مصرف طبی زرشک به دوره ی مصر باستان می رسد که فراعنه و ملکه ها، این گیاه را با تخم رازیانه به منظور درمان طاعون مصرف می کردند.
ریشه و ساقه این گیاه زرد رنگ است و اروپایی ها و آمریکای شمالی برای رنگ آمیزی لباس از آن استفاده می کردند. اما ترکیبات موجود در پوست گیاه زرشک، آن را به یک گیاه درمانی تبدیل کرده است.
پوست این گیاه حاوی آلکالوئید هایی است که مهم ترین آنها Berberine است. این آلکالوئیدها خواص آنتی بیوتیکی (ضد باکتری و ضد عفونت) دارند و سبب تحریک بخش هایی از سیستم ایمنی بدن می شوند. برای پی بردن به این اثر،قطره ای زرشک را روی زبان خود بگذارید، خواهید دید دهان شما آبکی می شود. به گفته کارشناسان طب گیاهی،آبکی شدن دهان سبب می شود که بدن بتواند با عفونت مبارزه کند.
انواع عفونت هایی که زرشک می تواند در درمان آنها مؤثر واقع شود عبارت است از:
عفونت گلو، مجاری ادراری، مجاری معده ای – روده ای، ریه ها، عفونت های مخمری و اسهال.
پوست، ریشه و ساقه زرشک در درمان ناراحتی های کلیوی و سنگ های اداری و برای تحریک فعالیت های معده و کبد استفاده می شود.
از پوست گیاه زرشک برای مشکلات جریان خون استفاده می شود و حتی اثر سمی روی انگل سالک دارد و در درمان یرقان، مالاریا، درمان کیسه صفرا به کار می‌رود.
این گیاه منقبض کننده طحال بوده و اثر ضد تهوع دارد، اما استفاده مقدار زیاد آن باعث اسهال و حتی فلج مرکز تنفسی می شود.
مصرف زرشک دو گرم در طول روز و به مدت سه بار توصیه می‌شود و مصرف بیش از اندازه آن می تواند مشکلات زیادی ایجاد کند.