حضرت محمد (ص) : کسی که برای رفع نیاز برادر مومن خود کوشش کند مثل این است که نه هزار سال خداوند متعال را عبادت کرده در حالیکه روزها روزه بوده و شبها هم شب زنده داری می کرده است.
بحارالانوار جلد 74 صفحه 315
امام صادق (ع) : هر مومنی که در حق برادر مومن خود نیکی کند ، چنان است که در حق رسول خدا (ص) نیکی کرده است..
بحارالانوار جلد 74 صفحه 412
امام صادق (ع) : هر مسلمانی که نیاز و حاجت مسلمانی را برطرف نماید خدای متعال به او میفرماید: اجر و ثواب تو به عهده من است و به کمتر از بهشت برای تو راضی نخواهم شد.
بحارالانوار جلد 73 صفحه 312
امام صادق (ع) : از رسول خدا (ص) سوال شد محبوبترین مردم در پیشگاه خدا کیست ؟ پیامبر (ص) فرمود : کسی که بیشترین سود و خدمت را به مردم عرضه نماید.
بحارالانوار جلد 73 صفحه 339
حضرت محمد (ص) : به خدا قسم که برآوردن حاجت مومن از روزه یک ماه و اعتکاف یک ماه در مسجد بهتر است.
بحارالانوار جلد 74 صفحه 285
خدمت رسانى یعنى سود رسانى و خیر رسانى که انسان هر چه توان دارد به دیگران سود رساند و مشکلات و نیازهاى مردم را برطرف سازد.
امام «ره» یکى از تربیت شدگان بزرگ مکتب اهل بیت طهارت، خدمت به مردم را خدمت به خداوند متعال مى داند، آن جا که مى فرماید: «خود را براى خدمت به اسلام و ملت محروم مهیا کنید. کمر به خدمت بندگان خدا که خدمت به خداست ببندید».
پیامبر خدا (صلى الله علیه و آله) فرمود: «من کان فى حاجه ِ اخیه کان اللّه فى حاجتِهِ»؛ «کسى که در پى حاجت مردم باشد، خداوند نیز در پى برآوردن حاجت اوست.»
امام على (علیه السلام) فرمود: «لیکن احبّ الناسِ الیک و احظاهم لدیک اکثرهم سعیا فى منافع الناسِ»؛ «محبوب ترین مردم در نزد تو کسى باشد که براى رفع مشکلات مردم بیشتر تلاش مى کند.»
در نتیجه خدمت گزاران صادق در دل مردم جاى گرفته و از محبت خاصى برخوردار مى شوند که در زندگى ممدوح مردم بوده و در صورت نبود و درگذشت شان از دعاى آنان برخوردار مى شوند.
خدمت رسانى، برتر از بسیارى از عبادت هاى مستحب است. امام صادق (علیه السلام) فرمود: «مَنْ طافَ بهذا البَیْتِ طَوافا واحدا کَتَبَ اللّه لَهُ ستَّه آلافٍ حَسَنَه ً و محاعَنْه سِتَّه اَلافِ سیِّئه و رَفعُ لَهُ سِتَّه َ آلافِ دَرَجَه ً حتّى اذا کان عِنْدَ الْمُلْتَزَم، فَتَحَ لَهُ سَبْعَه أبواب من أبوابِ الجَنَّه ، قُلْتُ جُعِلْتُ فِداک هذا الفَضْلَ کُلّهُ فِى الطّواف؟ قال: نَعَم، وَ اُخبُرکَ اَفضل من ذلک فى الطّواف؟ قضاءُ حاجَه ِ المُسْلِمِ أفْضلُ مِنْ طوافٍ و طوافٍ حتى بَلَغ عَشْرا».
«کسى که خانه خدا را یک بار طواف کند خدا براى او شش هزار حسنه مى نویسد و شش هزار گناه او را مى بخشد و شش هزار درجه او را بالا مى برد و آن گاه که در قسمت «ملتزم» کنار کعبه قرار گیرد، هفت باب از ابواب جنت برویش گشوده شود. به امام گفتم: فدایت شوم، این همه پاداش، مربوط به طواف است؟ امام پاسخ داد: به تو خبر مى دهم از چیزى که از حیث پاداش از این برتر باشد و آن برآورده ساختن حوایج مسلمانان است که برتر است از «طواف» و «طواف»... و امام تا ده «طواف» را تکرار بر شمرد.»
آثار و برکات خدمت رسانى
هر چیزى ثمره و برکاتى دارد که علت غایى آن شى ء محسوب مى شود و امر خدمت رسانى نیز از این قاعده مستثنى نمى باشد. برخى ثمرات مهم این موضوع را که در آموزه هاى دینى و احادیث نورانى چهارده معصوم نیز به آن ها اشاره شده، بر مى شماریم:
1. نصرت و یارى خداوند
قال رسول اللّه (صلى الله علیه و آله): «ما مِنْ مؤمِنِ یَنْصُرُ اَخاهَ وَ هُوَ یَقْدِرُ عَلى نُصْرَتِهِ اِلاّ وَ نَصَرَهُ اللّه فى الدُّنیا و الآخِره »؛ «مؤمنى نیست که توان یارى برادر مؤمن خود را دارد و بدان قیام مى کند مگر این که خداوند در دنیا و آخرت او را یارى مى دهد.»
چون بندگان خدا به منزله عیال او مى باشند و دل مؤمن محل کرسى او و رضایت مؤمنان رضایت خداوند است، از این رو کسى که به نیازمندان کمک کند در مقابل از باب «هَل جَزاءُ الاِحْسانِ الاّ الاحسان» خداوند هم خودش به این خدمت رسان کمک خواهد کرد.
پیامبر اسلام (صلى الله علیه و آله) نیز مى فرماید: «انّ اللّه فى عونِ الْعَبْدِ مادام العبد فى عَوْن اَخیهِ»، «خداوند متعال دنبال کمک بنده اش است مادامى که او به دنبال کمک به برادر دینى خود باشد.»
پس هر کسى بخواهد خداوند به او کمک کرده و دست او را بگیرد، یا دست و زبان و قلم او را مفید قرار دهد، براى خدا به مردم در عرصه هاى مختلف، خدمت رسانى کند. امام خمینى «ره» در این زمینه مى فرماید: «عمده در افعال انسان و در آلاتى که انسان درست مى کند و در علم و دانش، غایات است، آن چیزهایى است که براى آن چیزها قلم ها وجود پیدا کرده است، مسلسل ها وجود پیدا کرده است؛ علم و دانش وجود پیدا کرده است، اگر غایات و مقاصد و آن چیزهایى که براى او این ها وجود پیدا کرده است، الهى باشد هم قلم و هم مسلسل و هم علم و دانش و هم هر عملى ارزش پیدا مى کنند؛ ارزش الهى. ارزش قلم به غایتى است که براى او قلم زده مى شود. ارزش مسلسل هم به غایتى است که براى او مسلسل کشیده مى شود. اگر این ارزش غایى نباشد و اگر آن مقصد، مقصد انسانى و الهى نباشد، نه مسلسل آلتى است که به درد بخورد و نه قلم. [البته] خطر قلم بیشتر از مسلسل است و خطر بیان بیشتر از توپ و تانک است و خطر علم بیشتر از همه این ها است. لکن اگر به خدمت خلق باشد، تمام این ها ارزش پیدا مى کند.»
2. خشنودى پیامبر (صلى الله علیه و آله):
از آن جایى که پیامبر اسلام (صلى الله علیه و آله) پدر مهربان امت اسلامى است و همیشه نشاط و شادابى و سعادت آنان را مى خواهد، هر کسى در این جهت خدمتى انجام دهد و مؤمنان را مسرور سازد آن حضرت (صلى الله علیه و آله) را خشنود ساخته است، که خودش فرمود: «تنافسوا فى المعروف لاخوانکم و کونوا من اهله... ثم قال و اللّهِ لَرسول اللّه اَسَرُّ بِحاجَه ِ المؤمنِ اذا اُوصِلَتْ الیه من صاحِبِ الحاجه »؛ «در کارهاى خیر، نسبت به یکدیگر سبقت گیرید و اهل نیکى باشید، سپس فرمود: به خدا قسم پیامبر اکرم (صلى الله علیه و آله) از خود اهل حاجت، در صورتى که حاجت او برآورده شود، بیشتر خوشحال مى شود.»
3. شفاعت پیامبر (صلى الله علیه و آله):
خدمت رسانى به ذریه و فرزندان پیامبر اسلام (صلى الله علیه و آله) سبب شفاعت آن حضرت در روز قیامت، که همه انسان ها در آن روز نیازمندند، مى شود. در این باره خود پیامبر (صلى الله علیه و آله) فرمود: «من چهار گروه را در قیامت شفاعت مى کنم: آنان که ذریه مرا گرامى دارند، آنان که نیازهاى آنان را برطرف سازند، آنان که عهده دار امور آنان شوند و آنان که با قلب و زبان خود آنان را دوست داشته باشند.»
4. خشنودى امامان (علیهم السلام):
هر کارى که سبب رضایت خداوند و پیامبر شود سبب رضایت امامان (علیه السلام) و تمام جانشینان آنان نیز خواهد شد. همچنین به عکس، هر کارى امامان (علیه السلام) را شاد کند، خدا و رسولش را نیز شاد مى کند. همان طور که گذشت خدمت به مردم، سبب خشنودى خدا و رسولش مى باشد و در نتیجه سبب خوشحالى امامان نیز خواهد شد.
امام على (علیه السلام) مى فرماید: «مَنْ سَرَّ مومنا فَقَدْ سَرَّنى»؛ «هر کس مؤمنى را شاد کند مرا شاد کرده است.»
و شادى یکى از امامان سبب شادى همه آنان است؛ زیرا اینان یک نورند در بدن هاى متعدد. امام على (علیه السلام) در ادامه حدیث فرمود: «وَ مَنْ سَرَّنى فقد سَرَّ رسول الله (صلى الله علیه و آله) وَ مَن سَرَّ رسول اللّه فقد سرَّ اللّهَ»؛ «هر کس مرا شاد کند رسول خدا را شاد کرده است و هر کس پیامبر خدا را شاد کند خداوند متعال را خشنود کرده است.»