آینه کاری از هنرهای ظریفی است که در نماسازی داخلی بناها، در بالای ازاره‌ها ، زیردورها ، طاق‌ها، رواق‌ها ، شبستان‌ها، سرسراها و موارد دیگر به کار می‌رود .
مقرنس کاری و گچ بری نیز از تزیینات معماری محسوب می‌گردد. مقرنس کاری که تداوم آجر چینی است توازنی را القا می‌نماید که گویی وظیفه انتقال سقف یا گنبد بر پایه‌ها را داراست و همانند نسبت آسمان به زمین است .
تزیینات داخلی یک بنا نسبت به نوع آن تفاوت‌های گوناگونی دارد و این تفاوت در دوره‌های گوناگون، تنوع بیش‌تری به خود می‌گیرد ولی در همه آنها وجوه مشترکی نیز وجود دارد و از آن جمله ایجاد فضایی است که انسان‌های استفاده کننده از آن بنا، آمالشان در آن تحقق می‌یابد و آرامش می‌یابند. در تزیین داخلی یک بنا از تنوع هنر صنایع دستی استفاده بیش‌تری می‌توان نمود. قالی علاوه بر زیرانداز بودن یکی از اجزای مهم در تزیین فضای داخلی بناهای ایرانی می‌باشد. زیرا کف بنا را که انسان‌ها بر آن می‌نشینند و می‌خوابند، می‌پوشاند و گاه نیز به عنوان تزیینی زیبا بر دیوار کوبیده میشود و گاهی نیز از قالی‌های دو طرفه به عنوان سطحی جدا کننده بین دو فضا استفاده میشود. نزدیکی طرح و نقشِ قالی با نقوشِ کاشی، نزدیکی و انسجامِ هنرهای ایرانی را بیان می‌دارد .
زیر اندازهای دیگری چون گلیم ،جاجیم و منسوجات سنتی و پرده‌های قلمکار با کاربردهای گوناگون و وسایل تزیین شده با خاتم و منّبت و معرق چوب، انواع رودوزی‌ها و اشیای فلزی ، همه و همه ،آرایش دهنده محل زندگی ایرانی می‌باشند. صنایع دستی در معماری ایران تنها نقشِ مزّین کننده فضا را ندارند بلکه هر کدام در جایگاه خود کاربردهای گوناگونی دارد .
تزیین بین فضای داخلی و خارجی شامل درها و پنجره‌هاست. «درِ» بناها که در گذشته از چوب ساخته می‌شد مأوایِ سرپنجه هنرمندانِ منّبت کار و فلز کار بود. «در»های کنده کاری شده و منبت کاری همراه با کلون‌های بسیار زیبای فلزی ،جایگاه و اهمیت بنا را روشن می‌ساخت. نقوشِ ایجاد شده بر روی درها هم چون نقوشِ نمادین، در هنرها جلوه‌گاهِ تفکر و فرهنگِ ایرانی است. نقش «خورشید» که مهمترین نقشِ موجود بر روی درها می‌باشد، علامتی برای روشنی، برکت و سلامتی برای صاحبخانه است .
پنجره نیز که اشاعه دهنده نور و روشنی به فضای داخلی می‌باشد اکثراً با چوب، گره چینی میشود .و گاه با شیشه‌های رنگین ،رنگین کمانی از نور را در فضای داخلی ایجاد می‌نماید .
نقش آینه کاری در معماری
آینه کاری را باید واپسین ابتکار هنرمندان ایرانی در این گروه هنرهای زیبا دانست که ایرانیان در معماری داخلی و تزیین درون نما به کار گرفته اند . اجراکنندگان این شاخه از هنر که به دقت، ظرافت و حوصله بسیار در کار نیازمند است از زمان پیدایش تاکنون همواره هنرمندان ایرانی بوده و هستند.
آینه کاری را باید واپسین ابتکار هنرمندان ایرانی در این گروه هنرهای زیبا دانست که ایرانیان در معماری داخلی و تزیین درون نما به کار گرفته اند . اجراکنندگان این شاخه از هنر که به دقت، ظرافت و حوصله بسیار در کار نیازمند است از زمان پیدایش تاکنون همواره هنرمندان ایرانی بوده و هستند . آینه کار با ایجاد اشکال و طرحهای تزیینی منظم و بیشتر هندسی از قطعات کوچک و بزرگ آینه در سطوح داخلی بنا فضائی درخشان و پرتلالو پدید می آورد که حاصل آن بازتاب پی در پی نور در قطعات بی شمار آینه و ایجاد فضائی پر نور ، دل انگیز و رؤیایی است .
● پیدایش آینه کاری
مدارک تاریخی نشان می دهد که تزیین بنا با آینه برای نخستین بار در شهر قزوین پایتخت شاه تهماسب اول و در دیوان خانه ای که او به سال ۹۵۱ ق آغاز و به سال ۹۶۵ ق به پایان رساند آغاز شده است . خواجه زین العابدین علی عبدی بیگ نویدی شیرازی در کتاب (( دوحه الازهار )) که پیش از سال ۹۵۵ ق . سروده شده در وصف دیوان خانه قزوین و ایوان آینه کاری شده آن ابیات زیر را می سراید :
زهی فرخ بتای عالم آرای
که در عالم ندیدی کس چنان جای
به هر یکجا نبش ایوان دیگر
جهان آرا نگارستان دیگر
بهر ایوان که آید در مقابل
شود آینیه بخشش مقابل
پس از انتقال پایتخت از قزوین به اصفهان به سال ۱۰۰۷ ق آینه کاری در کاخهای تازه ساز این شهر و کاخ اشرف (بهشهر) گسترش یافت . در تزیین بسیاری از کاخهای سلطنتی اصفهان که به نوشته شاردن شمار آنها از ۱۳۷ فزونتر بود از آینه کاری استفاده شد . از میان آنها کاخ معروف به (آینه خانه) که به سبب کاربرد بسیار آینه در آن بدین نام شهرت داشت از همه زیباتر بود . (آینه خانه) چون چهلستون ایوانی با ۱۸ ستون آینه کاری شده داشت و تالار و سقف ایوان و دیوارهای آن را با آینه های یک پارچه به درازای ۵/۱ تا ۲ متر و پهنای یک متر آراسته بودند.
بازتاب تصویر زاینده رود و بیشه های ساحل شمالی آن در آینه های این بنا منظره ای دلپذیر به وجود می آورد . میرزا مظفر که به سال ۱۰۷۶ ق . در رده منشیان دربار شاه عباس دوم صفوی بوده اشعاری در وصف (آینه خانه) سروده و آن را (عشرت سرای) شاه صفی می خواند . از سروده های او روشن است که این کاخ و کاخ (هفت دست) در دوره شاه صفی آغاز و در دوره شاه عباس دوم پایان یافته است . بخشی از آنچه او درباره (آینه خانه) سروده چنین است :
فانوس و شمع قدی و پا تا سر آینه
رویت صباح عهد عید ، ترا پیکر آینه
نقاش صنع لم یزل از سایه تو بست
بر پرده های دیده هفت اختر آینه
این جلوه گاه کیست که در هر طرف در او
صورت نمای گشته زیکدیگر آینه
عشرت سرای شاه صفی دان کز او بود
روشن چراغ اختر چشم هر آینه
خواند خط جبین ملائک به نه فلک
افتد اگر ز روی تو عکس در آینه
در کاخ چهلستون نیز که بین سالهای ۱۰۵۲ ق تا ۱۰۷۸ ق در دوره پادشاهی شاه عباس دوم بنا شده از آینه با گستردگی استفاده کرده اند . در این کاخ آینه های قدی یا بدن نما و قطعات کوچک آینه و شیشه های رنگین برای آراستن سقف و بدنه ایوان و تالار به کاررفته و بدنه ۱۸ ستون ایوان نیز با شیشه های رنگین و آینه تزیین شده بود.
جملی کارری (Gemlli Careri) جهانگرد ایتالیائی که سفرنامه خود را به سال ۱۱۰۵ ق به روزگار شاه سلیمان صفوی نوشته در شرح بازدید خود از کاخ میرزا طاهر حاکم آذربایجان می نویسد : در یکی از حیاطهای داخلی کاخ اتاق آینه کاری زیبائی وجود دارد که نه تنها دیواره حتی روی بخاری آن نیز با قطعات درخشان آینه تزیین شده و در زیر تابش آفتاب صحنه ای خیره کننده ایجاد می کند . پیداست که این جهانگرد برای نخستین بار با چنین آرایه ای در معماری روبرو و از دیدن آن شگفت زده شده است .
برافتادن صفویان و ناپایداری سیاسی و اقتصادی سرچشمه گرفته شده از آن برای مدتی آینه کاری را دچار رکود کرد . نخستین بنای آینه کاری شده پس از این دوره دیوانخانه کریمخان زند در شیراز بود که آنهم به سال ۱۲۰۹ ق به فرمان آقا محمد خان قاجار ویران شد و ستونهای یک پارچه حجاری شده و درهای خاتم و آینه های بزرگ آن را برای توسعه و بازسازی ایوان دارالاماره تهران (ایوان تخت مرمر کنونی) به تهران حمل کردند .
آینه کاری در سده ۱۳ هجری قمری رو به ترقی و گسترش نهاد و تکاملی تدریجی اما محسوس داشت . در طول این قرن آثار زیبائی چون تالارها و اتاقهای شمس العماره (۱۲۸۴ ق) ، (تالار آینه) کاخ گلستان (۱۲۹۹ ش) در تهران ، آینه کاری ایوان و آستانه حضرت عبدالعظیم در شهر ری ، و آینه کاری دارالسیاده آستان قدس رضوی (۱۳۰۰ ق) در مشهد انجام گرفت که هر یک به تناسب شیوه کار نمونه های برجسته ای از شیوه آینه کاری این دوره به شمار می آیند . در چهار دهه نخست سده ۱۴ هجری قمری رکودی چشمگیر در آینه کاری مشاهده می شود . در این دوره طولانی به جز آینه کاری ایوان آستان حضرت معصومه (۱۳۰۳ ق) در قم ، آینه کاری در خور توجه دیگری را نمی شناسیم .
اما نحستین تجربه های پس از این رکود با شگفتی بسیار از تکامل و پیشرفتی محسوس و چشمگیر حکایت دارد . در بخشهای آینه کاری شده دو کاخ شهوند (کاخ موزه سبز کنونی) در مجموعه سعدآباد شمیران و کاخ مرمر در تهران که به ترتیب در سالهای ۱۳۰۶ و ۱۳۱۵ ش ساخته شدند ، تکامل و نوآوریهای تازه دیده می شود ، گسترش کاربرد آینه کاری تحول دیگری است که در این سده پدید آمد . از این پس آینه کاری از محدوده امکان مذهبی و کاخهای سلطنتی خارج شد و به صورتی گسترده در اماکن همگانی چون هتلها ، رستورانها ، تأترها ، فروشگاهها و حتی خانه ها به کار رفت . این گسترش در شیوه سنتی آینه کاری بی اثر نبود و با نوآوریهای تازه همراه شد .