چکیده
جهانی شدن پدیده نوظهوری نیست بلکه فرایندی است که همگام با افزایش
آگاهی انسان نسبت به خود و محیط طبیعی و اجتماعی، از آغاز تاریخ
وجود داشته است. از جنگ جهانی دوم به بعد با رشد تجارت جهانی،
افزایش تحرک سرمایه در سطح بین المللی، مهاجرت نیروی کار و
کاهش موانع تجاری براساس قراردادهای بین المللی، شکل دیگر و
سرعت بیشتر پیدا کرد. در سالهای اخیر هم با سرعت فزاینده دانش و
فناوری و فروپاشی ابرقدرت شرق و پایان دوران جنگ سرد، شتاب بی
سابقه ای گرفته است.
رشد تجارت جهانی در سالهای 1950 تا 1994 و فزونی چشمگیر آن بر
رشد تولید جهانی، واحدهای تولیدی کشورها را به بخشی از شبکه جهانی
تولید وتجارت تبدیل کرده است. در چنین اقتصادی نظام سرمایه داری
برای تضمین فروش مازاد تولید خود به بازاری نیازمند است که پیوسته
درحال گسترش باشد و درنهایت گستره ای به وسعت تمام گیتی پیدا کند.
دراین جریان، کشورهای توسعه یافته از برتری فناوری و از نفوذ خود
در سازمانهای مالی بین المللی و شرکتهای عظیم فراملیتی سودجسته و
شیوه تولید، مناسبات تولیدی، چگونگی بهره برداری از امکانات و منابع
در کشورهای جهان سوم را به سود خود سازمان دهی و جریان امور را
به بستر منافع و مطامع خود هدایت می کنند. در این مقاله، بخشی از این
ترفندها و بازیگریها موردبررسی قرار گرفته است.
مقدمه
واژه GLOBALIZATION را گاهی به جهانی شدن و زمانی به
جهانی سازی ترجمه می کنند. با نگرشی سطحی ممکن است این دو
اصطلاح مترادف به نظر آیند، اما این دو ترجمه به لحاظ بار معنائی و
واقعیت کاربردی و ابزاری که منعکس می کنند با هم تفاوت دارند. در
برگردان اول یعنی جهانی شدن، القای نوعی اراده و اختیار مورد نظر
است و می خواهد این پیام را به خواننده منتقل کند که جهانی شدن،
واقعیتی است ملموس و ضرورتی است گریزناپذیر که هر جامعه اگر
خواهان رفاه شهروندانش باشد، چاره ندارد جز اینکه خود را با این
جریان نیرومند، ضروری و مفید به حال کشورها و به حال جامعه
بشری، سازگار کند و باطیب خاطر و اراده آزاد به مقتضیات آن گردن نهد.
در برگردان دوم یعنی جهانی سازی، سعی بر این است که به واقعیت
دیگری اشاره شود و آن اینکه: جهانی سازی طرحی است که توسط
کشورهای ثروتمند و قدرتمند دنیا و در راس آنها آمریکا، تدوین شده و
منظور از آن ادامه سلطه اقتصادی، سیاسی و نظامی بر دیگر کشورهای
عالم است. آمریکا از مدتها قبل از فروپاشی شوروی، سودای رهبری دنیا
و دستیابی بیشتر به منابع کشورهای دیگر به ویژه کشورهای جهان سوم
را در سر داشته است.
ریچارد نیکسون رئیس جمهور سابق آمریکا در پی رسوایی واترگیت مجبور به استعفا شد. نیکسون پس از این حادثه مدتی انزوا پیشه کرد. در
دوران انزوا و پس از آن حدود 10 جلد کتاب نوشت و تجارب سالیان
دراز تصدی پست های گوناگونش از جمله پست ریاست جمهوری را در
اختیار هموطنانش و در معرض قضاوت و تفسیر جهانیان قرار داد. در
یکی از این کتابها تحت عنوان فراسوی صلح یا برتر از صلح که برخی
صاحب نظران آن را وصیت نامه سیاسی نیکسون می نامند، دیدگاههای
خود را در مورد اینکه آمریکا چگونه می تواند رهبری خود را بر جهان
تحمیل کند آورده است.
طبیعت سرمایه داری
سرمایه داری نظامی است گسترش طلب که همه شیوه های تولید پیش از
خود را نابود می کند. این سخن تکرار فشرده ای است از تاریخ بشر در
دو سه قرن اخیر. اما واقعیت این است که طی 30 سال گذشته، کارکرد
نظام سرمایه داری دستخوش تحولات بنیادی بوده است. از جمله این
تحولات؛ تحمیل نیازهای کاذب بر شهروندان جوامع و گرفتارشدن آنها
در گرداب مخوف مصارف لوکس و غیرضروری است. آلودگی محیط
زیست و معضلات اجتماعی و اقتصادی فراوان دیگر از پیامدهای
ظرفیت مازاد تولید و عدم تعادل طبیعی در بازار عرضه و تقاضای
واقعی است.
رقابت در اقتصاد امروز موجب کاهش سود بنگاههای تولیدی شده و این
موسسات برای برگشت سرمایه اولیه شان دچار مشکل هستند. نجات
سرمایه این بنگاهها از خطر نابودی مستلزم این است که بازار
فروش فرآورده های شان از رشد کافی برخوردار باشد تا از طریق بهره
گیری از حداکثر ظرفیت تولید، فرآورده های بیشتری روانه بازار و آن
را به پول تبدیل کنند، بازار فروشی که رشد چشمگیر داشته و به گونه ای
مناسب جهانی شده باشد. در چنین بازاری اگرچه سود حاصل از قیمت
فروش هر واحد تولید نسبتاً ناچیز است اما با فروش بیشتر، سود حاصل
می تواند قابل توجه باشد. در این بازارها نه فقط رقابت بر سر قیمت
اهمیت بیشتری پیدا کرده بلکه گونه های تازه تری از رقابت پدید آمده
است.
آمارهایی که توسط موسسات پژوهشی صاحب نام منتشر می شود حکایت
از آن دارد که نه تنها در کشورهای جهان سوم،فقر و نداری روزافزون
زندگی شهروندان را دچار مشکل کرده است بلکه در تمام کشورهای
سرمایه داری صنعتی نیز، رشد نابرابری در توزیع درآمد و ثروت و
گسترش فقر، زندگی اکثریت عظیمی از مردم را روز به روز سخت تر
می کند. در چنین شرایطی شرکتهای موفق و سازمانهای تولیدی که
بااستفاده از فناوری پیشرفته توانایی تولید قابل ملاحظه دارند، با
محدودیت بازار فروش روبرو می شوند. این محدودیت را کاهش درآمد
افراد طبقه متوسط از یک سو و حضور رقبای بسیار در بازار تولید از
سوی دیگر، شدت می بخشد. رقابت در کاستن از هزینه تولید و کاهش
قیمت، تولیدکنندگان را ناگزیر می کند تا هم در افزایش کیفیت و هم در
کاهش قیمت، اقدامات موثر به عمل آورند تا بتوانند باکسب توان رقابتی
و گسترش بازار فروش فرآورده ها و خدمات، موجبات ادامه فعالیت خود
را فراهم آورند. با کاهش سودآوری، بازار سهام موسسات تولیدی مختل
می شود و قیمت سهام تنزل می کند.