تاثیر ارتفاع بر ورزش
ورزش های مربوط به ارتفاعات بلند، فوق العاده مفرح هستند. اما می تواند روی افرادی که بدنشان آمادگی لازم را برای این نوع تجربه ندارد، تاثیرات جوی بگذارد. در ارتفاعات بلند هوا رقیق تر( کم اکسیژن تر) است. قلب باید با ضربان سریع تری کار کند تا بتواند جوابگوی نیازهای اکسیژن بدن باشد. تغییرات ناگهانی در ارتفاع و میزان کار قلب در مدت معین (کارمیزان)، می تواند زندگی شما را به خطر بیندازد.
نشانه های پر خطر به هنگام ورزش عبارتند از کم آوردن نفس، سریع شدن تنفس، ضربان قلب سریع تر، عملکردهای ورزشی ضعیف و چاقی زودرس. خیلی مراقب باشید، اگرقصد بالارفتن یا صعود به یک ارتفاع بالاتر را دارید. از چند روز قبل از آن، از کارهای سخت و طاقت فرسا اجتناب کنید.
مشکلات دیگری که می توانند مانع از ورزش کردن شوند، نیز به وجود می آیند، مانند سردرد، اضطراب، تهوع و استفراغ، احساس یک نوع بیماری همیشگی، از دست دادن اشتها و یک ناتوانی در خوابیدن. بدن برای تطابق یافتن با ارتفاعات به زمان نیاز دارد. این کار را با ساختن هرچه بیشتر گلبول های قرمز خون به منظور حمل اکسیژن بیشتر انجام می دهد. در حدود 8 روز طول می کشد تا بدن کاملاً با ارتفاعات تطبیق پیدا کند. درصورت برطرف نشدن نشانه ها، به پایین برگردید.
مشکلات نادر، اما جدی ممکن است زمانی که خیلی سریع از ارتفاع طبیعی خودتان به ارتفاع بالاتر می روید، حاصل شوند. مراقب تنگی نفس، تنفس و ضربان قلب سریع و ضعیف باشید. درد قفسه سینه، سردرد شدید و گیجی هم ممکن است به مراقبت های پزشکی سریع نیاز داشته باشد.
افرادی که بدن آماده تری دارند، کمتر دچار عوارض مربوط به ارتفاعات بلند می شوند. وقتی که برای اولین بار می خواهید به ارتفاعات بروید، فعالیت های سنگین انجام ندهید. چند روز به بدنتان فرصت دهید که خود را با شرایط ارتفاع جدید وفق دهد. ساعاتی را به استراحت اختصاص دهید. مایعات زیاد بنوشید. اگر نشانه های مشکلات فوق برطرف نشد، به پایین برگردید و دیگر ادامه ندهید. به مراقبت های پزشکی نیز ممکن است نیاز باشد.
به هر حال، برای کوهنوردی، صعود یا دوچرخه سواری در ارتفاعات، حتماً آمادگی بدنی داشته باشید. ابتدا بدن خود را از هر لحاظ آماده کنید. اگر برای نخستین بار است که از ارتفاعات بالا میروید، سخت فعالیت نکنید و به ندای بدنتان گوش فرا دهید.
مزایای سلامت روحی ناشی از فعالیت های جسمی
1-کاهش اضطراب
نتایج بهتر با ” تمرینات آیروبیک“
بهتر شدن بعد از چند هفته تمرین منظم
بهترین مزایا برای افرادی که آمادگی بدنی کمی برای شروع دارند.
بهترین مزایا برای افرادی که برای شروع، بسیار نگران هستند.
2- کاهش افسردگی
بهتر شدن بعد از چند هفته تمرین منظم
بهترین نتیجه بعد از تمرین به مدت چند بار در هفته حاصل می شود.
با فعالیت های ورزشی سخت تر بهتر می شود.
بهترین فعالیت برای افرادی که افسردگی های شدیدتر دارند ( به تحقیقات بیشتری نیاز است)
مزایایی (برای نگرانی و افسردگی) که برای مداوای بیماری های مشابه دیگر هم بسیار حائز اهمیت هستند:
فعالیت مربوط به عزت نفس
فعالیت مربوط به خواب و استراحت
فعالیت مربوط به توانایی مقابله با استرس
درحال حاضر، گاهی داشتن اطلاعات عمومی در زمینه ورزش، برای سلامت جسمی فرد، بسیار خوب است. با این حال، تنها درسال های اخیر، خواندن مجلات و ارزیابی های مثبت در این زمینه، طرفدار پیدا کرده است. جامعه دانشمندان بیشتر در این رابطه هشدار داده و تبلیغ می کنند. نتایج تجربی ناشی از گزارش رئیس کل بهداری در باره بهداشت و فعالیت جسمی را در نظر بگیرید که می گوید:
فعالیت های جسمی منظم می تواند خطر ابتلا به افسردگی را کاهش دهد، با این حال به تحقیقات بیشتری در این رابطه نیاز است. استفاده از کلماتی که به دقت انتخاب شده اند، نظیر ” به نظر می رسد“ و ” ممکن است “، نشان دهنده احتیاط افراد جامعه دانشمند است که ادعا می کنند با ورزش کردن، می توان به مزایای بهداشت روان دست یافت. بخشی از مشکل در تفسیر علمی این موضوع، این است که بالغ بر 100 مطالعه و بررسی علمی در زمینه ورزش و رابطه آن با افسردگی یا رابطه ورزش با اضطراب، سورت گرفته و هیچیک از آنها از لحاظ آماری قادر به نشان دادن مزایای مهم مربوط به مداوا کردن این نوع بیماری ها با ورزش نبوده اند. کمی مطالعات بالینی آزمایشی، و این حقیقت که یافته های مهم و غیر مهم موجود ” قاتی پاتی“ شده اند و در نتیجه کار را برای دانشمندان دشوار کرده اند، باعث شده که آنها نتوانند یک تائیدیه محکم در رابطه با تاثیر مثبت ورزش بر سلامت روان، ارائه دهند. هیچ شکی نیست که موضوعات مربوط به سلامت ذهن به مطالعات تجربی و بالینی بیشتری نیاز دارد. این می تواند به ویژه در تعیین این موضوع که آیا ورزش در بهبود بیماری های مختلف روحی، تاثیر گذار است یا خیر، بسیار مفید باشد.
با این وجود، تا زمانی که این مطالعات تجربی و بالینی، عینیت پیدا کند، کماکان می توان به گفته هایی که در مورد رابطه ورزش با سلامت روحی وجود دارد، تاحدودی اطمینان کرد.
چه شواهدی باعث شده است که برخی از دانشمندان در رابطه با ارائه جملات قطعی تر، دچار تردید شوند؟ یک دلیل برای مثبت نگری بیشتر در این زمینه، نتایج حاصل از بررسی های کیفی اخیر ( به عبارتی متا- آنالیز) بوده است، در رابطه با تعدادی از موضوعات مربوط به بهداشت روان، صورت گرفته است. این بررسی ها از لحاظ شیوه بررسی با بررسی های قدیمی، تفاوت دارند. یک متا – آنالیز به نتایج خلاصه ای در زمینه این نوع مطالعات منجر می شود. با ترکیب همه مطالعات چاپ شده و چاپ نشده و ادغام نتایج آنها، می توان آمار دقیق تری در این زمینه به دست آورد. مزیت دیگر استفاده از این نوع فرآیند بررسی ها و مطالعات را تکرار کند.
دو مزیت دیگری که متا- آنالیز دارد، مربوط می شود به انواع دیگر بررسی ها مشتمل بر:
(a) استفاده از یک تکنیک کمی که تخمینی کلی از بزرگنمایی تاثیرات مداوا با ورزش ارائه بدهد، و(b) توانایی آن برای آزمایش متغیرهای احتمالی تعدیل کننده، برای تعیین اینکه آیا آنها بر روابط سلامت روحی و ورزش، تاثیر داند یا خیر.
با ارائه چنین مزایایی این مقاله در اصل به نتایج حاصل از بررسی متا- آنالیز در مقیاسی وسیع پرداخته است.
کاهش اضطراب، درنتیجه انجام فعالیت های ورزشی
تخمین زده شده است که درایالات متحده امریکا، درحدود 3/7 درصد از جمعیت بزرگسالان، دچار اختلال اضطراب هستند که نیازمند پاره ای معالجات است. به علاوه، احساسات مربوط به استرس، نظیر اضطراب، در میان افراد سالم، بیشتر رایج است. توجیهات اخیر به پیشگیری به واسطه ورزش، به عنوان یک جایگزین یا مرتبط با نوآوری های گذشته نظیر روان درمانی یا درمان های دارویی بیشتر شده است.
اضطراب با ظهور شکل منفی ارزیابی تشخیصی، به وسیله نگرانی، تردید و دلواپسی خودش را نشان می دهد. برطبق بررسی های لازاروس و کوهن (1977) ” ... در مقابله با نیازهایی که منابع یک سیستم را تحمیل کرده یا افزایش می دهد یا ... ، نیازهایی که هیچ نوع آمادگی برای آنها وجود ندارد یا واکنش های سازگاری اتوماتیک ندارند، ... رو به افزایش هستند.“ اضطراب یک پدیده ادراکی است و معمولا با ابزاری مثل پرسشنامه، مورد ارزیابی قرار می گیرد. این پرسشنامه ها اغلب سنجش های روان شناختی بعدی را به دنبال دارند که به افزایش اضطراب و عوارض آن ( تپش قلب، فشار خون، خراب شدن پوست، انقباض ماهیچه ای) مربوط می شوند. یکی از مرزهای بین ارزیابی های موقعیتی و خصوصیتی، اضطراب را می سنجد. اضطراب موقعیتی یک زمینه کلی برای واکنش به بسیاری از موقعیت ها همراه با اضطراب بسیار زیاد است. از سویی دیگر، اضطراب موقعیتی، خیلی خاص تر است و به اضطراب فرد در یک لحظه خاص اطلاق می شود. به رغم اینکه جنبه های ” خصوصیتی“ و ” موقعیتی “، دو امر جدا از یکدیگر هستند، ارزیابی های عملکردی موجود، مقدار قابل توجهی وجوه مشترک در این دو نوع اضطراب نشان می دهد.