تحقیق مقاله انسان های اولیه

انسانهای اولیه

مطابق یک فرضیه علمی معاصر، سیر تکاملی نخستین میمونهای انسان نما (اجداد انسان) در حدود 4 میلیون سال پیش در آفریقا آغاز گردید. سپس ، میل دگرخواهی مهاجرت این میمونهای انسان نما را به آسیا و اروپا جایی که آنها تکامل خود را ادامه دادند ، منتقل نمودند آنهایی که در آفریقا باقی ماندند به روند تکامل خود ادامه دادند و به صورت انسانهای امروزی در آمدند و سرانجام آنها به همه نقاط جهان مهاجرت کردند و جای همه میمونهای انسان نمای اولیهhominids را گرفتند.

                                     سازگاری یافتن با آب و هوای سرد توانایی هومونید ها، میمون های انسان نما، در ساختن ابزار،
شکار جانوران و جمع آوری غذا این موجودات را قادر ساخت تا بر سراسر جهان مسلط شوند.

مردم در حدود 40000 سال پیش برای اولین بار وارد استرالیا شدند. تا قبل از 30000 سال پیش آنها در سراسر قاره پراکنده شده بودند و از سرزمینهای خطر ناک عبور کرده بودند چنین مهاجرتی در آن زمان می توانست همانند سفر بشر به کره ماه در قرن بیستم ، اهمیت داشته باشد.

تغییر سطح آب دریاها

در بیشتر 5/1 میلیون سال گذشته ، زمانی که سطح آب دریاها در دوران یخبندان، پایین بود ، استرالیا از طریق خشکی به جزایر گینه نو و تاسمانی، متصل بود. اما حتی هنگامی که سطح آب دریاها در پایین ترین حد خود قرار داشت ، هیچ گذر گاه زمینی که خاک استرالیا را به قاره آسیا وصل کند، وجود نداشت. این به آن معنی است که مردم از راه دریا و پیمودن حداقل 90 کیلو متر (56 مایل) در آبهای آزاد، وارد استرالیا شدند.

اولین مهاجران

به طور دقیق مشخص نیست که اولین مهاجران از کجا آمدند و در کجا ساکن شدند. تحتمال می رود مردمی که در طول سواحل جزیره هایی مثل Timor تیمور ، زندگی می کردند، دارای قایقهایی بودند که برای سفر در طول سواحل و دیدن جزایر نزدیک، آنها را مورد استفاده قرار می دادند .

سفر از راه دریا

در فصول بارانی، بادهای موسمی شمال غربی به همراه امواج و جریانهای دریایی، می توانستند یک کلک یا ناوگانی از کلکها را به آسانی در امتداد خط افق به حرکت درآورند و ظرف مدت یک هفته ، به سواحل شمالی استرالیا برسانند. تعداد مناسبی از انسانها بطور تصادفی یا از روی طرح و نقشه قبلی، توانستند خود را به آنجا برسانند و زنده بمانند و نسل جدیدی بوجود بیاورند.

خلق یک فرهنگ

از آنجایی که استرالیا برای مدت طولانی با جهان خارج ارتباطی نداشت، دارای مجموعه ای منحصر بفرد از گیاهان و حیوانات بود که برای افراد تازه واردها بسیار نا آشنا می نمود تازه واردان برای هماهنگی با محیط جدید و شرایط جوی متغیر دوران یخبندان ، ابزارهای جدید ساختند. آنها ، با ساختن بعضی از قدیمی ترین آثار هنری در جهان کنده کاری های برجسته بر روی صخره های پانارامیتی، واقع در جنوب استرالیا یک فرهنگ جالب توجه و پیچیده را خلق کردند. این مردم همچنین جزو اولین اقوامی بودند که مردگان خود را می سوزانند، و این امر نشان می دهد که آنها دارای اعتقادات مذهبی بودند.

تکامل انسان

باستان شناسان می توانند درباره تکامل انسان با مطالعه باقیمانده اسکلت های انسانهای نخستین، مطالب زیادی را کشف کنند انسان در طول سیر تکاملی خود، به تدریج دارای جمجمه های بزرگتری شد. فک ها و دندان ها کوچکتر شدند و این به خاطر تغییر برنامه غذایی انسان بود.

جمجمه هوموایرکتوس با جمجمه
انسان اموروزی تفاوت بسیار دارد .

1000000 سال پیش

قدمت فسیلهای باقی مانده از نئاندر تالها که در اروپا ، خاورمیانه ، شمال آفریقا و آسیا پیدا شده اند به این تاریخ باز می گردد. انسان نئاندرتال با هیکل کوتاه ، ستبر و نیرومندش دارای مغز بزرگی به اندازه 450/1 سی سی بود. او مانند انسان امروزی راه می رفت و در غار ها زندگی می کرد. و ابزارهای سنگی و نیزه های چوبی استفاده می کرد و احتمالاٌ مردگان خود را دفن می کرد ( امروزه، نسل نئاندرتال نه به عنوان نیای بشر امروزی، بلکه تنها به عنوان یکی از اعقاب هومو ایر کتوس شناخته می شود ). نخستین شواهد دال بر پیدایش بشر امروزی هوموساپینزساپینز (انسان هوشمند) ، به این زمان باز می گردد . هوموساپینز ساپینز در آفریقا همزمان با انسان نئاندر تال خاور میانه ، زندگی می کرد اولین آثار هنری از این دوره باقی مانده است .

45000-35000 سال قبل

انسان امروزی به اروپا قدم می گذارد .

40000 سال پیش

انسان امروزی به استرالیا قدم می گذارد.

35000 سال پیش

طبق مدارک باستانشناسی، انسان نئاندرتال در این تاریخ از روی کره زمین ، محو می گردد .

15000 سال پیش

انسان امروزی در آمریکای شمالی حضور دارد.

(م-س-پ یعنی یک میلیون سال پیش)

106 م.س.پ 404 م.س.پ

شواهدی دال بر وجود استرالو پیته کوس ( میمون جنوبی) در جنوب و شرق آفریقا به دست آمده است استرالوپیته کوس دارای دو گونه مشخص- یکی با جثه ای لاغر و سبک و دیگری درشت اندام و سنگین وزن – می باشد هر دوی آنها دارای مغزی کوچک شبیه به مغز میمون، هستند هر دو گونه احتمالاٌ می توانند بر روی دو پایشان باایستند و را بروند استرالوپیته کوس همچنین ابزارهای سنگی ابتدایی می سازند.

2 م.س.پ – 5/1 م.س.پ

شواهدی مبنی بر وجود هوموهبیلی (انسان چالاک ) در نواحی جنوبی صحرای شمال آفریقا به دست آمده است هوموهبیلی ها دارای مغزی بزرگ با حجمی در حدود 500 تا 800 سی سی ( سانتیمتر مکعب ) و دندانهایی نسبتاٌ کوچک هستند این موجودات که نخستین ابزار ساز واقعی محسوب می گردد قادر است دستهای خود اشیا را بدقت جا به جا کند و بخوبی روی دو پایش باستد و راه برود.

106 م.س.پ -250000 سال پیش

در این زمان هوموایرکتوس (انسان راست قامت)احتمالاٌ در جاوه ، چین و و نواحی شرقی و شمالی آفریقا و همچنین در اروپا زندگی می کرده است او یک ابزار ساز ماهر و دارای مغزی به بزرگی 1000 سی سی ( سانتیمتر مکعب) بوده ، که مستقیم و روی دو پا راه می رفته در غارها زندگی می کرده حیوانات را شکار می کرده و به آتش تسلط پیدا کرده بود امروزه اعتقاد بر آن است که هوموایرکتوس اجداد مستقیم بشر امروزی و یا انسان نئاندرتال ، بوده اند.

بد نیست که نگاهی هم داشته باشیم به این که آیا این احساسات هم پا به پای تکامل جسمی (فیزیولوژیک)، تکامل پیدا کرده اند یا نه. حالا دیگر شکی وجود ندارد که تکامل اندیشه و فکر پا به پای تکامل جسمی انسان شکل گرفته است. زیاد شدن حجم مغز و پیچیده شدن ابزارهای کار و نشانه های آثار هنری (نقاشی های غارها) و تفکر و تجرید (مثل طرز به خاک سپردن مردگان که نشان از اعتقادات دینی دارد) ارتباط تنگاتنگی دارند.

آنچه که دانستنش شاید بیشتر از همه مشکل است این است که ببینیم احساساتی مثل محبت و غمخواری هم همین ارتباط تنگاتنگ را دارند یا نه؟ آیا این "خصوصیات انسانی" هم در طول میلیونها سال شکل گرفته اند یا اینکه پدیده هایی هستند که یکباره در درون انسانها "جای داده شده اند"؟

شکی نیست که این کار ساده ای نیست بخصوص که زمانی حدود یک میلیون و هشتصدهزار سال پیش انسان چنین احساساتی را داشته باشد ولی هنوز به جایی نرسیده باشد که بتواند روی دیواره ی غارها آن را ثبت کند. اولین این نشانه ها در زمان انسانهای نئاندرتال و هموساپینس یعنی حدود 1.3 میلیون سال بعد در دیواره ی غارها و درون گورها ثبت شده است.
اما ببینیم که پرده کم کم چطور کنار می رود؟
حدود 1.8 میلیون سال پیش دسته هایی از انسان های اولیه از راه خاورمیانه و آسیای جنوب غربی به سرزمینی که امروز گرجستان است مهاجرت کردند. این انسانهای اولیه جزو اولین دوره های "انسان راست قامت" یا "Homo Erectus " یا آخرین دوره ای پیش از آن یعنی انسان ماهر (ابزارساز) یا "Homo Habilis " دسته بندی می شوند. حجم مغز این انسانهای اولیه 900 سانتی متر مکعب بود در مقابل حجم مغز انسان امروزی که بطور متوسط 1350 سانتی متر مکعب است.

از خصوصیات این دسته "گوشتخوار بودن" است. چرا که در جایی مثل آسیای مرکزی و گرجستان نمی شود مانند آفریقای آن زمان فقط با میوه ها و دانه های گیاهی زندگی کرد. سرزمینهای آسیای مرکزی دو فصل اصلی داشته است و در دوره ای از سال میوه و گیاهان به اندازه ی کافی در دسترس نبوده است.

در جایی به نام «دمانیسی» میان گرجستان و ارمنستان امروزی فیسل هایی از انسانها کشف شده است که طبق نظر محققین باید جزو این دسته از انسانها باشند. خود همین کشف به تنهایی از این نظر جالب است که نشان از مهاجرت انسان های اولیه از آفریقا به سرزمین های آسیای مرکزی و روسیه دارد.

یکی از این فسیلها نشان می دهد که دندانها در سنین نوجوانی او ریخته است ولی توانسته است که سالها پس از آن زندگی کند بطوری که موقع مرگ 40 ساله بوده است. نشانه ی این موضوع پوشانده شدن سوراخ های دندان های ریخته شده بوسیله ی رشد بعدی آرواره است. خوب، سوالی که حالا مطرح است اینست که در شرایطی که میوه و گیاهان در دوره ی طولانی از سال در دسترس نبوده اند و فقط با گوشت شکار می شد زندگی کرد، این انسان چگونه توانسته است بدون دندان سالها زندگی کند؟ نام این فسیل را Old Man یا پیرمرد گذاشته اند.

فسیل انسان دمانیسی (سمت چپ و مدل سازی هنری شبیه او از روی داده های علمی)

راه حلی که می تواند منطقی تر از بقیه باشد این است که افرادی در گروه به او کمک می کرده اند و این کمک در طول سالیان ادامه داشته است. یعنی اتفاقی نمی توانسته است باشد. این کشف کوچکی نیست و نشان می دهد که پیوندهای فامیلی و قبیلگی پا به پای رشد انسانی بتدریج در حال شکل گرفتن بوده اند و تاریخی بسیار دورتر دارند. همانطور که اشاره کردم دورترین نشانه ها در انسان "هموساپینس" و "انسان نئاندرتال" دیده شده بود.

تولید مجدد ژنوم انسانهای اولیه ممکن شد

دانشمندانی که DNA انسانهای اولیه را بررسی می کنند، از امکان تولید مجدد ژنوم کامل انسانهای اولیه به رغم از بین رفتن DNA شان در گذر زمان خبر دادند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مهر، به گفته محققان تیم تحقیقاتی انستیتو ماکس پلانک آلمان، اکنون این امیدواری وجود دارد تا ژنوم ماموتها و خرس های ساکن در غارها باز تولید شوند. قرار است که یافته های این دانشمندان در شماره اخیر نشریه آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شود.

سال هاست که مباحث جنجالی درباره ارتباط احتمالی میان انسان های اولیه و انسان های مدرن به راه افتاده است. برخی محققان معتقدند که پس از انسانهای اولیه، انسان های امروزی حیات خود را آغاز کرده اند حال آنکه برخی نیز بر این باورند که بین این دو گروه، انسانهای در مرحله گذار زندگی می کرده اند.

بر اساس گزارش واشنگتن پست، ارایه توالی ژنوم انسان های اولیه که حدود 30 هزار سال پیش در اروپا زندگی می کرده اند، ممکن است سرنخ هایی در این خصوص ارایه کند.

به گفته محققان این انستیتو، در مطالعات مربوط به انسانهای اولیه، ماموت ها و خرس های ساکن در غارها، اکثریت DNA به دست آمده مربوط به میکروارگانیسم هایی بوده اند که پس از مرگ این حیوانات در قالب بافت هایی تجمع می کرده اند.

تحقیقات این محققان به جهت اهمیتی که دارد از سوی انستیتو ملی سلامت آمریکا مورد حمایت مالی قرار گرفته است.

ژنوم انسان با گذشت زمان تغییر می‌کند

براساس یافته‌های دانشمندان، ژنوم‌های فردی انسان در طول زندگی شخص تحت تاثیر عوامل تغذیه‌یی و محیطی تغییر می‌کند که این مساله می‌تواند توضیحی برای شیوع بروز بیماریهایی چون سرطان با بالا رفتن سن باشد.

محققان دانشگاه «جان هاپکینز» امریکا دریافتند که نشانه‌های اپی ژنتیک در زنجیره ژنتیکی DNA یک شخص تعیین می‌کند که محدوده زندگی و گستره چنین تغییراتی در میان اعضای خانواده مشابه است.

«اندرو فینبرگ»، استاد بیولوژی مولکولی و ژنتیک این دانشگاه می‌گوید که آنها در حال شروع بررسی اپی ژنتیک‌هایی هستند که در مرکز پزشکی مدرن قرار دارند چرا که این اپی ژنتیک‌ها بر خلاف زنجیره DNA که در همه سلول‌ها مشابه است، می‌توانند بر اثر قرار گرفتن در معرض عوامل غذایی و محیطی تغییر کنند.

وی در ادامه می‌گوید: اپی ژنتیک احتمالا نقش بسیار مهمی در بیماری‌هایی همچون دیابت، سرطان و ... دارد.