تحقیق مقاله پارامسی

آغازی ای تک سلولی است.

        از لحاظ شکل به کف کفش شبیه است!     

  پارامسی نوعی آغازی جانور مانند (پروتوزوا) است و از باکتری ها و موجودات کوچکتر تغذیه می کند.       پارامسی در بخشی از بدن خود دارای یک فرو رفتگی با نام شکاف دهانی یا دهان سلولی (Oral Groove) است که غذا را از این طریق وارد بدن خود می کند.        پارامسی جزو دسته ای از آغازیان با نام مژک داران است.         یعنی اطراف بدنش را مژک های بسیاری پوشانده اند.      

این مژک ها دو کار مشخص انجام می دهند:

·         غذا را به سمت شکاف دهانی هدایت می کنند.

·         این مژک ها با حرکات هماهنگ خود باعث حرکت پارامسی می شوند.   

   زنش مژک ها همانند حرکت پاهای هزارپا است.     

اگر پارامسی در مسیر حرکت خود با جسم جامدی برخورد کند، مژک ها به سمت روبرو می زنند که باعث         می شود تا پارامسی دنده عقب برود.       از لحاظ اندازه تک سلولی هایی بزرگ به شمار می آیند.       5 تا 6 عدد از آنها در یک میلی متر جا می گیرند و طولی در حدود 180 تا 300 میکرومتر دارند (هر میکرومتر برابر یک میلیونیم متر و یک ده هزارم سانتی متر و یک هزارم میلی متر است).         این جانداران ساکن آب شیرین هستند.           یعنی غلظت آب بیرون از غلظت آب درون بدن این ها بیشتر است.         بنابراین طبق پدیده ی اُسمُز آب از محیط بیرون به داخل بدن این ها نفوذ می کند.        بنابراین حجم آب درون سلول به تدریج افزایش می یابد.            

سوال: چرا با اینکه آب به درون آنها همواره در حال ورود است، آنها نمی ترکند (لیز نمی شوند)؟

پاسخ: زیرا در سلول آنان نوع خاصی از واکوئل ها با نام واکوئل ضربان دار (منقبض شونده) وجود دارد.  این واکوئل ها همواره آب را از درون سلول به بیرون پمپ می کنند.

نوعی تولید مثل جنسی در پارامسی دیده شده است.           هنگامی که سلول به اندازه کافی رشد کرده و بزرگ شود تقسیم دو تایی کرده و به دو سلول جدید تبدیل می شود (توجه داشته باشید که تقسیم دوتایی تولیدمثل غیرجنسی است).                اگر جاندار در شرایط سخت قرار گیرد هسته یک تقسیم میوز کرده و به دو هسته تقسیم می شود.         پارامسی ای که چنین کاری کرده است با یک پارامسی مثل خود کنار هم قرار می گیرند و غشا ها به می پیوندند.           سپس هسته های میوزی با هم تلفیق شده و تقسیمی صورت گرفته و 4 سلول جدید به وجود می آیند.          در چنین حالتی اگر یک صفت خوب یا بد باشد در تمام نسل بعد پخش می شود.            پارامسی ها پروتوزوئرهای تک سلولی (یونی سلولار) هستند و در شاخه مژه داران و سلسله پروتیستا طبقه بندی می‌شوند.          آنها در آب های آرام و آبگیرهای راکد زندگی می‌کنند و بخش اصلی زنجیره غذایی را تشکیل می‌دهند.            آنها از پسمانده جلبکها و سایر موجودات ریز تغذیه می‌کنند و خودشان توسط موجودات کوچک دیگر خورده می‌شوند.            تمام اعضای شاخه مژه داران (سیلیوفورا) به وسیله برآمدگیهای ریز مو مانندی که مژه نامیده می‌شود حرکت می‌کنند.         پارامسی قادر نیست شکل بدنش را مانند آمیب تغییر دهد زیرا غشای (پوسته ی) بیرونی ضخیم و سختی به نام پلیکل دارد.       

    پلیکل غشای سلولی را فرا می‌گیرد. 

      پارامسی دو نوع هسته دارد. 

       هستهٔ بزرگ ماکرونوکلئوس نامیده می‌شود و فعالیتهایی مانند تنفس، سنتز پروتئین و هضم غذا را کنترل می‌کند.   

        هستهٔ کوچک تر میکرونوکلئوس می‌باشد و تنها در طی تولید مثل به کار گرفته می‌شود.      

    تولید مثل در پارامسی شامل تبادل DNA بین میکرونوکلئوس است. برای انجام این امر دو پارامسی از طول به هم می چسبند و از طریق دهان سلولی به هم ملحق می‌شوند.         این فرایند گشنگیری نامیده می‌شود و نوعی تولید مثل جنسی در میکروارگانیسم ها می‌باشد.

پارامسی ها پروتوزوئرهای تک سلولی (یونی سلولار) هستند و در شاخه مژه داران و سلسله پروتیستا طبقه بندی می‌شوند. آنها در آب های آرام و آبگیرهای راکد زندگی می‌کنند و بخش اصلی زنجیره غذایی را تشکیل می‌دهند. آنها از پسمانده جلبکها و سایر موجودات ریز تغذیه می‌کنند و خودشان توسط موجودات کوچک دیگر خورده می‌شوند. تمام اعضای شاخه مژه داران (سیلیوفورا) به وسیله برآمدگی های ریز مو مانندی که مژه نامیده می‌شود حرکت می‌کنند.

پارامسی قادر نیست شکل بدنش را مانند آمیب تغییر دهد زیرا غشای (پوسته ی) بیرونی ضخیم و سختی به نام پلیکل دارد. پلیکل غشای سلولی را فرا می‌گیرد.

پارامسی دو نوع هسته دارد. هستهٔ بزرگ ماکرونوکلئوس نامیده می‌شود و فعالیتهایی مانند تنفس، سنتز پروتئین و هضم غذا را کنترل می‌کند. هستهٔ کوچک تر میکرونوکلئوس می‌باشد و تنها در طی تولید مثل به کار گرفته می‌شود. تولید مثل در پارامسی شامل تبادل DNA بین میکرونوکلئوس است. برای انجام این امر دو پارامسی از طول به هم می چسبند و از طریق دهان سلولی به هم ملحق می‌شوند. این فرایند گشنگیری نامیده می‌شود و نوعی تولید مثل جنسی در میکروارگانیسم ها می‌باشد.