بررسی ویژگیها و معانی در معماری
معماری، رهیافتی است به جعبه ای با دو بعد آرمان و هدف.
آرمان معماری، فرم بخشیدن به یک الگوی جهانی و هدف آن، بیدار کردن احساس انسانی است.
موضوع اولیه ی معماری، ایجاد یک الگوی فضایی است؛ یعنی نظم بخشیدن به یک فضای برهنه و عاری از هر چیز. انتظام فضایی، به معنای استفاده از فرمی است که فضا، منشأ آن است و نظمی شفاف آن را به فضا مرتبط می سازد.
برای دستیابی به این هدف، معماری به هندسه نیاز دارد. هندسه، علم ایجاد نظم منطقی و هوشمندانه ای است که حاصل ارتباط فرم و فرم با فضا می باشد. از این رو، هندسه فرم آرمانی را ایجاد می کند؛ فرمی که بیان بصری مفهوم است و فضایی انتزاعی در آن تجلی می یابد.
به طور کلی، هندسه به ارتباطات منطقی خالص توجه دارد؛ بنابراین هندسه، مفاهیم و ارزشهای اجتماعی را منعکس می سازد و جهانی با منطق شفاف ایجاد می کند. به طور خلاصه، هندسه ثباتی منطقی به طرح می بخشد. از این رو، ثبات و پایداری است که از آن، فرم های منطقی باقی می ماند و ارزش هایی چون صداقت، زیبایی و خوبی در مرحله دوم ارایه می شوند؛ منطقی که احساسات را طرد می کند و تنها، درباره ی حقیقت با ما صحبت می کند. معماری پیوسته در جستجوی انتظامی است که بر اساس نیروی طبیعی و جاذبه زمین باشد؛ اگر چه هنوز به آن دست نیافته است.
بر خلاف هندسه، معماری نمی تواند در تمام ابعاد نفوذ کند؛ زیرا نیروی جاذبه، آن را به حرکت های افقی و عمومی محدود می سازد. معماری، الگویی پویاست.!!!! یک ساختمان، طبیعتاً حرکت نمی کند؛ ولی زمانی که مردم در امتداد مسیری حرکت می کنند، شکل آن، در حال حرکت به نظر می رسد.
مردم با حرکت و تغییر موضوع دوم در معماری، بیدار کردن احساسات انسانی است. هندسه، فضایی منطقی و با ثبات ایجاد می کند. ولی به راستی، این منطق چگونه ما را با تجربه های معماری آشنا می سازد؟ آیا تنها نظم هندسی است که فضا را روشن و واضح می سازد؟ آیا هندسه باعث یکنواختی و سکون نیست؟ آیا نیازی به رهایی فضا از ثبات هندسی ناشی می شود؟ آیا فرم و فضا صرفاً باید بر اساس منطق هندسی شکل گیرد؟
هنگامی که چند فرم یا حجم در کنار هم قرار می گیرند، این هندسه و منطق هندسی است که به آنها نظم و ترتیب می بخشد. زمانی که این انتظام بین عناصر معماری مانند ستون، دیوار، سقف ایجاد می شود، در واقع به آنها هویت می بخشد و در نتیجه، ما نظم موجود در این مجموعه را درک می کنیم. اگر در این عناصر، نسبت ها دقیقاً بر اساس ابعاد و اندازه ها و تناسبات ریاضی باشد، ما یک مجموعه خردمند را احساس می کنیم.
هندسه و تناسبات آن، از اجزاء مختلف یک سیستم واضح بصری می سازد. آیا در این سیستم، صرفاً تناسبات هندسی و ایجاد فضایی با نظمی مشخص مطرح است؟ در پایان، آیا یک سیستم صرفاً موزون و معقولانه، دارای نوعی یکنواختی است؟ هنگامی که نظامی منطقی بر فرم و فضا غالب باشد، فضا را تحت الشعاع خود قرار می دهد. به هر حال، معماری به نظم هندسی نیاز دارد؛ ولی ممکن است این نظم، روح و جان معماری را بگیرد.
بنابراین، اگر معماری صرفاً بر اساس منطق باشد، نمی تواند پاسخگوی روح و احساسات ما باشد. برای دستیابی به این هدف باید از قواعد منطقی و خشک آن کناره گرفت. بنابراین، باید بین قواعد نوعی پویایی و تضاد ایجاد شود تا نیازهای احساسی ما نیز ارضا شود. زیرا این تضاد و پویایی، سرشار از هیجان و احساسات است.
معماری می کوشد تا نظم را برای مردم تجلی سازد و این مردم هستند که در حرکت تدریجی نظم، فضا را درک می کنند و از آن تأثیر می گیرند و بدین گونه معماری از طریق نظم انتزاعی خود در ما تأثیر می گذارد.
در حقیقت، پویایی موضوع معماری نیست، بلکه پیامد آن است. معماری قادر به پیش بینی واکنش های احساسی ما نیست. از این رو آن را نمی توان در روند طراحی پیش بینی کرد، همان گونه که نمی توان شیوه های مختلف یک بازی را پیش بینی کرد؛ زیرا آنچه ذهن ما را تحت تأثیر قرار می دهد، نامشخص است. معماری باید ادامه یابد تا با آزمون و خطای روش های مختلف، بتوان به یک معماری خلاقانه دست یافت.
ویژگی های شاخص معماری آندو، نظم، مردم و احساسات انسانی است. بنابراین، بر اساس الهاماتی که او از این سه عنصر گرفته، پروژه های او را می توان دسته بندی کرد. در معماری آندو، عناصر به شکلی متضاد با هم مرتبط می شوند. بنابراین، فرم در مقابل فرم و فضا، داخل در برابر خارج و طبیعت در برابر هندسه قرار می گیرد. به عبارت دیگر، معماری او حاصل ارتباطی است که بین این عناصر وجود دارد. برای آشنایی و شناخت بیشتر، کارهای آندو را بر اساس ساختار و کالبد به سه بخش معماری یگانه انگاری، دو گانه انگاری و کثرت گرایی تقسیم بندی می کنیم.
آن دسته از کارهایی که در شمار معماری یگانه انگاری قرار می گیرند، دارای فرمی خالص، طراحی واضح و فضایی قومی هستند. این نوع معماری، بیشتر در خانه ها و کلیساهای کوچک دیده می شود. در این فضاها، با آرامشی روبرو می شویم که یادآور فضای سنتی چاپخانه های ژاپنی است. در این فضا، بر اساس ریتمی وحدت بخش، کل به جزء تبدیل می شود. این ریتم، حتی در نور و سایه نیز تکرار می شود.
در معماری دو گانه انگار، آندو روش خاص خود را اعمال می کند. به عبارتی، روش او از هیچ نوع معماری دیگری تأثیر نپذیرفته است. در آنجاست که آندو از فرم بیضوی استفاده می کند؛ ولی در معماری دو گانه انگار، فضا بر اساس نیروی پویا شکل می گیرد. این نیرو، از تضاد بین فرم و فضا حاصل می شود. در این نوع معماری بر خلاف معماری یگانه انگار که فرم بر فضا غالب است فرم و فضا دارای ارزش یکسانی است و در اینجاست که نوآوری های آندو تجلی می یابد. قدرت و منطق مردانه از یکسو و مهربانی و احساسات زنانه از سوی دیگر، شخصیت او را شکل می دهد.
معماری کثرت گرایی آندو شامل تعداد زیادی از کارهای او از سال 1985 به بعد می باشد. این معماری، با فرم های متنوعی که دارای جهت گیریهای مختلفی است، شناخته می شود. در اینجا، تمرکز فضایی که در معماری یگانه انگار وجود داشت، متلاشی و پراکنده می شود و بیشتر به سوی روشنایی و پویایی نیل می کند. فرم از نظر بصری، سبک تر شده و پراکنده می شود. بنابراین در طراحی، فضا از ترکیبات مختلفی شکل می گیرد. از این روست که در کارهای آندو، روش ها و مقیاس های متنوعی دیده می شود.
آشپزخانه در میان فضاهای خانه بیشترین استفاده را پس از اتاق نشیمن دارد و عمدتاً توسط خانم خانه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
آشپزخانه به عبارتی قلب خانه است، بنابراین لازم است علاوه بر رفع نیازهای فیزیکی و فضایی به لحاظ روان شناختی نیز محیطی مطبوع و دلنشین باشد.
از آنجا که این فضا به عنوان محل کار و فعالیت، و نه استراحت ، مطرح است ، ضمن آرامش بخش بودن نباید یکنواخت باشد. با ایجاد تنوع مطلوب در رنگ، بافت و جنس اجزای آن به صورتی هدفمند می توان به میزان قابل توجهی از خستگی چشم در آن کم کرد و آشپزخانه را به محیطی مشوق برای فعالیت تبدیل نمود. وجود ارتباط بین اجزا و وسایل موجود در آشپزخانه از نظر محل قرار گیری ، رنگ ، جنس ، بافت و... است که به محیط آن وحدت می بخشد و مجموعه کاملی را برای ما به نمایش می گذارد.
در آشپزخانه بهتر است از یک یا دو رنگ هماهنگ و نزدیک به عنوان زمینه استفاده کرد و یک یا دو رنگ دیگر را که دارای تضاد بیشتری هستند برای ایجاد تنوع مورد استفاده قرار داد. استفاده از رنگ های روشن و گرم به عنوان زمینه فضای آشپزخانه را بزرگتر نشان می دهد. رنگ های درخشان با تضاد بالا توجه را بیشتر به خود جلب می کنند و رنگ های سرد و عمیق جمع و جور به نظر می رسند. رنگ های تیره غم انگیز ، و رنگ های روشن شادی بخش هستند. تنوع رنگی می تواند در فضا پراکنده باشد که به این ترتیب محیط را یکپارچه نشان می دهد؛ در صورت تمرکز رنگی که برای تنوع انتخاب شده است آن نقطه یا محل چشمگیر و با اهمیت می شود و بلافاصله توجه دیگران را به خود جلب می کند.
در آشپزخانه های کوچک بهتر است امتداد رنگ سقف ، بخشی از دیوارها مثلاً تا بالای کابینت ها را نیز فرا گیرد. به این ترتیب فضا بزرگتر به نظر می رسد.
خانم خانه پیوسته در آشپزخانه حرکت می کند و به این ترتیب ابعاد آشپزخانه و نحوه استقرار و ارتباط مراکز کاری (مثلث کار: ظرفشویی، یخچال، اجاق گاز) نقش مهمی در مسافتی که شخص طی می کند دارد. تحقیقات نشان داده است که مساحت هفت متر مربع حداکثر سطح قابل قبولی است که فرد را کمتر خسته می کند. به این ترتیب فضایی با چهارده تا پانزده متر مربع بزرگترین فضایی است که شخص در آن بدون خستگی زیاد فعالیت های مربوط به آشپزی را انجام می دهد.
بیشترین استفاده در آشپزخانه از مرکز ظرفشویی است. بنابراین بهتر است از اتاق نشیمن یا غذاخوری به این فضا دید وجود نداشته باشد. در آشپزخانه های اوپن(OPEN) بزرگ یا متوسط بهتر است پیشخوان آشپزخانه مقابل ظرفشویی قرار نگیرد و آن بخش از آشپزخانه باز نباشد ، تا سایر قسمت های مرتب در معرض دید قرار گیرد. در صورتی که یک یا دو سمت آشپزخانه (چه کوچک و چه بزرگ) به اتاق نشیمن یا هال باز باشد، می توان با استفاده از وسایل تزیینی روی بخشی از پیشخوان و ایجاد تضاد بین آن عناصر و زمینه آشپزخانه ، به ترتیبی پیشخوان آشپزخانه را چشمگیر نمود و توجه افراد را از داخل آشپزخانه به آن منعطف کرد. با ایجاد نقطه یا سطح کانونی زیبا فضای داخل کمتر به چشم می آید.
● آشپزخانه شما با توجه به وسعت آن معمولاً به سه نوع روشنایی نیاز دارد:
- روشنایی عمومی برای فضا که از طریق لامپ سقفی تأمین می شود.
- روشنایی در زیر کابینت های فوقانی برای سطح کار مورد استفاده، که معمولاً از لامپ های مهتابی ضعیف استفاده می شود. این روشنایی به ویژه در آشپزخانه های بزرگ ضروری است.
نور موضعی بر روی ظرفشویی یا پیشخوان آشپزخانه که از طریق لامپ های سقفی یا دیواری تأمین می شود.
این فضا به عنوان محل کار و فعالیت، و نه استراحت ، مطرح است ، ضمن آرامش بخش بودن نباید یکنواخت باشد. با ایجاد تنوع مطلوب در رنگ، بافت و جنس اجزای آن به صورتی هدفمند می توان به میزان قابل توجهی از خستگی چشم در آن کم کرد و آشپزخانه را به محیطی مشوق برای فعالیت تبدیل نمود.
●نکاتی برای بهترین استفاده از آشپزخانه:
کابینت های فوقانی را تا سقف ادامه دهید ، طبقه آخر کمدهای فوقانی برای نگهداری انواع اشیاء و لوازم کم مصرف مناسب هستند.
▪ در فکر ظرف زباله چند محفظه ای باشید؛
▪ در آینده مراحل اولیه تفکیک زباله باید در منزل انجام شود.
▪ از چهار پایه هایی در اندازه های مختلف می توان برای زیرپایی یا قرار دادن برخی چیزها استفاده کرد. کابینت های پایین معمولاً ۶۰ سانتیمتر عمق دارند و کابینت های فوقانی ۴۰ تا ۴۵ سانتیمتر. در آشپزخانه های کوچک بهتر است یک یا دو کابینت با عمق ۶۰ سانتیمتر تا بالا امتداد یابد تا بیشترین استفاده از فضا به عمل آید. اگر انتخاب کابینت ها برای این کار هدفمند صورت گیرد ، در زیبایی فضا هم تأثیر مناسب می گذارد.
▪ کابینت های فوقانی نیز دو ردیف دارند و به سقف می رسند، استفاده از شیشه در آنها باعث می شود ظروف ، ادویه جات و... را آسانتر پیدا کنید . قاب پهن دور این شیشه ها و تقسیم بندی آنها مسلط به سایر شکل های آشپزخانه است و باعث جلب توجه می شود.
▪ استفاده از چراغ های آویزان روی پیشخوان علاوه بر آنکه توجه را از داخل آشپزخانه به این سطح معطوف می کند از ارتفاع فضا نیز به طور حسی می کاهد. این امر با قرار دادن رنگ های زنده و متضاد در زمینه رنگ سفید آشپزخانه تشدید می شود.
▪ بهتر است کانال های کولر به رنگ دیوار رنگ آمیزی شوند تا کمترین تأثیر را بگذارند.
▪ استفاده از روشن ترین رنگ برای آشپزخانه کوچک آن را بزرگتر می نمایاند.
▪ امتداد یافتن کابینت های فوقانی بالای یخچال ، گاز و... تعداد قفسه بیشتری در اختیار ما قرار می دهد.
▪ تعبیه یک آهنربای قوی در کناره کابینت می تواند آسودگی خیال را برای محل کاردها به همراه داشته باشد.
رنگ های جسورانه ی صورتی پررنگ و سبز – آبی ویژگی های بارزی دارند. برای جذابیت بیش تر، نقوش هندسی روی قفسه ی پایینی نقاشی شده است. البته، نباید در این کار زیاده روی کنید، زیرا این نقش ها ممکن است خیلی زود خسته کننده شوند. بهتر است برای کابینت ها رنگ هایی که با بیش تر رنگ ها در آشپزخانه همخوانی دارند – مثلاً آبی روشن و آبی سیر – استفاده کنید. در این جا کابینت ها آبی روشن و سطح روی کابینت ها آبی تیره است که با رنگ های متالیک توازن و آرامش ایجاد می کند. رنگ های متالیک براق در یخچال و فریزر و اجاق گاز و صندلی دیده می شود. روی دو ردیف کاشی دیواری نیز افشانه ی
بررسی ویژگیها و معانی در معماری
معماری، رهیافتی است به جعبه ای با دو بعد آرمان و هدف.
آرمان معماری، فرم بخشیدن به یک الگوی جهانی و هدف آن، بیدار کردن احساس انسانی است.
موضوع اولیه ی معماری، ایجاد یک الگوی فضایی است؛ یعنی نظم بخشیدن به یک فضای برهنه و عاری از هر چیز. انتظام فضایی، به معنای استفاده از فرمی است که فضا، منشأ آن است و نظمی شفاف آن را به فضا مرتبط می سازد.
برای دستیابی به این هدف، معماری به هندسه نیاز دارد. هندسه، علم ایجاد نظم منطقی و هوشمندانه ای است که حاصل ارتباط فرم و فرم با فضا می باشد. از این رو، هندسه فرم آرمانی را ایجاد می کند؛ فرمی که بیان بصری مفهوم است و فضایی انتزاعی در آن تجلی می یابد.
به طور کلی، هندسه به ارتباطات منطقی خالص توجه دارد؛ بنابراین هندسه، مفاهیم و ارزشهای اجتماعی را منعکس می سازد و جهانی با منطق شفاف ایجاد می کند. به طور خلاصه، هندسه ثباتی منطقی به طرح می بخشد. از این رو، ثبات و پایداری است که از آن، فرم های منطقی باقی می ماند و ارزش هایی چون صداقت، زیبایی و خوبی در مرحله دوم ارایه می شوند؛ منطقی که احساسات را طرد می کند و تنها، درباره ی حقیقت با ما صحبت می کند. معماری پیوسته در جستجوی انتظامی است که بر اساس نیروی طبیعی و جاذبه زمین باشد؛ اگر چه هنوز به آن دست نیافته است.
بر خلاف هندسه، معماری نمی تواند در تمام ابعاد نفوذ کند؛ زیرا نیروی جاذبه، آن را به حرکت های افقی و عمومی محدود می سازد. معماری، الگویی پویاست.!!!! یک ساختمان، طبیعتاً حرکت نمی کند؛ ولی زمانی که مردم در امتداد مسیری حرکت می کنند، شکل آن، در حال حرکت به نظر می رسد.
مردم با حرکت و تغییر موضوع دوم در معماری، بیدار کردن احساسات انسانی است. هندسه، فضایی منطقی و با ثبات ایجاد می کند. ولی به راستی، این منطق چگونه ما را با تجربه های معماری آشنا می سازد؟ آیا تنها نظم هندسی است که فضا را روشن و واضح می سازد؟ آیا هندسه باعث یکنواختی و سکون نیست؟ آیا نیازی به رهایی فضا از ثبات هندسی ناشی می شود؟ آیا فرم و فضا صرفاً باید بر اساس منطق هندسی شکل گیرد؟
هنگامی که چند فرم یا حجم در کنار هم قرار می گیرند، این هندسه و منطق هندسی است که به آنها نظم و ترتیب می بخشد. زمانی که این انتظام بین عناصر معماری مانند ستون، دیوار، سقف ایجاد می شود، در واقع به آنها هویت می بخشد و در نتیجه، ما نظم موجود در این مجموعه را درک می کنیم. اگر در این عناصر، نسبت ها دقیقاً بر اساس ابعاد و اندازه ها و تناسبات ریاضی باشد، ما یک مجموعه خردمند را احساس می کنیم.
هندسه و تناسبات آن، از اجزاء مختلف یک سیستم واضح بصری می سازد. آیا در این سیستم، صرفاً تناسبات هندسی و ایجاد فضایی با نظمی مشخص مطرح است؟ در پایان، آیا یک سیستم صرفاً موزون و معقولانه، دارای نوعی یکنواختی است؟ هنگامی که نظامی منطقی بر فرم و فضا غالب باشد، فضا را تحت الشعاع خود قرار می دهد. به هر حال، معماری به نظم هندسی نیاز دارد؛ ولی ممکن است این نظم، روح و جان معماری را بگیرد.
بنابراین، اگر معماری صرفاً بر اساس منطق باشد، نمی تواند پاسخگوی روح و احساسات ما باشد. برای دستیابی به این هدف باید از قواعد منطقی و خشک آن کناره گرفت. بنابراین، باید بین قواعد نوعی پویایی و تضاد ایجاد شود تا نیازهای احساسی ما نیز ارضا شود. زیرا این تضاد و پویایی، سرشار از هیجان و احساسات است.
معماری می کوشد تا نظم را برای مردم تجلی سازد و این مردم هستند که در حرکت تدریجی نظم، فضا را درک می کنند و از آن تأثیر می گیرند و بدین گونه معماری از طریق نظم انتزاعی خود در ما تأثیر می گذارد.
در حقیقت، پویایی موضوع معماری نیست، بلکه پیامد آن است. معماری قادر به پیش بینی واکنش های احساسی ما نیست. از این رو آن را نمی توان در روند طراحی پیش بینی کرد، همان گونه که نمی توان شیوه های مختلف یک بازی را پیش بینی کرد؛ زیرا آنچه ذهن ما را تحت تأثیر قرار می دهد، نامشخص است. معماری باید ادامه یابد تا با آزمون و خطای روش های مختلف، بتوان به یک معماری خلاقانه دست یافت.
ویژگی های شاخص معماری آندو، نظم، مردم و احساسات انسانی است. بنابراین، بر اساس الهاماتی که او از این سه عنصر گرفته، پروژه های او را می توان دسته بندی کرد. در معماری آندو، عناصر به شکلی متضاد با هم مرتبط می شوند. بنابراین، فرم در مقابل فرم و فضا، داخل در برابر خارج و طبیعت در برابر هندسه قرار می گیرد. به عبارت دیگر، معماری او حاصل ارتباطی است که بین این عناصر وجود دارد. برای آشنایی و شناخت بیشتر، کارهای آندو را بر اساس ساختار و کالبد به سه بخش معماری یگانه انگاری، دو گانه انگاری و کثرت گرایی تقسیم بندی می کنیم.
آن دسته از کارهایی که در شمار معماری یگانه انگاری قرار می گیرند، دارای فرمی خالص، طراحی واضح و فضایی قومی هستند. این نوع معماری، بیشتر در خانه ها و کلیساهای کوچک دیده می شود. در این فضاها، با آرامشی روبرو می شویم که یادآور فضای سنتی چاپخانه های ژاپنی است. در این فضا، بر اساس ریتمی وحدت بخش، کل به جزء تبدیل می شود. این ریتم، حتی در نور و سایه نیز تکرار می شود.
در معماری دو گانه انگار، آندو روش خاص خود را اعمال می کند. به عبارتی، روش او از هیچ نوع معماری دیگری تأثیر نپذیرفته است. در آنجاست که آندو از فرم بیضوی استفاده می کند؛ ولی در معماری دو گانه انگار، فضا بر اساس نیروی پویا شکل می گیرد. این نیرو، از تضاد بین فرم و فضا حاصل می شود. در این نوع معماری بر خلاف معماری یگانه انگار که فرم بر فضا غالب است فرم و فضا دارای ارزش یکسانی است و در اینجاست که نوآوری های آندو تجلی می یابد. قدرت و منطق مردانه از یکسو و مهربانی و احساسات زنانه از سوی دیگر، شخصیت او را شکل می دهد.
معماری کثرت گرایی آندو شامل تعداد زیادی از کارهای او از سال 1985 به بعد می باشد. این معماری، با فرم های متنوعی که دارای جهت گیریهای مختلفی است، شناخته می شود. در اینجا، تمرکز فضایی که در معماری یگانه انگار وجود داشت، متلاشی و پراکنده می شود و بیشتر به سوی روشنایی و پویایی نیل می کند. فرم از نظر بصری، سبک تر شده و پراکنده می شود. بنابراین در طراحی، فضا از ترکیبات مختلفی شکل می گیرد. از این روست که در کارهای آندو، روش ها و مقیاس های متنوعی دیده می شود.
آشپزخانه در میان فضاهای خانه بیشترین استفاده را پس از اتاق نشیمن دارد و عمدتاً توسط خانم خانه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
آشپزخانه به عبارتی قلب خانه است، بنابراین لازم است علاوه بر رفع نیازهای فیزیکی و فضایی به لحاظ روان شناختی نیز محیطی مطبوع و دلنشین باشد.
از آنجا که این فضا به عنوان محل کار و فعالیت، و نه استراحت ، مطرح است ، ضمن آرامش بخش بودن نباید یکنواخت باشد. با ایجاد تنوع مطلوب در رنگ، بافت و جنس اجزای آن به صورتی هدفمند می توان به میزان قابل توجهی از خستگی چشم در آن کم کرد و آشپزخانه را به محیطی مشوق برای فعالیت تبدیل نمود. وجود ارتباط بین اجزا و وسایل موجود در آشپزخانه از نظر محل قرار گیری ، رنگ ، جنس ، بافت و... است که به محیط آن وحدت می بخشد و مجموعه کاملی را برای ما به نمایش می گذارد.
در آشپزخانه بهتر است از یک یا دو رنگ هماهنگ و نزدیک به عنوان زمینه استفاده کرد و یک یا دو رنگ دیگر را که دارای تضاد بیشتری هستند برای ایجاد تنوع مورد استفاده قرار داد. استفاده از رنگ های روشن و گرم به عنوان زمینه فضای آشپزخانه را بزرگتر نشان می دهد. رنگ های درخشان با تضاد بالا توجه را بیشتر به خود جلب می کنند و رنگ های سرد و عمیق جمع و جور به نظر می رسند. رنگ های تیره غم انگیز ، و رنگ های روشن شادی بخش هستند. تنوع رنگی می تواند در فضا پراکنده باشد که به این ترتیب محیط را یکپارچه نشان می دهد؛ در صورت تمرکز رنگی که برای تنوع انتخاب شده است آن نقطه یا محل چشمگیر و با اهمیت می شود و بلافاصله توجه دیگران را به خود جلب می کند.
در آشپزخانه های کوچک بهتر است امتداد رنگ سقف ، بخشی از دیوارها مثلاً تا بالای کابینت ها را نیز فرا گیرد. به این ترتیب فضا بزرگتر به نظر می رسد.
خانم خانه پیوسته در آشپزخانه حرکت می کند و به این ترتیب ابعاد آشپزخانه و نحوه استقرار و ارتباط مراکز کاری (مثلث کار: ظرفشویی، یخچال، اجاق گاز) نقش مهمی در مسافتی که شخص طی می کند دارد. تحقیقات نشان داده است که مساحت هفت متر مربع حداکثر سطح قابل قبولی است که فرد را کمتر خسته می کند. به این ترتیب فضایی با چهارده تا پانزده متر مربع بزرگترین فضایی است که شخص در آن بدون خستگی زیاد فعالیت های مربوط به آشپزی را انجام می دهد.
بیشترین استفاده در آشپزخانه از مرکز ظرفشویی است. بنابراین بهتر است از اتاق نشیمن یا غذاخوری به این فضا دید وجود نداشته باشد. در آشپزخانه های اوپن(OPEN) بزرگ یا متوسط بهتر است پیشخوان آشپزخانه مقابل ظرفشویی قرار نگیرد و آن بخش از آشپزخانه باز نباشد ، تا سایر قسمت های مرتب در معرض دید قرار گیرد. در صورتی که یک یا دو سمت آشپزخانه (چه کوچک و چه بزرگ) به اتاق نشیمن یا هال باز باشد، می توان با استفاده از وسایل تزیینی روی بخشی از پیشخوان و ایجاد تضاد بین آن عناصر و زمینه آشپزخانه ، به ترتیبی پیشخوان آشپزخانه را چشمگیر نمود و توجه افراد را از داخل آشپزخانه به آن منعطف کرد. با ایجاد نقطه یا سطح کانونی زیبا فضای داخل کمتر به چشم می آید.
● آشپزخانه شما با توجه به وسعت آن معمولاً به سه نوع روشنایی نیاز دارد:
- روشنایی عمومی برای فضا که از طریق لامپ سقفی تأمین می شود.
- روشنایی در زیر کابینت های فوقانی برای سطح کار مورد استفاده، که معمولاً از لامپ های مهتابی ضعیف استفاده می شود. این روشنایی به ویژه در آشپزخانه های بزرگ ضروری است.
نور موضعی بر روی ظرفشویی یا پیشخوان آشپزخانه که از طریق لامپ های سقفی یا دیواری تأمین می شود.
این فضا به عنوان محل کار و فعالیت، و نه استراحت ، مطرح است ، ضمن آرامش بخش بودن نباید یکنواخت باشد. با ایجاد تنوع مطلوب در رنگ، بافت و جنس اجزای آن به صورتی هدفمند می توان به میزان قابل توجهی از خستگی چشم در آن کم کرد و آشپزخانه را به محیطی مشوق برای فعالیت تبدیل نمود.
●نکاتی برای بهترین استفاده از آشپزخانه:
کابینت های فوقانی را تا سقف ادامه دهید ، طبقه آخر کمدهای فوقانی برای نگهداری انواع اشیاء و لوازم کم مصرف مناسب هستند.
▪ در فکر ظرف زباله چند محفظه ای باشید؛
▪ در آینده مراحل اولیه تفکیک زباله باید در منزل انجام شود.
▪ از چهار پایه هایی در اندازه های مختلف می توان برای زیرپایی یا قرار دادن برخی چیزها استفاده کرد. کابینت های پایین معمولاً ۶۰ سانتیمتر عمق دارند و کابینت های فوقانی ۴۰ تا ۴۵ سانتیمتر. در آشپزخانه های کوچک بهتر است یک یا دو کابینت با عمق ۶۰ سانتیمتر تا بالا امتداد یابد تا بیشترین استفاده از فضا به عمل آید. اگر انتخاب کابینت ها برای این کار هدفمند صورت گیرد ، در زیبایی فضا هم تأثیر مناسب می گذارد.
▪ کابینت های فوقانی نیز دو ردیف دارند و به سقف می رسند، استفاده از شیشه در آنها باعث می شود ظروف ، ادویه جات و... را آسانتر پیدا کنید . قاب پهن دور این شیشه ها و تقسیم بندی آنها مسلط به سایر شکل های آشپزخانه است و باعث جلب توجه می شود.
▪ استفاده از چراغ های آویزان روی پیشخوان علاوه بر آنکه توجه را از داخل آشپزخانه به این سطح معطوف می کند از ارتفاع فضا نیز به طور حسی می کاهد. این امر با قرار دادن رنگ های زنده و متضاد در زمینه رنگ سفید آشپزخانه تشدید می شود.
▪ بهتر است کانال های کولر به رنگ دیوار رنگ آمیزی شوند تا کمترین تأثیر را بگذارند.
▪ استفاده از روشن ترین رنگ برای آشپزخانه کوچک آن را بزرگتر می نمایاند.
▪ امتداد یافتن کابینت های فوقانی بالای یخچال ، گاز و... تعداد قفسه بیشتری در اختیار ما قرار می دهد.
▪ تعبیه یک آهنربای قوی در کناره کابینت می تواند آسودگی خیال را برای محل کاردها به همراه داشته باشد.