چکیده: نتیجه گیری بیماران روانی گروهی دیگر از نیازمندترین بیماران جامعه اند که متأسفانه در جامعهما کمتر مورد توجه و درمان صحیح واقع شده اند. اما امروزه با توجه به فراوانی اینگونه افراد و تنوع در اختلالات روانی- روحی و نیز با پیشرفت علوم پزشکی و درمانی اینافراد بیش از گذشته مورد توجه واقع شده اند. در طی جدیدترین بررسیها در طبقه بندی اختلالات روانی - روحی بیش از 200 نوع اختلالدسته بندی شده است که برای درمان آنها از روشهای نوین دارویی و غیر دارویی استفادهمی شود. یکی از شیوه های درمان غیر دارویی ،هنردرمانی می باشد که در این روش از تأثیرات روانی برخی هنرها از جمله نقاشی بر ذهن و روان بیمار استفاده می شود. مقایسه آماری نشان می دهد که از دهه (1950) به بعد با کشف داروهای جدید و ابداع روشهای نوین درمانی از جمله هنردرمانی،تعداد بیماران روانی و مدت اقامت آنها در بیمارستانهای روانی کاهش چشمگیر داشته است. تاریخ هنردرمانی شاید به 23 قرن قبل باز می گردد. اما رد پای هنردرمانی به شیوه جدید که در آن انواع مختلف این رشته و روشهای تحلیل روانی وجود دارد فقط تا (200) سال پیش قابل پیگیری است. استفاده از رنگها در این مورد جایگاه خاصی دارد و از آنجا که هر بیمار با توجه بهنوع اختلال و بیماریش رنگ خاصی را ممکن است برگزیند و یا در حالات روحی مختلف رنگهایی مختلف با توجه به روحیه خاص خود در آن زمان را بکار ببرد و یا اینکه ممکن است رنگی را بکار نبرد و به یک طرح بدون رنگ اکتفا کند. توجه به رنگها و استفاده از آنهااز این جهت بسیار حائز اهمیت است که رنگها در شخصیت انسانها تأثیر بسزایی دارند و آدمی از هماهنگی موجود بین رنگها احساس خوشایندی می نماید. در مبحث هنردرمانی رنگ به تنهایی وسیله پر قدرتی برای بیان حالات درونی است. رنگهاتأثیرات متفاوتی بر روان و اعصاب انسان دارند. همچنان که رنگها گرم تحریک کننده اند و سبب تحرک و فعالیت می گردند،رنگهای سرد موجب سکون ،بی حرکتی و حالات انفعالی هستند. امروزه روان درمان گران با بهره گیری از تأثیر رنگها بر روان آدمی استفاده از هنردرمانی به بهبودی سریعتر بیماران کمک زیادی کرده اند. با اینکه اختلالات و بیماریهای روانی مدتهای مدیدیست کهبه عنوان یک از حادترین گروه بیماریها شناخته شده اند ولی هنوز آنگونه که باید در کشور ما به این مورد نپرداخته اند و در جامعه ما جایی برای یک بیمار روانی حتی پس از بهبودی کامل و ترخیص از بیمارستان وجود ندارد. در یک آمار دقیق با در نظر گرفتن تعداد تخت و تعداد بیماران روانی موجود به صحت مطالب بالا پی می بریم و هر چند در ریشه یابی بیشتر بیماریها و اختلالات روانی به خانواده و جامعه می رسیم ولی متأسفانه جامعه ما این افراد را حتی با توجه به استعدادهاو تواناییهای خاصی که به طوری حیرت انگیز در برخی بیماران وجود دارد،باز هم طرد میکند.بسیاری از بیماران مذکور پس از بهبود یافتن و ترخیص می توانند در کارگاههای مختلفی به صورت ماهرانه فعالیت کنند حتی بهتر از افراد عادی جامعه ولی اجتماع هنوز براین باور نیست و یکی از بزرگترین مشکلات موجود نپذیرفتن اینگونه افراد به عنوان افرادی عادی حتی در خانواده هاست. در مورد مشکلات گفته شده بهتر است زندگی بیماران پساز ترخیص پیگیری شود و حتی اقدام به ایجاد کارگاههایی ویژه جهت اشتغال این افراد پس از بهبودی و مرخص شدن از بیمارستان نمایند،تا هم به بهبودی کامل این مددجویان کمکشود وهم اینگونه به عنوان فردی سالم به جامعه بازگردانده و پذیرفته شوند. توجه بیشتر به برخی از این گروه افراد مستعد نه تنها ضرری برای جامعه ندارد بلکه با استفاده از قابلیتها و توانایی آنان در زمینه های کاری مختلف به اقتصاد جامعه کمکهم می شود. به امید اینکه افراد مذکور بتوانند بر اثر برخوردهای اصولی و درمان بهموقع به آغوش باز جامعه بازگردند و مفید واقع شوند.