تحقیق مقاله ورزش کبدی چیست ؟

ورزش کبدی

کبدی یک ورزش تیمی است که از جنوب آسیا سازمان یافته است.این ورزش اکثراً توسط مردان جوان در هند، بنگلادش و پاکستان به بازی گرفته شده و در جنوب شرق آسیا از محبوبیت برخوردار می باشد کبدی همان ورزش «زو» ایرانی است. اصل و منشأ این بازی بومی و محلی بوده است. این بازی در تمام نقاط ایران انجام می شود. در گیلان به این بازی «شیرین دودو»، در خراسان، گلستان و مازندران «زو» و در خوزستان «اش تی تی» و در سیستان و بلوچستان «کبدی» یا همان «کی بودی» می گویند که ترکیبی از کشتی و راگبی است.

بازی کبدی در داخل سالن (تاتامی)، در زمین خاکی و چمن بدون استفاده از هرگونه وسیله انجام می شود ولی بازی های بین المللی و رسمی باید بر روی تاتامی انجام شود که اندازه های ??* ??‎/? برای مردان و ? * ?? برای بانوان است.

در این بازی ?? بازیکن، ? نفر در زمین و ? نفر ذخیره شرکت دارند. این بازی گروهی در دو نیمه ?? دقیقه ای برای مردان و ?? دقیقه ای برای بانوان با ?دقیقه استراحت بین نیمه انجام می شود.

مهاجمان دوتیم در حالی که به طور مرتب کلمه «کبد ی کبدی» را تکرار می کنند با انجام حرکات حمله و دفاع و جابه جایی سعی می کنند با لمس یا گرفتن یار تیم مقابل بتوانند به بالاترین امتیاز دست یابند. تعویض در این بازی محدودیت ندارد. در صورت تساوی دو تیم در وقت قانونی، پنج حمله از سوی دو تیم انجام می شود و اگر باز هم مساوی شدند، حمله یک به یک پیگیری می شود.

در طول بازی باید کلمه کبدی با صدای بلند و واضح از سوی بازیکن مهاجم تکرار شود. بطوری که قطع کردن کلمه (کبدی کبدی) یا نفس گیری در بازی به معنی قطع کردن محسوب می شود و مهاجم باید تا زمان برگشت به زمین خود آن را بگوید. نحوه کسب امتیاز هم بدین صورت است که اگر مهاجم با حریف یا حریف با مهاجم تماس پیدا کند و مهاجم به زمین خود برگردد، امتیاز کسب می شود. ولی اگر حریفان مهاجم رانگه دارند و در زمین خود متوقف کنند و اجازه رسیدن مهاجم به زمین خودش را ندهند مهاجم یک امتیاز از دست می دهد. بازی کبدی دارای خطوطی در زمین و قوانینی خاص است که در طول بازی باید رعایت شود. تیم ها به نوبت " مهاجم" را در طول خط مانع نیمه زمین ارسال نموده و تیمی که بیشترین امتیاز را در پایان بازی بدست آورده باشد برنده اعلام میشود. لازمه این ورزش واکنش سریع، ظرفیت ایده آل مربوط به جهاز تنقسی، هماهنگی عضلات و قابلیت بازتابی بازیکنان می باشد

ورزش کبدی کاری کاملاً گروهی است و هماهنگی، سرعت عمل، چابکی و هوش سرشاری را می طلبد.

حرف تو حرف

جنگ و کشمکش در سکوت

وقتی فرماندهی نیروها را به عهده میگیری ابتدا تصور میکنی امیر و سردار سپاهی شدهای که حیات و مماتش در کف با درایت توست. هر چه پیشتر میروی، بیشتر احساس امیری میکنی. کم کم از دست دادن یک پیاده نظام احساساتت را جریحه دار میکند تا اینکه نوبت کیشو ماتها فرا میرسد. با هر کیش تا سراشیبی سقوط گام برمیداری و با هر رفع کیشی، خونی تازه در شریانهای سپاهت تزریق میشود تا سرانجام به کمک همان پیاده نظام کوچک و مهجور، طعم شیرین پیروزی را زیر زبانت میچشی. حالا دیگر وقت انداختن باد به غبغب است؛ باد انداختن هم دارد. پیروزی آن هم در یک نبرد تن به تن، آنجا که اندیشه ها به جان هم میافتند و حرف اول و آخر این مبارزه را در همان صفحه دو رنگ 64 خانهای روشن میکنند.

جنگ و کشمکش در سکوت، مبارزهای جدی در صفحهای با 64 خانه سیاه و سفید مانند مرگ و زندگی، با 16 مهره برای هر بازیکن، حکومت قوانینی ساده و سخت. اگر مهره ای را لمس کردی ناچاری مهره را حرکت دهی. نبردی بر پایه منطق و سیاست که شانس در آن دخالتی ندارد. محاسبات پیچیده، تجسم صفحه بعد از حرکت، پیش بینی حرکت بعدی حریف و اهمیت زمان در شطرنج اشتباه جایی ندارد.ورزشی چنان مسحور کننده که فعالترین و پرجنب وجوشترین کودکان را میتواند چند ساعت بر جای خود میخکوب کند و به تفکر وادارد.

برخی معتقدند شطرنج ابداع ایرانیان است و برخی نیز آن را ابداع هندیها میدانند. تاریخچه شطرنج به درستی معلوم نیست و اختراع آن را به یونانیان، رومیان، بابلی ها، سکاها، مصریان ، ایرانیان، چینی ها و اعراب نسبت دادهاند. آنچه که امروز مقبول است این که شطرنج در اصل هندی بوده و از آنجا به ایران آمده و از ایران به اعراب منتقل شده و از آنجا به اروپا رفته است. هر روز بر تعداد علاقهمندان به شطرنج در جهان اضافه میشود. به طوری که اکنون در جهان میلیونها نفر شطرنج بازی میکنند. شطرنج را مبارزهای مدنی میدانند. چنانکه حتی در جهت صلح و بشردوستی در جامعه از آن بهره میبرند.

 بازی بزرگان با تمام تعابیر فلسفی اش

در دوره ساسانیان، سربازان عرب که در همسایگی ایرانیها زندگی میکردند در حین تاخت و تاز به ایران این بازی را از آنها یاد گرفتند. پس از آنکه اعراب به اسپانیا تاختند، سربازان این ورزش را به اسپانیاییها یاد دادند و پس از آنکه ماتادورها به سرعت این ورزش را فرا گرفتند به فاصله کوتاهی در سراسر اروپا منتشر شد. این اروپایی ها بودند که نام امروزیChess را برای آن برگزیدند. ایرانیها به این بازی Shatranj و هندی ها Shaturanga میگفتند. اگرچه امروز این نامها که برای ورزشها انتخاب شده چندان جدید و مدرن نیست ولی هزاران سال پیش این اسامی جلوه خاصی داشته ، همانطور که افراد با انتخاب نام خود تفاوتشان را با سایر قشرهای جامعه نمایش میدادند.برخی شطرنج را یک سرگرمی میدانند وعدهای دیگر آن را یک ورزش رزمی ذهنی محسوب میکنند. موفقیت در این ورزش بیش از هر چیز به توان تحلیل و فهم انتزاعی ذهن وابسته است.