اختلالات فراگیر رشد
اختلالات فراگیر رشد با اسیب شدید و گسترده زمینه های گوناگون رشد مشخص می شوند مانند: اختلال در مهارتهای تعامل اجتماعی متقابل, مهارتهای ارتباطی, یا وجود رفتار, علایق و فعالیتهای کلیشه ای, اختلالهای کیفی که این وضعیتها را مشخص می کنند, با توجه به سطح رشد و سن عقلی فرد تفاوتهای اشکار دارند. این بخش شامل اختلالهای زیر است:
اختلال اتیستیک , اختلال رت, اختلال از هم پاشیدگی کودکی , اختلال اسپرژر و اختلال فراگیر رشد که به گونه ای دیگر مشخص نشده است. این اختلالها معمولا در نخستین سالهای زندگی اشکار شده و اغلب با درجه هایی از عقب ماندگی ذهنی همراهند, که در این صور عقب مانگی باید روی محور 2 کدگذاری شود.
اختلال های فراگیر رشد گاهی همراه با گروه گسترده ای از سایر بیماریهای جسمانی دیده می شوند( مانند نابهنجاریهای کروموزومی, عفونتهای مادرزادی , نابهنجاریهای ساختاری دستگاه اعصاب مرکزی ) . اگر چنین اختلالهایی وجود داشته باشند, باید روی محور 3 کدگذاری شوند. هرچند در گذشته اصطلاحاتی مانند روان پریشی و اسکیزوفرنی کودکی را برای اشاره به افرادی که به این اختلالها دچار بودند, به کار می بردند, ولی اکنون شواهد قابل ملاحظه ای وجود دارند دال بر اینکه اختلالهای فراگیر رشد با اسکیزوفرنی کودکی تفاوت دارند (هرچند کودکی که اختلال فراگیر رشد دارد بعدها ممکن است دچار اسکیزوفرنی شود) .
اختلال اتیستیک
اگرچه اوتیسم اولین بار بطور رسمی در سال 1943 توسط لئوکانر معرفی شد اما احتمالا پیش از ان نیز نمونه هایی تحت عنوان بچه های وحشی یا احمق گزارش شده است.
سردرگمی های زیادی قبل و پس از توصیف کانر در مورد اینکه اوتیسم بعدا به صورت اسکیزوفرنی یا سایر انواع سایکوز گسترش می یابد وجود داشته است. کانر در گزارش های خود یازده مورد را معرفی می کند که مشکلات زیادی در رابطه با سایر افراد داشتند . در حالی که در برقراری ارتباط و کار با اشیا» توانایی بسیار زیادی از خود نشان می دادند. وی همچنین مشاهده کرد در صورت پیشرفت زبان, این کودکان مشکلاتی نظیر اکولالیا خواند داشت. این افراد همچنین رفتار و اعمال تکراری و بی هدفی را بطور مداوم و به صورت کلیشه ای تکرار می کنند.
برای سالهای متمادی تصور براین بود که اوتیسم تظاهر اولیه اسکیزوفرنی است. البته مطالعات گسترده بعدی مشخص کردند که اسکیزوفرنی کودکی و اوتیسم دو اختلال متفاوت و مجزا هستند. اوتیسم اولین بار در DSMIII درحیطه اختلالات نافذ رشدی ( PDDs) معرفی شد.
ویژگی ها و اختلال های توام
برخلاف اختلال اتیستیک , در اختلال اسپرژر عقب ماندگی ذهنی دیده نمی شود, اما در موارد اتفاقی عقب ماندگی ذهنی نیز مشاهده شده است( برای مثال وقتی عقب ماندگی ذهنی فقط در سال های دبستانی , بدون تاخیر اشکار شناختی یا زبانی در نخستین سالهای زندگی ظاهر می شود) . تغییر پذیری در کارکردهای شناختی ممکن است مشاهده شود, که اغلب با نقاط قوت در زمینه های توانایی کلامی ( برای مثال : واژگان , حافظه شنوایی طوطی وار ) و ضعفهایی در زمینه های غیر کلامی ( برای مثال مهارتهای دیداری - حرکتی و دیداری - قضایی ) همراه است. ممکن است کودک از نظر حرکتی دست و پا چلفتی و بی دقت باشد, اما این حالت اغلب نسبتا خفیف است, هرچند مشکلات حرکتی ممکن است به طرد شدن از سوی همسالان و انزوای اجتماعی منجر شود( برای مثال , ناتوانی برای شرکت در ورزشهای گروهی ) . در اختلال اسپرژر نشانه های فعالیت افراطی و فقدان توجه اغلب دیده می شود و تشخیص اختلال کاستی توجه - بیش فعالی برایشان گذاشته می شود. گزارش شده است که اختلال اسپرژر با تعداد دیگری از اختلالهای روانی , از جمله اختلالهای افسرده کننده رابطه دارد.
ویژگی های خاص وابسته به سن و جنسیت
در سنین مختلف تصویر بالینی ممکن است به گونه ای متفاوت ظاهر شود. اغلب ناتوانی اجتماعی افراد دچار این اختلال به مرور زمان برجسته تر می شود . در نوجوانی برخی از افراد دچار این اختلال ممکن است استفاده از زمینه های توانایی یا نقاط قوت خود ( برای مثال , تواناییهای کلامی طوطی وار ) را برای جبران زمینه های ضعف , یاد بگیرند. افراد دچار اختلال اسپرژر ممکن است مورد ازار و اذیت قرار گیرند, که این موضوع همراه با انزوای اجتماعی و افزایش توانایی خوداگاهی , ممکن است در نوجوانی واوایل جوانی موجب افسردگی و اضطراب شود. این اختلال در پسران بسیار بیشتر از دختران ( دست کم 5 برابر ) تشخیص داده می شود.
شیوع
درباره شیوع اختلال اسپرژر داده های قطعی وجود ندارد.
دوره یا سیر
اختلال اسپرژر یک اختلال پیوسته بوده و در تمام طول عمر دوام می یابد . کودکان دبستانی تواناییهای کلامی خوب ممکن است تا اندازه ای شدت کژ کاریهای اجتماعی کودک را پوشانده و همچنین مراقبان و معلمان را گمراه نماید. یعنی مراقبان و معلمان ممکن است بر مهارتهای کلامی خوب کودک متمرکز شوند اما به مشکلات او در سایر زمینه ها ( به ویژه سازگاری اجتماعی ) توجه نکنند . همچنین مهارتهای کلامی نسبتا خوب کودک ممکن است موجب شود تا معلمان و مراقبان به اشتباه مشکلات رفتاری کودک را به لجبازی یا سرسختی او نسبت دهند . علاقه به برقراری روابط اجتماعی ممکن است در نوجوانی افزایش یابد زیرا فرد برخی از راههای پاسخگویی انطباقی به مشکلات خود را یاد می گیرد, برای مثال , ممکن است کاربرد قواعد کلامی اشکار یا روزمره را در موقعیتهای تنش زای خاص بیاموزد. افراد بزرگتر ممکن است به رابطه دوستانه علاقه داشته باشند, اما اداب و رسوم تعامل اجتماعی را درک نکنند و احتمالا با افراد بسیاربزرگتر یا کوچکتر از خودشان رابطه برقرار کنند . پیش اگهی این اختلال بسیار بهتر از اختلال اتیستیک به نظر می رسد, زیرا بررسی های پیگیری حاکی از ان است که بسیاری از این افراد به عنوان بزرگسالان می توانند استخدام شوند و زندگی خود کفا داشته باشند .