن مى کنند و...
این ماجراى شهر هاى بزرگ است؛ تصور مى کنید در شهر هاى تاریخى اما مهجور چه اتفاقى مى افتد؟! به نظر مى رسد میراث فرهنگى وظیفه خطیر دیگرى هم دارد: نجات تمدن ایرانى از خطر بزرگ داخلى!
رى هم دارد: نجات تمدن ایرانى از خطر بزرگ داخلى!