تکنولوژی شبکه های بیسیم، با استفاده از انتقال داده ها توسط اموج رادیویی، درساده‌ترین صورت، به تجهیزات سخت‌افزاری امکان می‌دهد تا بدون‌استفاده از بسترهای فیزیکی همچون سیم و کابل، با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. شبکه‌های بیسیم بازه‌ی وسیعی از کاربردها، از ساختارهای پیچیده‌یی چون شبکه‌های بیسیم سلولی -که اغلب برای تلفن‌های همراه استفاده میشود- و شبکه های محلی بیسیم (WLAN – Wireless LAN)
گرفته تا انوع ساده‌یی چون هدفون‌های بیسیم، را شامل می‌شوند. از سوی دیگر با احتساب امواجی همچون مادون قرمز، تمامی تجهیزاتی که از امواج مادون قرمز نیز استفاده می‌کنند، مانند صفحه کلید‌ها، ماوس‌ها و برخی از گوشی‌های همراه، در این دسته‌بندی جای می‌گیرند. طبیعی‌ترین مزیت استفاده از این شبکه‌ها عدم نیاز به ساختار فیزیکی و امکان نقل و انتقال تجهیزات متصل به این‌گونه شبکه‌ها و همچنین امکان ایجاد تغییر در ساختار مجازی آن‌هاست. از نظر ابعاد ساختاری، شبکه‌های بیسیم
به سه دسته تقسیم می‌گردند : WWAN، WLAN و WPAN
مقصود از WWAN، که مخفف Wireless WAN است، شبکه‌هایی با پوشش بیسیم بالاست. نمونه‌یی از این شبکه‌ها، ساختار بیسیم سلولی مورد استفاده در شبکه‌های تلفن همراه است. WLAN پوششی محدودتر، در حد یک ساختمان یا سازمان، و در ابعاد کوچک یک سالن یا تعدادی اتاق، را فراهم می‌کند. کاربرد شبکه‌های WPAN یا Wireless Personal Area
Networwبرای موارد خانه‌گی است. ارتباطاتی چون Bluetooth و مادون قرمز در این دسته قرار می‌گیرند.شبکه‌های WPAN از سوی دیگر در دسته‌ی شبکه‌های Ad Hoc نیز قرار می‌گیرند. در شبکه‌های Ad hoc، یک سخت‌افزار، به‌محض ورود به فضای تحت پوشش آن، به‌صورت پویا به شبکه اضافه میشود. مثالی از این نوع شبکه‌ها، Bluetooth است. در این نوع، تجهیزات مختلفی از جمله صفحه کلید، ماوس، چاپگر، کامپیوتر کیفی یا جیبی و حتی گوشی تلفن همراه، در صورت قرارگرفتن در محیط تحت پوشش، وارد شبکه شده و امکان رد و بدل
داده‌ها با دیگر تجهیزات متصل به شبکه را می‌یابند. تفاوت میان شبکه ها Ad hoc باشبکه‌های محلی بیسیم (WLAN) در ساختار مجازی آن‌هاست.
به‌عبارت دیگر، ساختار مجازی شبکه‌های محلی بیسیم بر پایه‌ی طرحی آن است درحالی‌که شبکه‌های Ad hoc از هر نظر پویا هستند. طبیعی است که در کنار مزایایی که این پویایی برای استفاده کننده‌گان فراهم می‌کند، حفظ امنیت چنین شبکه‌هایی نیز با مشکلات بسیاری همراه است. با این وجود، عملاً یکی از راه حل‌های موجود برای افزایش امنیت در این شبکه‌ها، خصوصاً در انواعی همچون Bluetooth، کاستن از شعاع پوشش سیگنال‌های شبکه است. در واقع مستقل از این حقیقت که عمل‌کرد Bluetooth بر اساس
فرستنده و گیرنده‌های کم‌توان استوار است و این مزیت در کامپیوترهای جیبی برتری
قابل‌توجه‌یی محسوب می‌گردد، همین کمی توان سخت‌افزار مربوطه، موجب وجود منطقه‌ی
محدود تحت پوشش است که در بررسی امنیتی نیز مزیت محسوب می‌گردد. به‌عبارت دیگر این
مزیت به‌همراه استفاده از کدهای رمز نه‌چندان پیچیده، تنها حربه‌های امنیتی این
دسته از شبکه‌ها به‌حساب می‌آیند.
یم، بازار دستیابی به اینترنت را متحول خواهد کرد.
WiMax استاندارد جدید شبکه های بی سیم
امروزه یافتن و خریدن یک کامپیوتر کیفی که مجهز به تراشه Wi-Fi نباشد، کاری دشوار است، دکمه‌ای که به کاربران کامپیوترهای همراه اجازه دستیابی به اینترنت را فارغ از مکانی که کاربر در آن حضور دارد می‌دهد. بدین‌ترتیب از اتاق غذاخوری، اتاق نشیمن و یا کافی‌شاپ می‌توان به اینترنت وصل شد.
عموم مردم بهWi-Fi به عنوان یک ایستگاه مرکزی کاری که می‌تواند ارتباط را بین چندین کاربر به‌طور یکسان به اشتراک بگذارد علا‌قمندند. البته با این محدودیت که فاصله کاربران برای محیط داخلی (indoor) کمتر از 100 متر و برای محیط خارجی(outdoor) کمتر از 400 متر باشد. اما استاندارد جدیدی معرفی شده است که عملاً توانایی Wi-Fi را زیر سؤال برده است. این استاندارد معروف بهwimax می‌باشد که باعث ایجاد ارتباطات بیسیم اینترنتی با پهنای باند بالا با سرعتی نزدیک به Wi-Fi که محدودیت‌های آن را هم ندارد یعنی تا فواصل بالای حدود 50 کیلومتر را هم پشتیبانی می‌کند.
شبکه‌های شهری بیسیم با سرعت‌های پهنای باند بالا چندان جدید نیستند، اما تجهیزات خاص باندپهن عمدتاً گران قیمت هستند. در حال حاضر شرکت‌ها به‌تدریج در حال رسیدن به توافق‌هایی بر روی جزییات استاندارد wimax هستند که این منجر به کاهش قیمت این تجهیزات خواهد شد.
توافقات صنعتی روی جزییاتی نظیر این‌که چگونه سیگنال‌های wimax را رمزگشایی کنیم تا فرکانس‌هایی را ایجاد کنیم که قابل استفاده باشند و چگونه امکان برقراری ارتباط چندین کاربر تا دستیابی به آن فرکانس‌ها را فراهم کنیم، سرانجام به شرکت‌هایی نظیر اینتل اجازه خواهد داد تا تراشه که حاوی قابلیت wimax برای استفاده در تجهیزات بیسیم با پهنای باند بالا هستند را بسازند.
و در نهایت انتظار می‌رود که قیمت recieverهای wimax به حدود 50 تا 100 دلار یعنی چیزی حدود قیمت DSLها یا مودم‌های کابلی امروزی برسد و این یعنی میلیون‌ها نفر از کاربران بالاخره می‌توانند از سرویس‌های رایج اینترنت استفاده کند و به آسانی از طریق آنتن‌های نصب شده روی بام از هر گوشه شهر به اینترنت وصل شوند.
اگرچه ظهور اولیه wimax در حوزه‌های عمومی بوده است، اما با ظهور تدریجی تجهیزات و استانداردها، شاهد موج جدیدی از صنایع کوچک و متوسط بیسیم خواهیم بود که دیگر خطوط گران قیمت 1T1/E نیستند و ایستگاه‌های کاری همچنین می‌توانند خدمات خود را در مکان‌هایی بدون خطوط تلفن هم ارایه دهند و این یعنی دستیابی پرسرعت به اینترنت در نواحی دورافتاده‌ای که غالباً هیچ تجهیزات ارتباطی ندارند.
Wimax که مخفف Woldwide Interoperability for Microware Access می‌باشد، کمی فراتر از یک لیست طولانی از مشخصات تکمیلی و تخصصی که نمایشگر تجهیزات بیسیم کارخانه‌های مختلف که می‌توانند با سرعت‌های زیاد با هم کار کند، است. این استاندارد با نام IEEE802.16 نیز شناخته میشود که از سال 1990 کاربرد آن شروع شده است و نقطه مقابل فناوری‌های اترنت یا Wi-Fi بوده است. یک واحد انتقال‌دهنده wimax می‌تواند صوت، تصویر و سیگنال‌های اطلاعاتی را در طول فواصل بالای 50 کیلومتر (با رعایت خط دید مستقیم) و با سرعتی در حدود 70 مگابیت درثانیه (یعنی سرعتی که برای دستیابی 60 شرکت با سرعت خطوط 1T یا صدها کاربر خانگی با سرعت DSL کفایت می‌کند) انتقال می‌دهد.
اعلان شرکت اینتل (در ژانویه 2004) که موضوع اصلی‌اش در رابطه با wimax بود باعث رونق یافتن سریع این فناوری و توسعه این استاندارد شد.