تحقیق مقاله گسترش کشارزی در آسیا و آفریقا

گسترش کشاورزی در آسیا و آفریقا

انقلاب ژن مستلزم سطح بسیار زیادی از ظرفیت موسسه ای نسبت به انقلاب سبز به لحاظ تحقیقات کشاورزی، حفاظت هوشی درست، و بازارهای ورودی و خروجی کشاورزی می باشد.

سابقه

بدون شک، گسترش کشاورزی حالا به برنامه ی اصلی توسعه بر می گردد. شکست تصدیق شده ی مدل گسترش T&V در آسیا و آفریقا در اواخر دهه ی هشتاد و اوایل دهه نود مناقشه بر روی فرم ها و اصلاحات گسترشی و مدلهای رشدی نظیر مدارس کشاورزی بر انگیخته است. امروزه اصلاحات گسترشی در بسیاری از کشورهای آسیا و آمریکای لاتین و در مقداری کمتر در آفریقا در حرکت هستند. هدف این بازنگری خلاصه کردن مقالات علمی در مورد نقش سیستم های گسترش کشاورزی در کمک به کشاورزان خرده مالک در آفریقا و آسیا در افزایش تولید کشاورزی معیشت شان است.

5 علت توضیح می دهند که چرا گسترش کشاورزی نهاد مهمی جهت تلفیق با طرح سیستم های اطلاعاتی و دانشی برای خرده مالکان است؟

         - اول، دپارتمان های توسعه در اکثر وزارت خانه های کشاورزی به لحاظ تعداد پرسنل بخش عمده ای شکل می دهند.  برای مثال در هند 100000 عامل توسعه ای و در ایتوپی 10000 عامل تخمین زده می شود و دولت ایتوپی در حا آموزش 33000 عامل دیگر است.

دوم، به علت فراخوان ها برای توسعه ی پیش رونده توسط بازار، معماران گسترش عمومی، مدلهای آموزش کشاورزی و تحقیقات در هر دو قاره آسیا و آفریقا در حال چالش هستند تا سیستم های کمتر هزینه بر و کثرت گرایانه تری هستند که سازمان های دولتی بتوانند خصوصی شان کنند.

سوم، یک بازشناسی در حال رشدی وجود دارد که توسعه باید ورای انتقال تکنولوژی جدید محصولات غذایی به کشاورزان گسترش یابد و بر مبنای کمک به فقرای روستایی بوسیله ی ارتقای تنوع کشاورزی، افزایش استخدام روستایی، و کمک به کشاورزان جهت دستیابی به بیوتکنولوژی (تکنولوژی زیستی) و دستیابی به بازارهای صادراتی استوار باشد.

چهارم، گستردگی سریع مدل توسعه ای مدرسه کشاورزی (FFS ) اهدا کنندگان را تشویق کرده که برنامه اصلی توسعه قرار دهند. مدل FFS مدل آموزش اجتماعی است که در حدود 50 تا 70 کشور در طول 15 سال گذشته اتخاذ شده است. هر چند، اقتصاددانان متعدد استدلال می کنند که این مدل پس از عقب نشینی کمک های خارجی، از نظر مالی ادامه دادنی نیست.

پنجم، بخش خصوصی در گستردن اطلاعات به خرده مالکان پرورش دهنده ی محصولات GM در هندوستان، چین، برزیل و آفریقای جنوبی نقش مهمی ایفا می کند. این توسعه جدید تحقیقات در مورد فرمهای خصوصی و جدید مدل های گسترش خصوصی – عمومی را فرا می خواند.

موضوعات مفهومی

پراکندگی تکنولوژی منبع قدرتمندی از تغییر اقتصادی برای نسلها بوده است. در طول دهه های 1950 و 1940 ، اشاعه تحقیقات در دپارتمان های جامعه شناسی روستایی در ایالات متحده تکوین یافت. تا دهه ی 1960، این عرف ها در علوم ارتباطات، جغرافیا، بازاریابی و اقتصاد ادامه یافت. برای بحث در مورد اشاعه تحقیقات، اشاعه ی ابداعات کلاسیک Radger را بخوانید که اول بار در 1962، منتشر و بعد در 2003،1995،1983،1971 و فعالیت Raling روزآمد شد.

پیش ار بحث در مورد مدل های اساسی توسعه ای، لازم به ذکر است که این گسترش و توسعه چگونه با نهادهای توسعه ای نظیر گروههای تولید کننده، نهادهای تحقیقاتی، آموزش عالی کشاورزی و بازارهای ورودی و خروجی مرتبط است. نمودار سیستم اطلاعات و دانش کشاورزی(AKIS ) که در دهه ی 1990 رونق پیدا کرد بر اهمیت گستردن سیستم نهادهایی(مثل تحقیقات، توسعه و آموزش) تاکید دارد که با هم همکاری و ارتباط دارند تا به هدف کلی افزایش بهره وری کشاورزی دست پیدا کنند.

نمودار AKIS

هر چند، نمودار AKIS به علت تجسم خطی اش در تحویل تکنولوژی به شرکت های بزرگ نقد شده است در حالی که کشاورزان دارای زمین و منابع محدود را نادیده می گیرد و به کشاورزان در مورد مشکلات و اولویت های شان برای تحقیقات دولتی و دانشگاهی گوش فرا نمی دهند. پس، مناقشه مفهومی حالا از نمودار AKIS  به سیستم های ابداع و نوآوری کشاورزی تغییر یافته است. در طول چند سال قبل، ابداعات نشان افتخار محافل آکادمیک و اهداکنندگان را بدست آورده است درست مثل آنچه تحقیقات سیستمهای زراعتی (FSR ) در اواخر دهه ی 70 و دهه ی 80 بدست آوردند. هر چند، تحقیقات FSR حالا به عنوان بخشی از تحقیقات تشریک مساعی تصور می شود. همچنین، FAO/Rome در سال 1992 دپارتمان تحمل پذیری را پایه گذاشت و بعد نامش را در 1 ژانویه ی 2007 به " دپارتمان منابع طبیعی " تغییر داد. چرا؟ مشاهده کنندگان متعدد خاطر نشان می کنند که نمودار تحمل پذیری هرگز مشروعیت عقلانی  حمایت اهدا کنندگان را بدست نمی آورد. آیا نمودار سیستم های ابداعی از همان مسیری تبعیت می کنند که FSR و تجربه FAO در مورد تحمل پذیری پیروی کردند؟

سیستم های ابداعی حالا به عنوان بخش اصلی جهت توسعه ی نسل جدیدی از پروژه های اهدایی به کار می روند. (شکل 2). کشورهای بسیاری از ظرفیت پیشرفته ی ابداعی به عنوان       " کانال ارتباطی برای بودجه گذاری اهدا" استفاده می کنند. گر چه، گزارشهای اخیر (FARA 2007)، و بانک جهانی به مشکلات عملی کردن راهکار ابداعی اشاره می کنند. یک پرسش هنوز وجود دارد که آیا راهکار ابداعی را می توان عملی ساخت و آیا در شناسایی نحوه ی ارتقای پیشرفت کشاورزی خرد، مالک در آفریقا موثر است. اگر چه نمودار AKIS ساده انگارانه است، هنوز مفهوم سودمندی در تاکید بر اهمیت گسترش سیستم آموزشی، تکنولوژیکی و نهادهای گسترشی ای است که پیش برندگان کشاورزی سنتی است. لازم است این سه نهاد اصلی برای " خرید راه پروسه ی رشد و پیشرفت " تا نقطه ای است که در آن شرکای دولتی- خصوصی و سرمایه گذاری لازم برای پیشبرد پروسه های تحولی کشاورزی کمک کنند.

6 مدل از گسترش کشاورزی

اخیرا، 6 مدل اصلی گسترشی در مراحل متعدد توسعه و اجرا در جهان در حال توسعه وجود دارد. در عوض تلاش برای شناسایی بهترین مدل برازنده ی گسترش، برای یک کشور خاص، واقعیت این است که کثرت گرایی مدل ها در اکثر کشورهای آسیا و آفریقا به کار می رود. تقریبا هر کشور در حال توسعه ای امروزه آمیزه ای از شرکت های دولتی، NGO و خصوصی را دارد که به خرده مالکان کمک می کنند. 6 مدل گسترشی ذیل در کشورهای در حال رشد استفاده می شوند:

مدل گسترش ملی دولتی به لحاظ تاریخی مدل غالب در سرتاسر جهان بوده و معمولا نهاد کلیدی وزارت کشاورزی بوده است. هر چند، در ایالات متحده، گسترش دولتی یا عمومی در دانشگاههای state land grant واقع می شود. هزینه ی معامله land grant  (اختصاص زمین برای مکان های دولتی) اندک است چون یک مدیر، وزیر کشاورزی، مسئول هماهنگی و مدیریت این سه نهاد وابسته به هم است: تحقیقات کشاورزی، گسترش و آموزش عالی کشاورزی. هر چند مدل دانشگاه کشاورزی کشور هندوستان (SAU) بر مبنای مدل land grant ایالات متحده استوار است، SAU ها مسئول دپارتمان کشاورزی در ایالات مربوطه ی شان و شورای هندی تحقیقات کشاورزی استوار است.

مدل تحقیقات و گسترش محصولات کشاورزی توسط قدرت های مستعمره ای در مالزیا، مالی و مستعمره های دیگر صادر کننده ی پنبه، روغن نخل و غیره عرضه شد. این مدل تحقیقات و توسعه را ترکیب می کند و هنوز در بسیاری از کشورها در اجراست. در مالی، برای مثال، به کشاورزان خرده مالک پنبه، سیستم توسعه و تحقیقات پنبه ای خدمت می کند در حالی که مدل توسعه ی دولتی به کشاورزان خارج از منطقه ی پنبه خدمت می کند.

مدل گسترش آموزش و بازدید (T&V ) در اوایل دهه ی 70 در ترکیه شروع شد و بعد به هندوستان و سراسر آفریقا و تحت حمایت مالی بانک جهانی در اواخر 70و80 گسترش یافت. مدل T&V در حدود 3 میلیارد دلار کمک اهداکنندگان را در دوره ی 1195-1975 مصرف کرد. اگر چه، مدل T&V اثبات شده که به لحاظ مالی غیر قابل ادامه دادنی است. با این حال، بعضی کشورها (مثل زامبیا و مالی) اخیرا از برنامه های جزئی تغییر داده شده ی T&V استفاده می کنند.

مدل گسترش NGO . در دهه ی 90،  بسیاری NGO ها تغییر منش دادند و از تامین کنندگان کمک غذا و همیاری انسان دوستانه به عوامل یا کارگزاران توسعه حرکت کردند. NGO ها در بسیاری از کشورهای آفریقایی که عمدتا تحت تامین مالی اهدا کنندگان دو جانبه قرار داشتند، در دهه ی 1990 پروژه های توسعه ی غذا و اجتماع را مقرر کردند. برای مثال، در موزابیک در 2005، NGO ها 480 توسعه طلب را در مقایسه با 770 کارگر گسترش دولتی به استخدام درآوردند.

مدل گسترش خصوصی. این مدل در کشورهای صنعتی نظیر هلند، زلاند نو، و ایالات متحده و همین اواخر در کشورهایی با درآمد متوسط نظیر پین و کشورهای کم درآمدی مثل اوگاندا رواج یافت. تحت این مدل، از کشاورز انتظار می رود که مقداری از هزینه ی توسعه را با این امید بپردازد که تخصیص های دولتی در مورد گسترش و توسعه کاهش یابد. ولی تا به امروز شواهد اندکی در دست است که کشاورزان خرده مالک بتوانند با پرداخت توصیه ی گسترش و توسعه "راهشان را از فقر بخرند". محققان بسیاری در حال سند سازی خصوصی سازی گسترش در اوگاندا، هستند ولی هیات دادوری هنوز در مورد تحمل پذیری مالی گسترش خصوصی تردید دارد.

راهکار مدرسه ی کشاورزی(FFS ). این مدل در دهه ی 1980 زمانی در آسیا تکوین پیدا کرد که کارگران گسترش به کشاورزان در مورد استفاده از IPM ( مدیریت ادغامی آفات) جهت کنترل آفات زراعتی مناطق تک محصولی برنج در فیلیپین و اندونزی توصیه هایی ارائه کردند. این مدل در کاهش مصرف آفت کش ها تا 80 در صد در این دو کشور تاثیر قابل ملاحظه ای داشت. مدل FFS حالا در حدود 50 کشور در حال توسعه استفاده می شود. گزارش شده که کشاورزان در حال تکمیل دانشکده در پراکندن و ترویج تکنولوژی جدید به همسایگان خود موفقیت محدودی دارند. پس توضیح می دهد که چرا نیاز به تحقیقات در موضوعات ذیل وجود دارد: آیا مدارس مزرعه ای دانش کشاورزان را در کوتاه، میان و بلند مدت افزایش می دهد؟ آیا دانش فزون یافته ی کشاورزانی که مدرسه ی آموزش را تمام کرده اند به محصولات زراعی بیشتر و بهره وری بالاتر کشاورزی منتهی می شود؟ چرا ترویج تکنولوژی از کشاورزان حضور یافته در مدرسه به کشاورزان همسایه این قدر محدود است؟ سرانجام، آیا مدل از نظر مالی ادامه دادنی است؟

حالا باید به سراغ بحث فراز و نشیب مدل گسترشی T&V و رشد مدرسه ی کشاورزان برگردیم که حالا در سطوح ملی و مادون ملی در حدود 50 تا 70 کشور در حال توسعه اجرا می شوند. باید همچنین تکوین مدل گسترشی ATMA را هم مورد تاکید قرار  دهیم که در هندوستان در حال گسترش سریع است و در مورد نقش جدید چین در گسترش کشاورزی آفریقا نظر بدهیم.

مدل گسترش T&V آموزش و بازدید

سازمان کشاورزی و غذای سازمان ملل ( FAO ) با استنتاج تجربه ی مزرعه ای و ارائه ی رایزنی به کشورهای عضو در مورد دامنه ای از مدلهای گسترشی نظیر نسبتهای گسترش/ کشاورز و عمکرد مدلهای مختلف از دهه 1940 تا 1980 رهبری جهانی عرضه کرد. ولی رهبری جهانی FAO در گسترش و توسعه در اواخر دهه ی 70 و کل دهه ی 80 مورد چالش تامین بودجه و ارتقای ستیزه جویانه ی بانک جهانی در مدل جدید گسترشی – مدل T&V – قرار گرفت.

مدل T&V اولین بار در ترکیه بسط پیدا کرد و بعد در دهه ی 1970 به هندوستان معرفی شد و در کشورهای متعدد در دهه ی 80 اتخاذ شد. پیش آورد یا فرضیه ی این مدل آن بود که تکنولوژی محلا در دسترس و منتظر انتخاب شدن توسط کشاورزان است. بنابر این، متخصصان گسترش مورد آزمایش با گروهی از کشاورزان روستاهای اطراف هر شب(بعدها هر ماه) دیدار می کردند و به آنها آموزش می دادند پیغامهایی مثل کارکردهای بهبود یافته ی کشاورزی را به کشاورزان روستاهای شان منتقل کنند. سیستم T&V عوامل خط مقدم توسعه را از خرید کود و بذر ممانعت کرد چون معتقد بود که عوامل و کارگزاران توسعه باید بر معرض پیغامهای جدید تمرکز کنند. ولی با به کارگیری عوامل بیشتر روستایی، هزینه های دولت بیشتر شد.