اقتصاد کار
به غیر از ژوزف شومپیتر که فقط چند ماه قبل از مرگش به آثار ابن خلدون دسترسی پیدا کرد، جوزف اشپنگلر و چارلز عیسوی، دو تن از اقتصاددانان مطرح غرب، آدام اسمیت و دیوید ریکاردو را واضعان نظریهء ارزش می دانند. طبق نظر آدام اسمیت که بعدها توسط دیویود ریکاردو بسط یافت، ارزش مبادلاتی یک شیء برابر با مدت زمان کاری است که برای تولید آن صرف می شود. براساس این مفهوم، کارل مارکس نتیجه گرفت که دستمزد کار باید با تولید کار مساوی باشد و اصطلاح انقلابی خود «ارزش مازاد» را عنوان کرد که به معنی بازده ناعادلانه ای است که به سرمایه دارانی اختصاص می یابد که کار طبقهء کارگر یا پرولتاریا را استثمار می کنند. با این وجود، این ابن خلدون است که در عین اعتقاد به اقتصاد بازار آزاد، برای اولین بار نظریهء ارزش کار را بدون زواید کارل مارکس عنوان کرده است.
از نظر ابن خلدون، کار منشا ارزش است. وی ضمن ارایهء شرح مفصلی از نظریهء ارزش کار، برای اولین بار در تاریخ، این نظریه را ارایه داد. نیازی به گفتن نیست که ابن خلدون هیچ گاه از آن به عنوان نظریه نام نبرد ولی به طور استادانه ای آن را (در جلد دوم ترجمهء روزنتال به انگلیسی) در لابه لای بررسی اش دربارهء کار ارایه داد.
نظر ابن خلدون در این باره را بعدها دیوید هیوم در گفتارهای سیاسی (منتشر شده در ۱۷۵۲ م) این چنین بیان داشت: «هر چیزی در دنیا توسط کار خریداری می شود.»
حتی آدام اسمیت نیز از این نقل قول به عنوان یک پانویس بهره برده است: «هر چیزی که با پول یا کالا خریداری می شود، در حقیقت با کار خریداری شده است. در واقع آن پول یا کالا، در کار ما صرفه جویی می کنند. ارزش هر کالایی که فرد صاحب آن است، با میزان کاری که وی را قادر به خرید یا تصاحب آن می کند، برابر است. بنابراین، کار، ابزار واقعی مبادلهء ارزش تمامی کالاهاست.» اگر این متن را که در سال ۱۷۷۶ میلادی در اثر عمدهء آدام اسمیت چاپ شده است، به دقت بررسی شود می توان ریشه های آن را در مقدمهء ابن خلدون یافت. طبق نظر ابن خلدون کار برای کسب تمامی عواید و نیز انباشت سرمایه ضروری است.
ابن خلدون تمامی درآمدها را به دو دسته تقسیم می کند: «ربح (درآمد کل) و کسب (درآمد برای امرار معاش.) ربح زمانی کسب می شود که فرد برای خود کار می کند و محصولات را به دیگران می فروشد. در این جا ارزش باید شامل بهای مواد خام و منابع طبیعی نیز شود. کسب، زمانی حاصل می شود که فرد برای خود کار کند. بسیاری از مترجمین اشتباه مشابهی را در مورد فهم ربح، تکرار کرده اند. ربح، بسته به زمینه اش، به معنای سود و یا درآمد کل نیز هست. در این مورد، ربح به معنای درآمد کل است، زیرا بهای فروش کالا، شامل بهای مواد خام و منابع طبیعی نیز هست. خواه ربح و یا کسب، تمامی درآمدها، ارزشی هستند که از کار انسان ناشی می شوند. طبق نظر ابن خلدون، گرچه ارزش اشیاء شامل هزینهء مواد خام و منابع طبیعی نیز هست، ولی از طریق کار است که ارزش، افزایش یافته و ثروت بیش تر می شود. با تلاش کم تر انسان، ممکن است مسیر عکس اتفاق بیفتد. ابن خلدون، تاکید زیادی بر نقش «تلاش اضافی» داشت که بعدها با عنوان «بازدهی نهایی» شناخته شد. نظریهء کاروی، دلیلی بر ظهور شهرها ارایه کرد که کانون های تمدن هستند.
از آن جایی که طبق اندیشه های ابن خلدون، کار، شرط لازم و کافی درآمد و سود است، پس منابع طبیعی فقط شرط لازم محسوب می شوند. کار و حاصل آن، منجر به تولید می شود که آن نیز به نوبهء خود از طریق تهاتر و یا کاربرد پول، که طلا یا نقره است، مبادله می شود. این فرآیند، درآمد و سودی را باعث می شود که پس از کم کردن هزینهء مواد خام، ارزش کار را نصیب خود می کند. مدت زمان مدیدی پیش از آن که دیوید ریکاردو، در سال ۱۸۱۷، کتاب عمده اش در اقتصاد «اصول اقتصاد سیاسی و مالیات» را منتشر کند، ابن خلدون، تبیین اولیه دربارهء تفاوت های عواید کار را ارایه داد. این تفاوت ها به تفاوت در مهارت، اندازهء بازارها، موقعیت صنعت گری یا حرفه و به میزانی که حاکم و یا اتباع او محصول نهایی را خریداری می کنند، نسبت داده می شود. هر اندازه که نوع خاصی از کار، ارزشمندتر شود و تقاضا برای محصول آن از عرضه فراتر رود، درآمد ناشی از آن کار نیز باید افزایش یابد.درآمدهای بالای یک حرفه، دیگران را به سوی آن جذب می کند، پدیده ای پویا که نهایتا به افزایش عرضهء آن و متعاقبا به کاهش سود حاصل از آن، منتهی می شود. این اصل در تحلیل اولیه و خردمندانهء ابن خلدون از تنظیمات طولانی مدت درون مشاغل و بین مشاغل، توضیح داده شده است. با این حال، این دیدگاه را جان مینارد کینز، با سخن معروف خود، «در طولانی مدت، ما همه خواهیم مرد» مورد حمله قرار داد. با این وجود تحلیل ابن خلدون نه تنها از نظر تاریخی، درست از آب درآمد، بلکه اندیشه های محوری اقتصاددانان کلاسیک را نیز شکل داده است.
ابن خلدون به اختصار مشاهده، بررسی و تبیین کرد که چگونه عواید حاصل از کاری مشابه، ممکن است از محلی به محل دیگر، متفاوت باشد. برای مثال، درآمدهای قضات، صنعتگران و حتی گدایان، مستقیما به درجهء رفاه و سطح زندگی هر شهری وابسته است که این ها نیز به نوبهء خود، از ثمرات کار و وجود مجتمع های تولیدی، ناشی می شوند. آدام اسمیت، تفاوت در عواید کار را با مقایسهء آن ها در انگلیس و بنگال توضیح داد و مسیر مشابهی با ابن خلدون پیمود که چهار قرن قبل از وی، درآمدها در فض و تلمسان را مقایسه کرده بود. این، نه آدام اسمیت و بلکه ابن خلدون بود که برای اولین بار، سهم کار به عنوان ابزاری برای ساختن ثروت ملل را نشان داده و اظهار کرد که کار، افزایش بهره وری و مبادلهء محصولات در بازارهای بزرگ، علل اصلی ثروت و رفاه کشور هستند. بالعکس، کاهش بهره وری می تواند به رکود در اقتصاد و کاهش درآمدهای مردم منجر شود: «تمدن های بزرگ، سودهای بیش تر را نیز به بار می آورند، زیرا میزان زیاد کار، عامل سود است.»
همچنین مدت ها قبل از آدام اسمیت، ابن خلدون دلایلی قوی برای اقتصاد آزاد و آزادی انتخاب ارایه کرد. از جمله سرکوب گرترین شیوه ها، که عمیقا به جامعه آسیب می رساند این است که شهروندان را به انجام کاری خاص وادار کنیم. کار خود یک کالاست و امکان دارد که افراد هیچ منبع درآمدی غیر از کارشان نداشته باشند. پس اگر افراد به انجام کاری مجبور شوند که برای آن آموزش ندیده اند و یا به داشتن شغلی خاص در حرفهء خود مجبور شوند، آنان ثمرهء کار خود را از دست خواهند داد و از بخش عمده ای از درآمدشان، محروم خواهند شد. برای به حداکثر رساندن درآمدها و سطح رضایت شغلی، فرد برای انجام هر کاری که استعدادهای طبیعی و قابلیت های اکتسابی اش اجازه می دهد، باید آزاد باشد. از طریق استعدادهای خدادادی و توانایی های مکتسب، فرد می تواند آزادانه کالایی با کیفیت بالا و واحدهای بیش تری در هر ساخت کاری، تولید کند.
عبدالرحمان ابن محمد ابن خلدون تونسی_ ۱۳۳۲۲۱۴۰۶۶ میلادی)، معروف به ابن خلدون، در اثر معروف خود «مقدمه» شالوده های چندین رشته مختلف علمی، به ویژه علم عمران را بنیان نهاد. نوشته های فوق العادهء وی در مورد اقتصاد باید او را در تاریخ اقتصاد به عنوان یکی از پیشگامان این علم قرار می داد، البته اگر نخواهیم وی را پدر علم اقتصاد بخوانیم; عنوانی که به آدام اسمیت که آثار بزرگ حدود ۳۷۰ سال پس از مرگ ابن خلدون نگاشته شد، اختصاص یافته است. ابن خلدون نه تنها با عنوان کردن مسایلی چون تولید، عرضه و قیمت، بذرهای اقتصاد کلاسیک را افشاند، بلکه با مطرح کردن موضوعاتی مانند مصرف، تقاضا و سود، شالوده های نظریهء اقتصادی مدرن را نیز پی ریزی کرد.
پیش از ابن خلدون، افلاطون و گزنفون، شاید برای اولین بار شرح مختصری را دربارهء تخصصی شدن و تقسیم کار ارایه دادند. مصریان باستان به ویژه در دورهء سلسلهء هجدهم، به منظور صرفه جویی در زمان و تولید بیش تر در هر واحد زمانی، فنون تخصصی شدن را در سطحی غیر تئوریک، به کار بستند. به دنبال افلاطون، ارسطو ضمن ارایهء تعریفی از اقتصاد در بررسی خود در مورد مبادلات، کاربرد پول را مد نظر قرار داد. مثال وی دربارهء استعمال کفش برای پوشیدن و استفاده از آن در مبادله، بعدها توسط آدم اسمیت به عنوان ارزش در کاربرد و ارزش در مبادله مطرح شد. جنبهء دیگری از اندیشهء اقتصادی قبل از ابن خلدون، آثار مکتب مدرسی (اسکولاستیک) بود که در راستای سعادت تمامی ابنای بشر، اقتصاد را در چارچوب قوانین مبتنی بر مفروضات مذهبی و اخلاقی قرار می دادند.
ابن خلدون به تمامی این اندیشه ها از جمله اندیشه های مرتبط با مفروضات مذهبی و اخلاقی آگاه بود. ارتباط بین اصول مذهبی و اخلاقی از یکسو و حکمرانی خوب از سوی دیگر، در نقل و بحث ابن خلدون دربارهء نامه معروف طاهربن حسین _۷۷۵۵۸۲۲۲ م) به فرزندش عبدالله که تا سال ۸۷۲ م، حاکم خراسان بود، به خوبی مشخص است. از لابلای اندیشه های ابتدایی طاهر، ابن خلدون نظریه مالیات را ایجاد کرد که بر اندیشهء اقتصادی مدرن تاثیر فراوانی گذاشته است.
این مقاله تلاش دارد نقش فراموش شدهء ابن خلدون در تاریخ اندیشهء اقتصادی را یادآور شود. قرن ها بعد، مرکانتیلیست ها، کاپیتالیست های قرن هفدهم، سر ویلیام پتی، آدام اسمیت، دیوید ریکاردو، توماس مالتوس، کارل مارکس و جان مینارد کینز و نهایتا نظریه پردازان اقتصادی معاصر، اندیشه های اقتصادی ابن خلدون را بسط و گسترش دادند.
عرضه، تقاضا، قیمت و سود
تقاضا برای هر کالا بر مطلوبیت آن مبتنی است و ضرورتا وابسته به نیاز به آن نیست، بنابراین مطلوبیت قوهء محرکه تقاضاست. مطلوبیت انگیزه ای ایجاد می کند تا مصرف کننده، پول خود را در بازار خرج کند. ابن خلدون شالوده های نظریه تقاضا را پایه ریزی کرده که پس از وی توسط توماس مالتوس، آلفرد مارشال، جان هیکس و دیگران بسط داده شد. در صورتی که تقاضای یک کالا، پول های مصرف کنندگان را به سوی خود جلب کند، بها و میزان فروش آن، افزایش می یابد و اگر تقاضا برای کالایی خاص، کاهش یابد، از میزان فروش آن کاسته شده و در نتیجه قیمت آن پایین خواهد آمد.
تقاضا برای کالایی خاص، همچنین به میزانی که دولت آن را خریداری می کند، بستگی دارد. حکمران و طبقهء حاکم، بیش تر از توان خرید هر فرد دیگری، خریداری می کنند. یک صنعت در صورتی که دولت محصولات آن را خریداری کند، شکوفا خواهد شد. صنایع در صورتی که تقاضا برای محصولات آن افزایش یابد، رشد خواهند کرد.
تقاضا برای کار یک صنعتگر، از میزان تقاضا برای محصول وی در بازار ناشی می شود. مطابق با نظریهء مدرن قیمت، هزینه، شالودهء نظریهء عرضه است. این ابن خلدون بود که برای اولین بار نقش هزینهء تولید را در عرضه و قیمت، بررسی کرد. وی در بررسی تفاوت بین قیمت موادغذایی تولید شده در زمین های حاصلخیز و مواد غذایی تولید شده در خاک های ضعیف، علت این تفاوت را تفاوت هزینهء تولید عنوان کرد.