اذان از نظر لغوی به معنی «آگاهی دادن»، «آگاهانیدن» و «خبر به گوش رساندن» است. در دین اسلام، ندایی است برای اعلام وقت نماز با الفاظ مخصوص. در عربستان پیش از اسلام به ندا دادن و جمع کردن مردم برای خبرها و کارهای مهم، اذان گفته میشدهاست. نمازهای روزانهٔ مسلمانان در ساعات مشخصی ادا میشوند که به این زمانها اوقات شرعی میگویند. از آنجا که به یاد داشتن زمان دقیق داخل شدن به وقت نماز کار آسانی نیست، در محلهها و شهرهای مختلف گفتن اذان با صدای بلند در مسجدها رواج داشته و دارد. اذان را مؤذن در جایی بلند مانند گلدستهٔ مسجد میخواند. خواندن اذان واجب نیست اما مستحب است که پیش از شروع هر نماز، ابتدا اذان و سپس اقامه خوانده شود. در صدر اسلام، پیامبر اسلام در چندین مورد برای اعلام خبر (مانند فراخوانی برای جنگ بدر) از اذان استفاده کردهاست.
متن اذان
۴بار
الله اکبر
خداوند بزرگترین است (بزرگتر از آن است که توصیف شود).
۲بار
اشهد ان لا الله الا الله
گواهی میدهم که هیچ خدایی جز خدا نیست.
۲بار
اشهد ان محمداً رسول الله
گواهی میدهم که محمّد فرستادهٔ خداوند است.
۲بار
اشهد ان علیاً ولی الله
گواهی میدهم که علی ولی خداوند است.∗
۲بار
حی علی الصلاه
بشتاب بر نماز.
۲بار
حی علی الفلاح
بشتاب بر رستگاری.
۲بار
الصلاه خیر من النوم
نماز بهتر است از خواب∗
۲بار
حی علی خیر العمل
بشتاب بر بهترین کار∗
۲بار
الله اکبر
خداوند بزرگترین است (بزرگتر از آن است که توصیف شود).
۲بار
لا اله الّا الله
خدایی جز الله نیست.∗