ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بلا احیاء عند ربهم یرزقون.
مپندارید کسانیکه در راه خدا کشته می شوند مرده اند بلکه زنده اند و نزد خدای خویش روزی میگیرند.
وصیت نامه ی من از اینجا شروع می شود. که اولا من خیلی در برابر ملت قهرمان پرور و شهید پرور کوچک هستم،که وصیتی می کنم. من از ملت شهید پرور ایران می خواهم که هیچ موقع امام امت را تنها نگذارند و همیشه به مساجد بروند وبا هم دعای وصت بخوانند تا دشمنان به لرزه بیفتند، و از ملت شهید پرور می خواهم که شبهای جمعه به منزل شهدا بروند و به بازماندگان شهدا تسلی خاطر بدهند ،و آیات قرآنی را درمورد شهادت برای آنها بخوانند. و اگر ملت پشت به امام کنند مثل اینکه خون شهدا را پایمال کرده اند. از خانواده ام می خواهم که برایم هیچ ناراحت نشوند واگر حتی لباس سیاه پوشیده اند تا هفته ی من آنها را دربیاورند. از پدرم میخواهم مانند پدران شهیدان در راه پسرانشان، بکوشد. زیرا که اسلام همیشه پیروز میباشد. از برادرانم میخواهم که به جبهه ها بیاینند و با دشمنان قرآن و اسلام بجنگند. افتخار است برای من، و خانواده ام که در این راه کشته شوم . برایم زیاد گریه نکنید زیرا شهادت افتخاری است برای من. برادرانم هر کمکی که می توانند ،چه از نظر مالی و چه از نظر جانی،به جبهه ها بنمایند. از خدا می خواهم که اگر لایق شهائت هستم ،شهادت را نصیبم گرداند. من از خود چیزی ندارم ، فقط کمی لباس و کتاب . از خانواده ام می خواهم که 1 جلد قرآن را تحویل مسجد محل، و لباس هایم را به مردم فقیر و درویش بدهند و کتابهایم را به هر کسی که لازم دانستند بدهند. ولسلام
ایرج نورانی