آشنایی با معماری ژاپنی با تاخیر زمانی صورت گرفت . یکی از معماران مشهور قرن بیستم که می توان آن را نماینده این نوع معماری نامید کنزوتانگه است . وی در سال 1913 در ژاپن متولد شد . ساختمانهای طراحی شده توسط او ترکیبی است زنده از تکنولوژی پیشرفته ساختمان سازی با معماری سنتی ژاپنی .
کنزوتانگه و همکاران ایده هایی جدید و انقلابی را در زمینه شهرسازی بسط داده و نسبت به تحقق آن کوشیدند .
برنامه ریزی با توجه به انفجار جمعیت در زمینه مسائل مختلف شهرسازی ، از جمله عبور و مرور (ترافیک) ، استانداردسازی با توجه به مقیاسهای انسانی و ... از دیگر فعالیت های این معمار و شهرساز بزرگ است . وی علاوه بر فعالیت های حرفه ای سالها نیز به تدریس در دانشگاه مشغول بود .
آثار معمار ژاپنی کنزو تانگه (متولد 1913) که در اینجا تحت عنوان کارهای کامل سالهای 1949 -1976 ، ارائه شده اند گواه جهت گیری معماری بین‌المللی است .
طراحی تانگه بیش از معماران هم عرض دارای علایم تحول کنونی است : صرفه جویی در وسایل ، انعطاف پذیری احساس ، نمایشگاه عناصر نمادین ، بهره گیری از علم شهرسازی در جهت ساختار و کارهای معمار به نحوی که خلاصه ای از ارتباط او با معمارانی چون Mies van der , Le Corbudier , W.Gropius , Oscar Niemeyer Aivar Aalto , Rohe Louis I. و Eero Saarinen , Johnnes Duiker kahn می باشد . طرح ها و بناهای تانگه نه تنها در سطح بالاتری قرار دارند بلکه آزادی نهایی معماری ژاپنی راکه آوازه جهانی به دست آورده است خاطر نشان می سازند . بناهایی نظیر شهرداریها ، سالنهای اجتماعات و سالنهای ورزشی ، تعبیری منطبق با اهداف خود را یافته اند ، لکن جدا از این ساخت و سازها دروسی که تانگه در دانشگاه ژاپن تعلیم داده است راههای جدیدی را ارائه داده و کتب متعددی در روشن ساختن ارتباط بین سنت و زمان کنونی فراهم کرده اند . مفاهیم تانگه که مرتبط با شهرسازی هستند از اهمیت ویژه ای برخوردارند . این مفاهیم گواه کیفیت‌های بارزی از تخیلی هستند که در مکانهای ایجاد شده برای آرزوهای انسانی تعبیر می شوند و تمامی داده ها را در یک مجموعه پیوسته برای شاخصهای آماری ، جامعه شناختی و اقتصادی که تا این زمان شهرسازان دنیای مدرن از آن الهام می گرفتند ، نظم می بخشد . تانگه با شناخت کاملی که از فشارهای جامعه ژاپنی دارد ، معماری را با استفاده از منابع سنتی و با مشارکت نبوغش احیا می کند .
خانه معمار در توکیو
این خانه که طرح آن در سال 1951 تهیه شد و ساخت آن در سال 1953 خاتمه یافت ، قابل مقایسه با نخستین ساختمانهای هیروشیما است با این تفاوت که کنزو تانگه در اینجا بتن مسلح را عنصر غالب نمی داند بلکه مصالح سنتی نظیر چوب ، و ورق را غلبه بخشیده است . اینها ، سازه ها را تشکیل می‌دهند . خانه به نحو کامل به صورت جزئی از طبیعت اطراف در آمده است . حاصل معماری ، نشان از مهارتی دقیق را با خود دارد . رطوبت شدید فصل تابستان و نیازی که ژاپنیها به کناره گیری از همسایگان دارند توجیه گر ارتفاع بنا از زمین است . ترتیب ساخت ، امکان چینش آزاد را در پلان فراهم می آورد . اتاق بزرگ به تنهایی دارای یک عملکرد نمی باشد . این اتاق بوسیله جداره های متحرک می تواند به سه اتاق کوچک تقسیم شود .
مقیاس تناسب قسمتهای مختلف بنا برگرفته از بافت خانه قدیمی ژاپنی است . ابعاد خانه کمی بزرگتر شده تا پاسخگوی نیازهای مدرن باشد . سقف ، دارای پیشامدگی نسبت به خانه است و بالکن هایی را که در طول نماهای شیشه ای طبقات امتداد یافته اند نیز محافظت می نماید . به مدد شفافیت نماها بخشهای داخلی به سوی قسمت بیرونی امتداد یافته است ، ترتیب قرارگیری ، بسیار نمایان و روشن است . جداره های بزرگ ترکیبهایی غیر تصویری از مرکب چینی را بر خود دارند . این خانه برای من نشانگر تلفیق سنت ژاپنی با شرایط جدید است .
طرح خانه مسکونی
مشاهده شد که طرح مسابقه معماری برای سازمان جهانی بهداشت در سال 1959 مفهوم ویژه ای را توصیه کرده بود که در زمستان 1959 در مطالعه برای یک واحد مسکونی ، زمانی که کنزو تانگه دروسی را در مدرسه پلی تکنیک کمبریج در «ماساچوست» ارائه می داد از نو طرح گردید . وی ضمن اعمال برنامه ژنو در بنا به صورتی نو ، ایده بناهای روی هم چیده شده به صورت مدولار را توضیح داد . کنزو تانگه دو ساختمان هلالی شکل را که پیرامون یک محوطه بزرگ ، از یک نقطه به نقطه دیگر آن ، رو به سوی هم داشتند ، بنا کرد . این ساختمانها بناهای مدوله هستند که در کنار خود فضایی آزاد پدید می آورند . این ساختمانها پشت به تپه هایی دارند که در قسمتهایی از زمین چنین به نظر می رسد که نقطه آزاد ساختمانها هستند .
واحدهای مسکونی در Takamatsou
در سال 1959 ، کنزو تانگه دکترای خود را اخذ کرد . وی برنده جایزه بین‌المللی «معماری امروز» گردید و به مدرسه پلی تکنیک کمبریج در ماساچوست دعوت شد . این مهم ترین سال برای معمار بود . در آن سال ، خانه هایی در Takamatsou مرکز ناحیه kagawa بر روی جزیره Shikokou در دریای جنوبی بنا گردید . تانگه پیشتر از این ، بین سالهای 1955 تا 1958 مرکز اداری آنجا را ساخته بود وی در اینجا یک شهر سنتی را با خانه هایی در ردیفهای دو طبقه پدید آورد . او بتن مسلح را استادانه به کار برد .
طرح جامع Tsoukiji
کنزو تانگه بر اساس پلان توکیو ، طراحی محله Tsoukiji را که یکی از فعال‌ترین بخش های بین Ginza و بندر است ، مورد مطالعه قرار داد .
این مطالعه بسیار مهم ، بین طرح مبتکرانه سال 1960 و پلان بازسازی Skoplie واقع می گردد . معمار به دنبال به کارگیری بالاترین ضریب تراکم در پدید آوردن پل هاست . وسعت تقریبی این ناحیه برابر 300*300 متر مربع می‌باشد و 100.000 نفر در آن مشغول به کارند . رفت و‌آمد روزانه در این محل 5/2 برابر ، بیشتر ات ، این رفت و آمد بایستی با اتصال به بزرگراه شماره 1 که از این منطقه می گذرد و به وسیله یک خط مترو هدایت گردد . پیرامون ایستگاه این مترو گردشگاهها و اماکنی جهت گذراندن اوقات فراغت و میل ارتباط به معبد Tsoukiji-Honganji پیش بینی شده بود . ساختمانها به واسطه دفاتر کار از یکدیگر تمایز می یابند و پلهای ارتباطی طبقات سطوح را پدید می آورند . طرح هنگام مطالعه مقر مرکزی موسسه Dentsou شکل گرفت. ساختمان اداری بزرگی به ارتفاع 100 متر با 21 طبقه بنا می گردید که با داشتن 31 متر عرض ، امکان نوآوری را در زمینه سازماندهی پدید می آورد . البته تعداد طبقات در سالهای 196768 طبقه کاهش یافت و بخش عظیمی از معنای خود را در پلان عمومی از دست داد .
نما یا جزئیات : دفترها با راهروهای باریکی به یکدیگر متصل شده اند و همین حالت در طبقات بالا وجود دارد .